Φέρτε μου ποτήρια και σπάστε το γυαλί...

Γραμμένο από τον καλό μου φίλο Κυριάκο (Κούλλη)

Να μπορούσα στα σύννεφα την ψυχή μου να ανέβαζα.

Φέρτε μου ποτήρια και σπάστε το γυαλί.

Το ουίσκι και οι σκέψεις μου, που δεν με αφήνουν να κοιμηθώ, δικαιολογούν αυτά που παραθέτω.

Δεν θα σας πω για την κυπριακή «κοινωνία» η για εμένα που δεν μπορώ να ακούσω τα τραγούδια μου πάρα μόνο στα μπουρδέλα, στα αρχ!@#$ μου.

Με όλο το θάρρος…

Λες και πρέπει να είναι κανείς τρελός για να εκφράζει τέτοιες απόψεις.

Λοιπόν

Έτσι ρε μάγκες μπράβο με τα μπλουζάκια, τις τσάντες, τα αυτοκίνητα, τα κινητά και όλα τα έχω άρα υπάρχω.

Για μεταφερθείτε 100 χλμ πάρα πάνω, πάρα κάτω, δεξιά. Αριστερά (όχι εδώ έχει θάλασσά). Λοιπόν στα 100 – 150 χλμ παραπάνω έχει ένα Τούρκο, τον Οσμάν, κάνει ακριβώς την ίδια δουλεία με εσένα κ παίρνει το ένα τρίτο από εσένα. Στα δεξιά είναι στη Συρία (100 χμλ δυτικά) ο χασάν (πες ότι τον λένε Γιώργο) δουλεύει (φκαινει ο κώλος του στη δουλειά) 12 ώρες την ημέρα και παίρνει 2 ευρώ την ώρα. Στην Αίγυπτο (150 χλμ Νότια, με το αυτοκίνητο αν υπήρχε δρόμος μιάμιση ώρα) ο Ομάρ έχει την μάνα του άρρωστη και δεν τα βγάζει πέρα με τον μισθό της πείνας ….

Και τραγουδάει ο Χασάν, στη γλώσσα του, «βρέχει στη φτωχογειτονιά»

Και να σε πάω κ πιο μακριά στις Φιλιππίνες (ναι και εκεί ζουν άνθρωποι, όχι ζώα) 4000 χλμ ανατολικά.

Η Μαρία δεν μπορεί να ζήσει (να ταΐσει και να ντύσει τα 3 της παιδιά) με 30 ευρώ τον μήνα που είναι ο μισθός της δασκάλας εκεί και αποφασίζει να πάει να γίνει υπηρέτρια σε κάποια χώρα, που για κάποιο περίεργο λόγω την δουλειά αυτή την πληρώνουν με 280 Ευρώ τον μήνα.

Ναι ξέρω ότι με κάποιο τρόπο δικαιολογείς τον μισθό (ενός μήνα) της δασκάλας σε ένα μπλουζάκι μάρκας, ή την τσάντα την γαμάτη με τον μισθό ενός έτους. Δικαιολογείς και το γαμημένο το αυτοκίνητο μάρκας που σε πάει από το σημείο Α στο σημείο Β (όπως κάθε αυτοκίνητο) το οποίο ισοδυναμεί με δέκα σπίτια για ΔΕΚΑ οικογένειες και ένα αυτοκίνητο που σε πάει από το σημείο Α στο σημείο Β.

Αυτό που αναρωτιέμαι είναι τι χαρά σου δίνει αυτό το κομμάτι ρούχο, αυτό το ντιζαινάτο κομμάτι δέρμα, αυτά τα γαμημένα παλιοσίδερα τα οποία σε πάνε πάνε από το σημείο Α στο σημείο Β;

Και πόσο καιρό διαρκεί αυτή η χαρά;

(Γιατί εγώ δεν την νιώθω αυτή την ευτυχία;)

Χαίρομαι πολύ που ο πατέρας μου είναι ο μοναδικός Κύπριος, που γνωρίζω ο οποίος κατάλαβε ότι ένα καλό αυτοκίνητο δεν αξίζει όσο ένα μέτριο αυτοκίνητο και ένα σπίτι για μια οικογένεια.

Και ας μην είναι η δικία του.

Αυτά.

Συγγνώμη Χασάν, Οσμάν, Μαρία.

Να σου δώσω μια να σπάσεις αχ ρε κόσμε γυάλινε.

…Αστέ με εμένα στα σύννεφα σε ένα παλιό βενζινάδικο.

... και τη Σούτσου, «Δημοκρατικού Συναγερμού»

Στήλες - ΚΑΤΑ ΒΑΡΒΑΡΩΝ


... και τη Σούτσου, «Δημοκρατικού Συναγερμού»

*Δεν ξέρουμε πώς το βρίσκετε εσείς, εμείς πάντως το θεωρούμε α-πα-ρά-δε-κτο. Μιλάμε φυσικά για την κατ' αρχήν απόφαση του Δήμου Στροβόλου να μετονομάσει τη Λεωφόρο Αθαλάσσας σε Τάσσου Παπαδόπουλου. Δεν είναι τουλάχιστον εξωφρενικό ένας ηγέτης αυτών των διαστάσεων να χωρέσει σε μια τόση δα λεωφόρο; Σας ξαφνιάζουμε; Κάποτε, οφείλουμε όλοι μας να κάνουμε υπερβάσεις. Έτσι, το «Κατά Βαρβάρων», κάνοντας σήμερα τη δική του υπέρβαση, θα προχωρήσει σε μία, τολμηρή πιστεύουμε, αντιπρόταση η οποία ταιριάζει στην περίσταση: Προτείνουμε λοιπόν να μετονομαστεί όχι μια... κοινή λεωφόρος αλλά ολόκληρη η Πράσινη Γραμμή (τι πάει να πει «Πράσινη Γραμμή» άλλωστε;) σε Γραμμή Τάσσου Παπαδόπουλου. Ολόκληρη. Από τον Λιμνίτη μέχρι τη Δερύνεια. Για να βλέπουν και οι επόμενες γενιές τα κατορθώματά του και, κυρίως, το ποιος κατάφερε να την αφήσει εκεί. Διότι εκεί θα μείνει, δυστυχώς.

*Καλά, στην Κύπρο οι λέξεις έχουν χάσει προ πολλού τη σημασία τους μέσα στη γενική ανυπαρξία συναίσθησης του μέτρου. Αλλά ακούγοντας τους υπέρμαχους αυτής της νέας φοβερής ιδέας να μιλούν για τον «ιστορικό ηγέτη» μας και την... αρμόζουσα λεωφόρο η οποία, λέει, θα πρέπει να είναι ανάλογη του μεγέθους του (ωσάν να είναι με το... μάκρος που μετριούνται οι ηγέτες, ήμαρτον πλάστη μου!), απορήσαμε. Όχι για τις ανοησίες μερικών, αυτές είναι αναμενόμενες. Απορήσαμε για το ποιος και το πώς αποφασίζει πότε ένας πρώην Πρόεδρος ονομάζεται «ιστορικός ηγέτης» έτσι απλά και διά συνοπτικών διαδικασιών. Διότι, για τους οπαδούς του, αναμφιβόλως ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν ιστορικός ηγέτης. Για μερικούς εξ αυτών ήταν ο πλέον ιστορικός ηγέτης που είχαμε ποτέ. Για το λαό όμως; Ο λαός κλήθηκε να κρίνει την... ιστορικότητά του και δεν τον έστειλε καν στο β' γύρο όταν εκείνος και το επιτελείο του, πλασάροντας ακριβώς τα περί... ιστορικού ηγέτη και του ενός και μόνο που θα μπορούσε να μας οδηγήσει (ιμίσιη μου), ζήτησαν την επανεκλογή του. Και έφαγαν πόρτα. Ο ίδιος λαός δε, ένα χρόνο μετά, αγνόησε τις κακόγουστες και μακάβριες εκκλήσεις του περίγυρού του να μετατρέψει σε πολιτικό συλλαλητήριο, πρώτα την κηδεία του και μετά το πρώτο μνημόσυνό του.

*Τώρα, εάν ο ΔΗΣΥ ο οποίος στήριξε τη νέα επινόηση του περίγυρού του (αντί τουλάχιστον να απόσχει όπως η ΕΔΕΚ ή να αντιταχθεί σΆ αυτήν όπως το ΑΚΕΛ), εάν ο ΔΗΣΥ λοιπόν θέλει μέσω του μνήματος του Τάσσου να κάνει τράμπες με το ΔΗΚΟ ενόψει του πιθανολογούμενου ναυαγίου στο Κυπριακό και της επίσης πιθανολογούμενης συνεργασίας τους, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα. Αλλά όσα καθόλου μα καθόλου κολακευτικά κι αν μπορεί να πει κανείς για αυτή την, στα όρια του ελεεινού κίνηση της ηγεσίας του ΔΗΣΥ, το ότι μέσω αυτής της τράμπας αποδεικνύεται ο ρόλος του Τάσσου ως «ιστορικού ηγέτη», σίγουρα δεν μπορεί να το πει κανείς. Κι όταν λέμε πως αυτή η κίνηση του ΔΗΣΥ είναι στα όρια του ελεεινού, εννοούμε πως η Πινδάρου (ειδικά) θα πρέπει πρώτα να αποφασίσει ποια άποψη έχει επιτέλους, εάν έχει, επί του ζητήματος. Και να την πει.

*Να θυμηθεί, κοντολογίς, το τι έσουρνε στον Τάσσο Παπαδόπουλο (και ορθότατα τα έσουρνε, λέμε εμείς) από το 2004 μέχρι και τις εκλογές του 2008 (ειδικά πριν από αυτές!). Να ξανασκεφτεί τα όσα έλεγε λ.χ. για το πώς ο Τάσσος Παπαδόπουλος δίχασε το λαό (και τον δίχασε), πώς απομόνωσε την Κύπρο διεθνώς (και την απομόνωσε), πώς αποτελμάτωσε το Κυπριακό (και το αποτελμάτωσε ενόψει της «δεύτερης καλύτερης λύσης», της διχοτόμησης), πώς αποενοχοποίησε την Τουρκία (και την αποενοχοποίησε υπογράφοντας, ευρισκόμενος σε αδιέξοδο μετά το ναυάγιο των... ναπολεόντειων σχεδιασμών του, το θλιβερό συμπέρασμα της ΕΕ το οποίο χαιρέτιζε «τον εποικοδομητικό ρόλο της 'Αγκυρας στο Κυπριακό»!) και όλα τα άλλα τα οποία του καταλόγιζε. Και εάν, αφού τα σκεφτεί όλα αυτά αποφασίσει ότι έκανε λάθος, τότε ο ΔΗΣΥ να βγει με τόλμη, να τα αποσύρει ένα προς ένα και να ζητήσει συγγνώμη από το λαό, αναλαμβάνοντας και το πολιτικό κόστος. Και τότε, άμα θέλει, να μετονομάσει και την Πινδάρου σε Τάσσου Παπαδόπουλου. Ουδέν πρόβλημα. Να κάνει ένορκο δήλωση ο Αναστασιάδης και να γίνει Νίκος Παπαδόπουλος και ο Φούλης, Τάσσος Νεοφύτου (αυτόν ειδικά καθόλου δεν θα τον χαλούσε, ξέρουμε τι σας λέμε). Έτσι απλά όμως δεν γίνεται το πράγμα.

*Όσο για το ευρύτερο ζήτημα της ανακήρυξης του Τάσσου σε «ιστορικό ηγέτη», πέρα από τα πιο πάνω τα οποία δείχνουν το πόσο... ιστορικές ήταν οι μέρες της προεδρίας του και πόση ήταν η ηγετική του διορατικότητα, αξίζει κανείς να προσθέσει κι άλλα πολλά: Tο φοβερό κατόρθωμά του, την αποδοχή της επιδιαιτησίας για την οποία είπε και mea culpa. Επίσης, την επιστολή - μπλόφα του στον γ.γ. του ΟΗΕ με την οποία ξεκίνησε η περιπέτεια του 2004, τους χειρισμούς του στο Μπούργκενστοκ (ειδικά για την Καρπασία), την αποδοχή 45.000 εποίκων (μόλις 5.000 λιγότερων από εκείνων του «προδότη» Χριστόφια) και την... τρικυμιώδη γενικώς σχέση του με την αλήθεια (από τον «καθηγητή» του Σόλωνα Μιχαηλίδη που δεν τον γνώρισε ποτέ, έως τον Μακάριο που του έλεγε - κατά τον Τάσσο και μόνο - πόσο ζήλευε την εξυπνάδα του, έως τον πρωθυπουργό της Σουηδίας που δήθεν του είχε αδειάσει τον ίδιο τον ΥΠΕΞ του, τον γ.γ. του ΟΗΕ που τον διέψευσε για τα περί προτάσεων που υπέβαλε όταν είχε βουλιάξει το Κυπριακό και τόσα, μα τόσα άλλα).

*Σίγουρα, ο Τάσσος Παπαδόπουλος αγαπούσε την πατρίδα του. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς μας. Ο ανάποδος χαρακτήρας του όμως, το γινάτι του, η αλαζονεία του, η έλλειψη φαντασίας και ευελιξίας που χαρακτήριζε την πολιτική του σκέψη και, κυρίως, η αδυναμία του να αποδεχθεί την όποια άλλη προσέγγιση στα πράγματα πέραν της δικής του και να σεβαστεί στοιχειωδώς το γεγονός πως όποιος διαφωνεί μαζί του δεν είναι λιγότερο πατριώτης ή ακόμη χειρότερα... μειοδότης, άφησε ένα πικρό και άκρως διχαστικό κληροδότημα στον τόπο.

*Ο Τάσσος έχει πεθάνει πια. Σεβόμαστε τη μνήμη του αλλά τον κρίνουμε και θα τον κρίνουμε όπως και κάθε νεκρό δημόσιο πρόσωπο. Έτσι πρέπει. Όποιος θέλει να μην κρίνεται μετά θάνατον κάθεται σπίτι του και πεθαίνει ανώνυμος. Σεβόμαστε τη μνήμη του, το ξαναλέμε, αλλά ακόμη περισσότερο επιβάλλεται να σεβόμαστε τη δική μας μνήμη. Με την απλούστερη έννοια του όρου. Και τη νοημοσύνη μας. Τις οποίες, αμφότερες, κ. Αναστασιάδη, κ. Νεοφύτου και λοιποί της Πινδάρου, δεν σας δώσαμε το δικαίωμα να τις απαυτώνετε ώστε να κάνετε τα όποια πολιτικά σας παίγνια. Αν τολμάτε, είπαμε, βγείτε και πείτε mea culpa. Και μετά κάντε ό,τι γουστάρετε. Τολμάτε;


Κωδικός άρθρου: 898483

ΠΟΛΙΤΗΣ - 25/09/2009, Σελίδα: 13

Μάσκαν εν έχω να φορώ, στο καρναβάλλιν του μίσους…

Εδώ τζιαι έναν θκυό μήνες προετοιμάζεται το που την εκκλησσιάν το ΔΗΚΟ την ΕΔΕΚ το ΕΥΡΩΚΟ κάτι πελλοσυναγερμικούς τους Οικολόγους τους αυλικούς τους τζιαι τα εκτελεστικά τους αποβράσματα το καρναβάλλιν του μίσους.
Μισθώνουν εφημερίδες τζιαι πλασάρουν μας την πρότασην τους για το ορθό ΝΑΙ ‘κεκαλυμμένο ΟΧΙ’ διοχετέφκουν στες τηλεοράσεις , τες εφημερίδες, τα blogs τζιαι τες ιστοσελίδες ψεύτικα στοιχεία, στημένες ανταποκρίσεις (α ρε συνονόματε δημοσιογραφίσκε) για να ξανά χτίσουν το μίσος τον φανατισμό την μισαλλοδοξία.
Εν μες την κυβέρνηση τζιαι μέρα νύχταν φτήννουν τον πρόεδρο, χαλούν ότι δοκιμάσει να χτίσει τζιαι τούτος ανέχεται τους.
Προβοκάρουν την όποιαν προσπάθειαν επαφής, βάλλουν εγκάθετους στες λίστες για το προσκύνημα στον Άη Μάμαν, μετά φκαίνουν τζιαι καταγγέλλουν την κακή πρόθεση της άλλης πλευράς, κατηγορούν τον πρόεδρο, την κυβέρνηση τζιαι τον Αναστασιάδην τζιαι δια του Αρχιεπισκόπου λαλούν μας ότι οι Τούρτζοι εννάν πάντα Τούρτζοι. Ε τζιαι γιώ λαλώ ότι οι μαλάκες εννάν πάντα μαλάκες.
Το πελλόν το παρανοϊκόν της υπόθεσης εν ότι ο Χριστόφκιας το βιώνει καθημερινά, χαδεύκει τους που πάνω. Να φκαίννει ο Κάρογιαν να του λαλεί στο συνέδριο των αποδήμων ότι λλίον πολλά έκαμεν τα θάλασσα τζιαι τούτος αντί να τους ασσιχτιρίσει (με τρόπον όμως) να τον καλεί μαζί με το Αντρούιν να τα βρουσιν.
Μα γαμώ την κκελλέ μου πκιον ε στραός ο γιαλός όξα εν εγιώ που σταβά αρμενίζω;
Να κάμνει εκπομπήν η Ειρηνούλλα του ΡΙΚ με πέντε ακαδημαϊκούς (οι θκυό Τ/Κ πκιο Κυπραίοι που μας), να φκαίνει μια κραυγή απόγνωσης για επανένωση γιατί με τον εποικισμό σε πέντε δέκα χρόνια εννά Τουρτζιέψουν που τους έποικους τέλια τα κατεχόμενα τζιαι οι μαννοκύκκιροι οι ζοππόβορτοι Κυπραίοι να απαντούν κατά 31% ότι εν θέλουν να ακούουν καν την Τ/Κ άποψη που την τηλεόρασην.
Σε τούτην την μαυρογέριμην την χώραν γριάζεται ένα μεγάλον αληθινό συγνώμην για να πάμεν παρακάτω. Εν τω μεταξύν το συγνώμην για ναν αληθινόν ένι γριάζεται ούτε σωστή προετοιμασίαν ούτε σωστόν περιεχόμενον ούτε να το ζητήσει πρώτα ο άλλος – θέλει μόνον καθαρήν καρκιάν.
Εγιώ πάντως ζητώ σας συγνώμην αρφούθκια μου Κυπραίοι που συντιχάνεται Τούρτζικα για ότι σας εκάμαμεν τζιαι είμαι έτοιμος να τραβήσω σε πολλά πράματα πίσω για να νώσεται τζιαι ασφαλείς τζιαι ισότιμοι.
Ελπίζω μόνον ο Χριστόφκιας τζιαι ο Τταλάτ να κλείσουν τα φκία τους σε τούτους ούλλους τους Καρακιόζιες που θέλουν το μίσος τζιαι δουλεύκουν για τον διαχωρισμόν τζιαι να δουλέψουν όσον τους παίρνει για να ενώσουν τον τόπο μας.
Όσον πάντως τζι’ αν εγύρεψα, εν εκατάφερα να έβρω μάσκαν για να γινώ αρεστός σε κανέναν τους.
Εγιώ θέλω να ντυθώ πεζουνούιν στο καρναβάλλιν της αγάπης τζιαι της χαράς.

Μιχαήλης Ολύμπιος του Κόκου.

Καταιγισμός ιδεών (Brain Storming) - Και ο Θεός να βάλει το χέρι του

Όσοι ασχολούντε σοβαρά με την διαχείρηση και χρειάζεται να παίρνουν αποφάσεις σίγουρα θα έχουν ακούσει για τον καταιγισμό ιδεών.
Είναι μια μέθοδος αναζήτησης λύσεων σε προβλήματα, είτε έξυπνων ιδεών για ανάπτυξη.
Οι επικεφαλείς της προσπάθειας μαζεύονται γύρω απο ένα τραπέζι και με την παρουσία και σχετικών αλλά, κι’ αυτό γίνεται συνειδητά, και άσχετων ανθρώπων αρχίζουν να ρίχνουν πολλές ιδέες (καταιγισμός) στο τραπέζι. Ενθαρρύνονται κατά προτεραιότητα να ρίξουν ιδέες οι άσχετοι. Είναι δηλαδή μιά προσπάθεια ενθάρυνσης της συλλογικής σοφίας, χωρίς αποκλισμούς, για να επιληθούν δύσκολα προβλήματα και να επινοηθούν έξυπνες λύσεις. Στην ιστορία του Management αναφέρονται παραδείγματα επαναστατικών λύσεων που προτάθηκαν απο τους λεγόμενους άσχετους. Το πιό χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χάρτινη συσκευασία για το γάλα και τα υγρά ποτά.
Αφορμή για το παρόν έδωσε η προσπάθεια της αγαπητής Ελένης Βρετού στο πρωινό δρομολόγιο του ΡΙΚ στις 10/ 9/ 2009 να αποσπάσει δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου επίσης αγαπητού Στέφανου Στεφάνου κατα πόσον η πλευρά μας επιθυμεί την κατάθεση ιδεών απο τα Ηνωμένα Έθνη και άλλους στις συνομιλίες κορυφής. Η ερώτηση είναι πάντα επίκαιρη αλλά έγινε με αφορμή δήλωση του προέδρου του ΔΗΣΥ ότι θα μπορούσαν οι ηγέτες να εξετάσουν και άλλες ιδέες, σαν τροφή σκέψης, στις συνομιλίες που θα κατέθεταν τα ΗΕ και η Ε.Ε. Ο Ν. Αναστασιάδης τόνισε πως τις αποφάσεις σε κάθε περίπτωση θα παίρνουν οι ηγέτες.
Στην ερώτηση λοιπόν της Ελένης Βρετού απάντησε ο Στέφανος Στεφάνου πως δέν επιθυμούμε κατάθεση ιδεών απο άλλους. Θα έγραφα πολλά για την πνευματική πολιτική μας αναπηρεία, αλλά θα κλέισω με μια ευχή. Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Εκτός βεβαίως αν κι’ αυτό θεωρείται ξένος δάκτυλος και παρέμβαση τρίτων και σάν τέτοια είναι ανεπιθύμητη.


Γεώργιος Μ. Ολύμπιος

Cypriot mixed wedding defies ethnic division

Cypriot mixed wedding defies ethnic division

By MENELAOS HADJICOSTIS (AP)

NICOSIA, Cyprus — From opposite sides of their divided island, Georgia Chappa and Murat Kanatli made it their mission to break down the ethnic hatreds by bringing rivals together.
Their biggest success so far is themselves. They got married Friday.
It wasn't easy. The parents objected at first, and there were menacing responses from nationalists on both sides — against Kanatli in the Turkish Cypriot north, and Chappa in the Greek Cypriot south.
Mixed marriages are extremely rare in Cyprus, but "We are both people who dare to do things," says Chappa.
The Mediterranean island, which considers itself the birthplace of Aphrodite, the Greek goddess of love, has known little peace in modern times. A guerrilla war for independence from Britain was followed by a Turkish invasion in 1974 to reverse a coup by nationalists seeking union with Greece. The fighting ended with an island-wide 180-kilometer (112-mile) barricade dividing Cyprus into an internationally recognized southern sector and a breakaway Turkish republic in the north.
Nicosia, the capital, was also cut in two, and like the other 800,000 Greek Cypriots and 200,000 Turkish Cypriots, Chappa and Kanatli grew up in total isolation from each other, on an island less than half the size of New Jersey (a third the size of Belgium).
Change came in 2003, when Turkish Cypriot authorities opened four checkpoints to allow movement between the two sides. One of those who came across was Kanatli. He met Chappa at an inter-communal gathering in Nicosia the following year.
They quickly discovered they had a common interest — breaking down barriers. Chappa, 38, a clinical dietitian, is involved with a women's group, Hands Across the Divide. Kanatli, 36, leads the New Cyprus Party, a small leftist group that preaches rapprochement.
Romance followed, and so did trouble.
At first they kept their families in the dark, and when they finally let out the secret, there were misgivings. "Both sets of parents I guess, they tried not to meet, or to get to know, find out about the person their child was going out with because it was easier to keep to ... the stereotype," said Chappa, a lively and cheerful woman who did most of the talking during an interview with the couple.
But things gradually eased up. "The last family meetings for both parents, it's more relaxed," says Kanatli. "They get it as a relationship between one girl and one boy...we've come to that stage."
A couple of years ago, Chappa said, she had eggs thrown at her car as she and Kanatli were driving in Nicosia. Kanatli says his outspoken peace advocacy draws taunts from extremists in his community. They call him a "Turkish-speaking Greek Cypriot." About a year before he met Chappa he was beaten up while filming an extremist rally.
Chappa said a typical reaction from Greek Cypriots who heard about their engagement was "Have we run out of men?"
Meanwhile, talks between the two sides about reunification have achieved little, and a U.N.-brokered peace deal in 2004 was shelved after 65 percent of the north voted for reunification, but 76 percent of the north voted no in separate referendums.
Chappa and Kanatli haven't given up. They spend most of their time quietly working for peace and reconciliation. Neutral ground comes naturally to them. Neither speaks the other's language but both are taking lessons, and meanwhile they communicate in English — a legacy of British rule. Kanatli was born Muslim but calls himself an atheist. Chappa is Greek Orthodox Christian.
They plan to live on the southern side, because of Chappa's job, but also spend time in the north.
They were married Friday, but not in Cyprus. "We chose not to get married on a divided island," Chappa says. Instead they tied the knot on another island, Samos, just off the Turkish coast. It was easier for their families to get there than to travel to a Cyprus venue.
They were married in a civil ceremony in the Greek island's town hall by Mayor Philipos Petrouskos, watched by relatives from both families, some in tears. The mayor had to start earlier than planned because he was busy organizing a festival of Greek-Turkish friendship.
He said he was "very moved" that Chappa and Kanatli had chosen his island for their marriage, and hoped they would "go on in life in unity." Then everyone headed to the tavern to celebrate to bouzouki music.
Before heading to Samos, Chappa said she knew of two mixed couples who broke up under family pressure, but believed such unions will become commonplace.
She remembers when the barrier opened in 2003 and Greek Cypriots watched the northerners pour in. "Everybody was pointing and saying, `Look! Turkish Cypriots shopping in the supermarket!' Now it's normal ...
"At some point it will become normal with relationships as well."

The AP's Thanassis Stavrakis contributed to this report from Samos, Greece

Copyright © 2009 The Associated Press. All rights reserved.