... και τη Σούτσου, «Δημοκρατικού Συναγερμού»

Στήλες - ΚΑΤΑ ΒΑΡΒΑΡΩΝ


... και τη Σούτσου, «Δημοκρατικού Συναγερμού»

*Δεν ξέρουμε πώς το βρίσκετε εσείς, εμείς πάντως το θεωρούμε α-πα-ρά-δε-κτο. Μιλάμε φυσικά για την κατ' αρχήν απόφαση του Δήμου Στροβόλου να μετονομάσει τη Λεωφόρο Αθαλάσσας σε Τάσσου Παπαδόπουλου. Δεν είναι τουλάχιστον εξωφρενικό ένας ηγέτης αυτών των διαστάσεων να χωρέσει σε μια τόση δα λεωφόρο; Σας ξαφνιάζουμε; Κάποτε, οφείλουμε όλοι μας να κάνουμε υπερβάσεις. Έτσι, το «Κατά Βαρβάρων», κάνοντας σήμερα τη δική του υπέρβαση, θα προχωρήσει σε μία, τολμηρή πιστεύουμε, αντιπρόταση η οποία ταιριάζει στην περίσταση: Προτείνουμε λοιπόν να μετονομαστεί όχι μια... κοινή λεωφόρος αλλά ολόκληρη η Πράσινη Γραμμή (τι πάει να πει «Πράσινη Γραμμή» άλλωστε;) σε Γραμμή Τάσσου Παπαδόπουλου. Ολόκληρη. Από τον Λιμνίτη μέχρι τη Δερύνεια. Για να βλέπουν και οι επόμενες γενιές τα κατορθώματά του και, κυρίως, το ποιος κατάφερε να την αφήσει εκεί. Διότι εκεί θα μείνει, δυστυχώς.

*Καλά, στην Κύπρο οι λέξεις έχουν χάσει προ πολλού τη σημασία τους μέσα στη γενική ανυπαρξία συναίσθησης του μέτρου. Αλλά ακούγοντας τους υπέρμαχους αυτής της νέας φοβερής ιδέας να μιλούν για τον «ιστορικό ηγέτη» μας και την... αρμόζουσα λεωφόρο η οποία, λέει, θα πρέπει να είναι ανάλογη του μεγέθους του (ωσάν να είναι με το... μάκρος που μετριούνται οι ηγέτες, ήμαρτον πλάστη μου!), απορήσαμε. Όχι για τις ανοησίες μερικών, αυτές είναι αναμενόμενες. Απορήσαμε για το ποιος και το πώς αποφασίζει πότε ένας πρώην Πρόεδρος ονομάζεται «ιστορικός ηγέτης» έτσι απλά και διά συνοπτικών διαδικασιών. Διότι, για τους οπαδούς του, αναμφιβόλως ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν ιστορικός ηγέτης. Για μερικούς εξ αυτών ήταν ο πλέον ιστορικός ηγέτης που είχαμε ποτέ. Για το λαό όμως; Ο λαός κλήθηκε να κρίνει την... ιστορικότητά του και δεν τον έστειλε καν στο β' γύρο όταν εκείνος και το επιτελείο του, πλασάροντας ακριβώς τα περί... ιστορικού ηγέτη και του ενός και μόνο που θα μπορούσε να μας οδηγήσει (ιμίσιη μου), ζήτησαν την επανεκλογή του. Και έφαγαν πόρτα. Ο ίδιος λαός δε, ένα χρόνο μετά, αγνόησε τις κακόγουστες και μακάβριες εκκλήσεις του περίγυρού του να μετατρέψει σε πολιτικό συλλαλητήριο, πρώτα την κηδεία του και μετά το πρώτο μνημόσυνό του.

*Τώρα, εάν ο ΔΗΣΥ ο οποίος στήριξε τη νέα επινόηση του περίγυρού του (αντί τουλάχιστον να απόσχει όπως η ΕΔΕΚ ή να αντιταχθεί σΆ αυτήν όπως το ΑΚΕΛ), εάν ο ΔΗΣΥ λοιπόν θέλει μέσω του μνήματος του Τάσσου να κάνει τράμπες με το ΔΗΚΟ ενόψει του πιθανολογούμενου ναυαγίου στο Κυπριακό και της επίσης πιθανολογούμενης συνεργασίας τους, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα. Αλλά όσα καθόλου μα καθόλου κολακευτικά κι αν μπορεί να πει κανείς για αυτή την, στα όρια του ελεεινού κίνηση της ηγεσίας του ΔΗΣΥ, το ότι μέσω αυτής της τράμπας αποδεικνύεται ο ρόλος του Τάσσου ως «ιστορικού ηγέτη», σίγουρα δεν μπορεί να το πει κανείς. Κι όταν λέμε πως αυτή η κίνηση του ΔΗΣΥ είναι στα όρια του ελεεινού, εννοούμε πως η Πινδάρου (ειδικά) θα πρέπει πρώτα να αποφασίσει ποια άποψη έχει επιτέλους, εάν έχει, επί του ζητήματος. Και να την πει.

*Να θυμηθεί, κοντολογίς, το τι έσουρνε στον Τάσσο Παπαδόπουλο (και ορθότατα τα έσουρνε, λέμε εμείς) από το 2004 μέχρι και τις εκλογές του 2008 (ειδικά πριν από αυτές!). Να ξανασκεφτεί τα όσα έλεγε λ.χ. για το πώς ο Τάσσος Παπαδόπουλος δίχασε το λαό (και τον δίχασε), πώς απομόνωσε την Κύπρο διεθνώς (και την απομόνωσε), πώς αποτελμάτωσε το Κυπριακό (και το αποτελμάτωσε ενόψει της «δεύτερης καλύτερης λύσης», της διχοτόμησης), πώς αποενοχοποίησε την Τουρκία (και την αποενοχοποίησε υπογράφοντας, ευρισκόμενος σε αδιέξοδο μετά το ναυάγιο των... ναπολεόντειων σχεδιασμών του, το θλιβερό συμπέρασμα της ΕΕ το οποίο χαιρέτιζε «τον εποικοδομητικό ρόλο της 'Αγκυρας στο Κυπριακό»!) και όλα τα άλλα τα οποία του καταλόγιζε. Και εάν, αφού τα σκεφτεί όλα αυτά αποφασίσει ότι έκανε λάθος, τότε ο ΔΗΣΥ να βγει με τόλμη, να τα αποσύρει ένα προς ένα και να ζητήσει συγγνώμη από το λαό, αναλαμβάνοντας και το πολιτικό κόστος. Και τότε, άμα θέλει, να μετονομάσει και την Πινδάρου σε Τάσσου Παπαδόπουλου. Ουδέν πρόβλημα. Να κάνει ένορκο δήλωση ο Αναστασιάδης και να γίνει Νίκος Παπαδόπουλος και ο Φούλης, Τάσσος Νεοφύτου (αυτόν ειδικά καθόλου δεν θα τον χαλούσε, ξέρουμε τι σας λέμε). Έτσι απλά όμως δεν γίνεται το πράγμα.

*Όσο για το ευρύτερο ζήτημα της ανακήρυξης του Τάσσου σε «ιστορικό ηγέτη», πέρα από τα πιο πάνω τα οποία δείχνουν το πόσο... ιστορικές ήταν οι μέρες της προεδρίας του και πόση ήταν η ηγετική του διορατικότητα, αξίζει κανείς να προσθέσει κι άλλα πολλά: Tο φοβερό κατόρθωμά του, την αποδοχή της επιδιαιτησίας για την οποία είπε και mea culpa. Επίσης, την επιστολή - μπλόφα του στον γ.γ. του ΟΗΕ με την οποία ξεκίνησε η περιπέτεια του 2004, τους χειρισμούς του στο Μπούργκενστοκ (ειδικά για την Καρπασία), την αποδοχή 45.000 εποίκων (μόλις 5.000 λιγότερων από εκείνων του «προδότη» Χριστόφια) και την... τρικυμιώδη γενικώς σχέση του με την αλήθεια (από τον «καθηγητή» του Σόλωνα Μιχαηλίδη που δεν τον γνώρισε ποτέ, έως τον Μακάριο που του έλεγε - κατά τον Τάσσο και μόνο - πόσο ζήλευε την εξυπνάδα του, έως τον πρωθυπουργό της Σουηδίας που δήθεν του είχε αδειάσει τον ίδιο τον ΥΠΕΞ του, τον γ.γ. του ΟΗΕ που τον διέψευσε για τα περί προτάσεων που υπέβαλε όταν είχε βουλιάξει το Κυπριακό και τόσα, μα τόσα άλλα).

*Σίγουρα, ο Τάσσος Παπαδόπουλος αγαπούσε την πατρίδα του. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς μας. Ο ανάποδος χαρακτήρας του όμως, το γινάτι του, η αλαζονεία του, η έλλειψη φαντασίας και ευελιξίας που χαρακτήριζε την πολιτική του σκέψη και, κυρίως, η αδυναμία του να αποδεχθεί την όποια άλλη προσέγγιση στα πράγματα πέραν της δικής του και να σεβαστεί στοιχειωδώς το γεγονός πως όποιος διαφωνεί μαζί του δεν είναι λιγότερο πατριώτης ή ακόμη χειρότερα... μειοδότης, άφησε ένα πικρό και άκρως διχαστικό κληροδότημα στον τόπο.

*Ο Τάσσος έχει πεθάνει πια. Σεβόμαστε τη μνήμη του αλλά τον κρίνουμε και θα τον κρίνουμε όπως και κάθε νεκρό δημόσιο πρόσωπο. Έτσι πρέπει. Όποιος θέλει να μην κρίνεται μετά θάνατον κάθεται σπίτι του και πεθαίνει ανώνυμος. Σεβόμαστε τη μνήμη του, το ξαναλέμε, αλλά ακόμη περισσότερο επιβάλλεται να σεβόμαστε τη δική μας μνήμη. Με την απλούστερη έννοια του όρου. Και τη νοημοσύνη μας. Τις οποίες, αμφότερες, κ. Αναστασιάδη, κ. Νεοφύτου και λοιποί της Πινδάρου, δεν σας δώσαμε το δικαίωμα να τις απαυτώνετε ώστε να κάνετε τα όποια πολιτικά σας παίγνια. Αν τολμάτε, είπαμε, βγείτε και πείτε mea culpa. Και μετά κάντε ό,τι γουστάρετε. Τολμάτε;


Κωδικός άρθρου: 898483

ΠΟΛΙΤΗΣ - 25/09/2009, Σελίδα: 13