Φέρτε μου ποτήρια και σπάστε το γυαλί...

Γραμμένο από τον καλό μου φίλο Κυριάκο (Κούλλη)

Να μπορούσα στα σύννεφα την ψυχή μου να ανέβαζα.

Φέρτε μου ποτήρια και σπάστε το γυαλί.

Το ουίσκι και οι σκέψεις μου, που δεν με αφήνουν να κοιμηθώ, δικαιολογούν αυτά που παραθέτω.

Δεν θα σας πω για την κυπριακή «κοινωνία» η για εμένα που δεν μπορώ να ακούσω τα τραγούδια μου πάρα μόνο στα μπουρδέλα, στα αρχ!@#$ μου.

Με όλο το θάρρος…

Λες και πρέπει να είναι κανείς τρελός για να εκφράζει τέτοιες απόψεις.

Λοιπόν

Έτσι ρε μάγκες μπράβο με τα μπλουζάκια, τις τσάντες, τα αυτοκίνητα, τα κινητά και όλα τα έχω άρα υπάρχω.

Για μεταφερθείτε 100 χλμ πάρα πάνω, πάρα κάτω, δεξιά. Αριστερά (όχι εδώ έχει θάλασσά). Λοιπόν στα 100 – 150 χλμ παραπάνω έχει ένα Τούρκο, τον Οσμάν, κάνει ακριβώς την ίδια δουλεία με εσένα κ παίρνει το ένα τρίτο από εσένα. Στα δεξιά είναι στη Συρία (100 χμλ δυτικά) ο χασάν (πες ότι τον λένε Γιώργο) δουλεύει (φκαινει ο κώλος του στη δουλειά) 12 ώρες την ημέρα και παίρνει 2 ευρώ την ώρα. Στην Αίγυπτο (150 χλμ Νότια, με το αυτοκίνητο αν υπήρχε δρόμος μιάμιση ώρα) ο Ομάρ έχει την μάνα του άρρωστη και δεν τα βγάζει πέρα με τον μισθό της πείνας ….

Και τραγουδάει ο Χασάν, στη γλώσσα του, «βρέχει στη φτωχογειτονιά»

Και να σε πάω κ πιο μακριά στις Φιλιππίνες (ναι και εκεί ζουν άνθρωποι, όχι ζώα) 4000 χλμ ανατολικά.

Η Μαρία δεν μπορεί να ζήσει (να ταΐσει και να ντύσει τα 3 της παιδιά) με 30 ευρώ τον μήνα που είναι ο μισθός της δασκάλας εκεί και αποφασίζει να πάει να γίνει υπηρέτρια σε κάποια χώρα, που για κάποιο περίεργο λόγω την δουλειά αυτή την πληρώνουν με 280 Ευρώ τον μήνα.

Ναι ξέρω ότι με κάποιο τρόπο δικαιολογείς τον μισθό (ενός μήνα) της δασκάλας σε ένα μπλουζάκι μάρκας, ή την τσάντα την γαμάτη με τον μισθό ενός έτους. Δικαιολογείς και το γαμημένο το αυτοκίνητο μάρκας που σε πάει από το σημείο Α στο σημείο Β (όπως κάθε αυτοκίνητο) το οποίο ισοδυναμεί με δέκα σπίτια για ΔΕΚΑ οικογένειες και ένα αυτοκίνητο που σε πάει από το σημείο Α στο σημείο Β.

Αυτό που αναρωτιέμαι είναι τι χαρά σου δίνει αυτό το κομμάτι ρούχο, αυτό το ντιζαινάτο κομμάτι δέρμα, αυτά τα γαμημένα παλιοσίδερα τα οποία σε πάνε πάνε από το σημείο Α στο σημείο Β;

Και πόσο καιρό διαρκεί αυτή η χαρά;

(Γιατί εγώ δεν την νιώθω αυτή την ευτυχία;)

Χαίρομαι πολύ που ο πατέρας μου είναι ο μοναδικός Κύπριος, που γνωρίζω ο οποίος κατάλαβε ότι ένα καλό αυτοκίνητο δεν αξίζει όσο ένα μέτριο αυτοκίνητο και ένα σπίτι για μια οικογένεια.

Και ας μην είναι η δικία του.

Αυτά.

Συγγνώμη Χασάν, Οσμάν, Μαρία.

Να σου δώσω μια να σπάσεις αχ ρε κόσμε γυάλινε.

…Αστέ με εμένα στα σύννεφα σε ένα παλιό βενζινάδικο.