…Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί, γιατί σ'ακούνε την νύχτα αυτή...

Οι εποχές είναι δύσκολες…

Και πολύ πονηρές…

Το μόνο που μας μένει είναι το φτερούγισμα…

Του Έρωτα!

Ακούστε αυτό να ταξιδέψετε μαζί μου…
http://www.youtube.com/watch?v=sHVOvcitCkA&feature=related

Να μ' αγαπάς

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Carlos Libedinsky
Πρώτη εκτέλεση: Τρίφωνο

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ' όλα αυτά

Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν και μ’ αναμνήσεις μετά γυρνούν
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν

Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η.
Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου ‘δίναν ραντεβού
απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ'ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί

ΠΟΕΔ – Ο εθνικισμός ντύθηκε με συνδικαλιστικό μανδύα

Στον ιδιωτικό τομέα όταν ένας εργοδοτούμενος αρνηθεί την εκτέλεση των καθηκόντων του εφόσον αυτά είναι στα πλαίσια της νομιμότητας και δεν προσβάλλουν την προσωπικότητα του, χωρίς πολλίν κύριε ελέησον αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο απόλυσης.

Στην άρρωστη Κυπριακή (με συγχωρείτε Ελληνοπρεπή) εκπαίδευση η ΠΟΕΔ αποφασίζει και διατάσει την ανυπακοή των μελών της προς τον εργοδότη τους, αυτό γίνεται χωρίς καμία αιδώ και με αφορμή τα καρναβάλια έντυσε τον εθνικιστικό της παροξυσμό με τον μανδύα της προάσπισης των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των μελών της χρησιμοποιώντας τεχνικούς όρους ακατανόητους από μη λειτουργούς της εκπαίδευσης…

Αναμένω αντίλογο.

Τεχνική σημείωση!

Φίλοι, τις προηγούμενες μέρες παρουσιάστηκε το φαινόμενο στο blog μου να μην μπορούν να αναρτηθούν σχόλια, νομίζω τώρα έχει επιλυθεί…

Καλή διασκέδαση!

Ο ΑΝΘΕΛΛΗΝΑΣ ΝΙΚΟΛΑΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ (ε κανεί ολάν)

Οι ‘πατριώτες’ και ‘Ελληναράδες’ της ‘ΠΡΩΤΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ’ έχουν κηρύξει πόλεμο στον φίλο Νικόλα.

Όπως και άλλοι όμοιοι τους στη βουλή και την Αρχιεπισκοπή ανοίγουν μέτωπα καθημερινά με την Κυβέρνηση, τον υπουργό παιδείας, το Rooftop, τον ΠΟΛΙΤΗ και όσους τολμούν να μιλούν για ΕΙΡΗΝΗ…

Τα συμπεράσματα δικά σας!

http://forums.cjb.net/apoelellas-about1838.html

http://www.apoellas.com/main/index.php

Και να αδερφέ μου

Καθισμένος μπροστά από την TV και παρακολουθώντας ΕΡΤ, βυθισμένος στις σκέψεις μου, αναλύοντας τις πρόσφατες μας κουβέντες με καλούς φίλους τον Νικόλα, την Άντρεα, τον Παύλο τον Γιάννη την Ελλάδα και άλλους για το Rooftop, τον εθνικό ύμνο, τον Αρχιεπίσκοπο τον Κουλία, τον Βαρνάβα και την μαλακία που μας δέρνει σ’αυτό τον τόπο ξαφνικά ακούω τον Πασχαλίδη να τραγουδάει Ρίτσο...

Και επειδή εμείς τραγουδάμε αδερφέ μου για να ενώσουμε τον κόσμο και την Κύπρο μας...
Τότε ακριβώς, σκέφτηκα να αφιερώσω τους παρακάτω στοίχους σε όλους όσους τραγουδάνε φάλτσα για να μοιράσουν τον κόσμο και την Κύπρο...

Δείτε και ακούστε! http://www.youtube.com/watch?v=jR9jQbiEwbk

Και να αδερφέ μου

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δε χρειάζονται περισσότερα.

Κι αύριο λέω θα γίνουμε
ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια
που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές,
σ' όλα τα χείλη,
έτσι να λέμε πια
τα σύκα-σύκα
και τη σκάφη-σκάφη.

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
και να λένε:
"Τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνω εκατό την ώρα".
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.

Και ξαφνικά έγινες ίσκιος στ΄όνειρο μου...

Γυρίζω σαν φάντασμα μες΄την παλιά την πόλη, βαδίζω απ΄την πλατεία που δεν είναι πλατεία, στο πουθενά.

Όλοι μου οι δρόμοι σταματάνε σε κάτι άσπρα και γαλάζια βαρέλια σε κάτι σαχνιασμένες σακούλες γεμάτες άμμο που απ΄τα χρόνια έγιναν πέτρες... εσύ, μισοσβησμένες θύμισες ενός πολέμου που χάθηκε, χρόνια πριν.

Μπροστά από όλα αυτά μια ταμπέλα, κίτρινο; γκρίζο; καφέ; πιθανόν κάποτε να ήταν άσπρο, δεν ξέρω, να λέει “Nicosia Master Plan”… “Master Plan”.

Στο τέρμα του αμέσως παράλληλου δρόμου, στο τέρμα που δεν είναι τέρμα, της οδού που μου πήρε και έδωσε πολλά, ένα αγόρι 17-18 χρόνων στα φαιοπράσινα, κρατώντας ένα κομμάτι από σιδερένιο θάνατο, να περιμένει καρτερικά γράφοντας SMS... το τέλος, κι΄αντί να στρέψει τα μάτια στον “εχθρό” προσέχει απ΄τους “φίλους”... αφού, η έφοδος από τους “φίλους” έρχεται.

Μια τηλεόραση στην προθήκη ενός καταστήματος με γρήγορα και σπαστικά trailers να λέει: “Προτάσεις Παπαδόπουλου για την διάνοιξη των οδοφραγμάτων Λήδρας και Λιμνήτη – Υπαναχώρησε από τις αρχικές του θέσεις”. Τότε ένα λευκό περιστέρι φεύγει μέσα απ΄την κουρασμένη ψυχή μου και πετάει προς... προς απέναντι, λέω... επιτέλους! πριν όμως περάσει το οδόφραγμα μια πεζή πραγματικότητα με ξυπνάει... έρχονται εκλογές... εκλογές.

Υφαντουργείο, μ΄ένα ποτηράκι λευκό κρασί, έξω να βρέχει, κάτι ασπρόμαυρες φιγούρες να χορεύουν πάνω στο κίτρινο πανί, εσύ εκεί μαζί μου, εγώ χαμένος μεταξύ αλήθειας και ονείρου.

RED, οι μελωδίες της Αρλέτας μας ταξιδεύουν, τον καθένα όμως για αλλού και η ξανθούλα δίπλα μας κρυφογελάει, κρυφογελάει με μας αφού δεν ξέρει, δεν καταλαβαίνει τι γίνεται.

Fanous, ανατολίτικες μουσικές, λικνίσματα, έρωτες, φαντασία, το κορμί σου εκεί, με στέλνει, με μαγεύει, να μου φωνάζει έλα. Εγώ να βρίσκω πάντα μια πόρτα κλειστή.

ΣΕ ΘΕΛΩ
Φεύγεις, έρχομαι, έρχεσαι,φεύγω, που πάμε;
ΣΕ ΘΕΛΩ

Χάνομαι σ΄έρωτες φτηνούς, αδιέξοδους όπως τους δρόμους με τα άσπρα και γαλάζια βαρέλια. Καταναλώνομαι σε ηδονές της στιγμής, σε ηδονές που κρατάνε όσο ένα φλας...

Αιγαίο, ιδέες περίεργες, στρατευμένα βιβλία μονόπλευρα, τρέλα, το καλύτερο πιάτο μεζέδες της πόλης. Ο Βάσος, προξενητής ενός αμετανόητου Νενέκου.

Ορφέας, κρασάκι στον δρόμο, ποτήρια να λεν “στην υγεία σου”, τα μάτια σου μπρος στα δικά μου ανάβουν φωτιές που δεν σβήνουνε. Η φωτισμένη σημαία της ντροπής από απέναντι να μας φωνάζει “εδώ κατοχή” να μας ρουφάει το όνειρο.

Αξιοθέα, σβήνει χάνεται η μουσική του Μουαζίμη κι΄εναλλάσεται με τις μουσικές των X-ciaz να μας θυμίζουν ότι εδώ είναι κυρίως ανατολή... το “ταξιδιάρικο πουλί” του Κώστα να ζωγραφίζει και πάλι ΕΣΕΝΑ!

“Πενταδακτύλου” και γύρο δρομάκια, φτώχια, πελεκάνοι, σιδεράδες, έμποροι και λίγες πουτάνες ξεχασμένες εκεί από το 80’. Το ξεχασμένο πανδοχείο στην Ερμού, χρώματα, μια φαγωμένη απ΄την σκουριά και τα 33 χρόνια σιωπής σιδερένια σκάλα. Εικόνες παντού τόσο γνωστές αλλά τόσο πρωτόγνωρες... ησυχαστήριον ύπνου. Μια πόλη – έρωτας – που χάνεται αλλά είναι πάντα εκεί όπως τις ξεχασμένες πουτάνες της “Πενταδακτύλου”.

“Πενταδακτύλου”!!! Kάτι να θέλει να μας πει αυτή η οδός; Κάτι να θέλει να μας πει το βουνό από απέναντι; Μην είναι μούντζα; Μην είναι γροθιά στο στομάχι;

Ψες ξαφνικά, μια Γυναίκα, μια Πόλη, με μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη, έγιναν ίσκιος στ΄όνειρο μου...

Μιχάλης Ολύμπιος.

Ο Χορός της Βροχής - του Ιωάννη Κκολού

Μια φορά και ένα καιρό, σε ένα μικρό νησί στο κέντρο του κόσμου επικρατούσε ξηρασία για 30 χρόνια. Μάταια οι σαμάνοι των ιθαγενών ξόρκιζαν το θεό του μεγάλου βουνού, πότε με δεήσεις, πότε με χορούς, πότε με θυσίες-πολλές θυσίες, να μεσολαβήσει ώστε να βρέξει επιτέλους. Οι σοδειές ξεραινόντουσαν, ο κόσμος διψούσε και μαράζωνε. Κάποιοι, ίσως πιο προνοητικοί, ξερίζωναν τις σοδειές τους και φύτευαν κάκτους. Κάποιοι άλλοι ανέμεναν καρτερικά λίγες σταγόνες βροχής να ζωντανέψουν οι σοδειές τους προσπαθώντας να μην ξεχάσουν τις εποχές που ο καιρός ήταν σπλαχνικός και νότιζε τη γη, που τώρα την πότιζε μόνο το αίμα από τις θυσίες που κάνανε συχνά πυκνά οι σαμάνοι που αλλοίμονο δεν αρκούσε να ξεδιψάσει το πυρωμένο από τον καυτό ήλιο, χώμα. Άλλοι πάλι, παραιτημένοι, παραδίδονταν στη μοίρα τους που φάνταζε στεγνή και στυγνή, χωρίς ελπίδα και μέλλον να δροσίσει τα σκασμένα χείλη τους.

Παντού ερήμωση, σκασμένο χώμα και σκόνη. Το λιγοστό νερό, γλυφό και αυτό πια ολοένα και λιγόστευε. Απελπισία. Ο θεός του μεγάλου βουνού από την κορφή που κρυβόταν σιωπηλός, μέσα-μέσα βρυχιόταν και λίγος μαύρος καπνός ανέβαινε στον ουρανό. Βροχή πουθενά όμως.

Μια μέρα ανέλπιστα ο ουρανός σκοτείνιασε! Λίγες σταγόνες ευλογημένης βροχής έπεσαν ξεπλένοντας για λίγο τη σκόνη που είχε κατακαθίσει παντού, θυμίζοντας έστω για λίγο αλλοίμονο, τις παλιές καλές εποχές. Οι ιθαγενείς ξεχύθηκαν τους δρόμους με κραυγές χαράς… μάννα εξ΄ ουρανού!!!

Και ξαφνικά το μεγάλο βουνό ζωντάνεψε. Και η φωνή του θεού που χρόνια είχε να ακουστεί αντήχησε βροντερή και ξάστερη: «…για την έπαρση σας και την αλαζονεία σας, σας τιμώρησα με ξηρασία. Όμως με τη βοήθεια των δεήσεων και θυσιών από τους σαμάνους σας θεωρώ ότι έφτασε οι καιρός να ποτίσει η βροχή ξανά τα πυρωμένα χώματα σας, να δροσίσει τα ξεραμένα χείλη σας. Αν συμφωνείτε και εσείς, τότε θα επιτρέψω στη βροχή να έρθει ξανά ώστε οι σοδειές σας να καρποφορήσουν και να μη διψάτε. Σκεφτείτε το λοιπόν και πέστε μου την ημέρα του καλοκαιρινού ηλιοστασίου…». Και με αυτά λόγια ο μεγάλος θεός του βουνού έμεινε σιωπηλός, ο καυτός ήλιος ξεπρόβαλλε ξανά από τα λίγα σύννεφα που είχαν απομείνει. Οι ιθαγενείς αποσβολωμένοι κοίταζαν ο ένας τον άλλο μη πιστεύοντας αυτό που μόλις συνέβηκε…

Το βράδυ οι σαμάνοι μαζεύτηκαν στη μεγάλη πλατεία για να συζητήσουν το αναπάντεχο αυτό συμβάν. Οι ιθαγενείς πλησίασαν και αυτοί όσο μπορούσαν τη μεγάλη πλατεία για να αφουγκραστούν τα λόγια των σοφών τους που μέσα από ουρλιαχτά και άναρθρες κραυγές δημιουργούσαν ένα κλίμα που δικαίωνε απόλυτα την πρωτόγονη κοινωνία την οποία εκπροσωπούσαν.

Και μέσα στον πανζουρλισμό και το απόλυτο χάος ξεπηδούσαν οι κραυγές των σαμάνων:

«Θα έχουμε πλημύρες, κατολισθήσεις, θα πνιγούν άνθρωποι αν αρχίσει να βρέχει πάλι!»

«Τόσα χρόνια δεν έχουμε κάνει αντιπλημμυρικά έργα, θα πνιγούμε στα μπάζα και τις λάσπες!»

Άλλοι ίσως πιο συνετοί ούρλιαζαν: «καλή η βροχή αλλά το νερό θα έχει τη σωστή σύσταση και περιεχόμενο;»

Άλλοι πάλι κραύγαζαν υστερικά «τι θα γίνει με εμάς που φυτέψαμε κάκτους; Αν βρέξει να σαπίσουν οι ρίζες τους! Θα καταστραφούμε!»

Και το κακό συνεχίζονταν όλο το βράδυ γύρω από μια μεγάλη φωτιά που κάποιοι είχαν ανάψει στο κέντρο της πλατείας. Οι φλόγες τρεμοπαίζοντας φώτιζαν τα πρόσωπα των σαμάνων που βαμμένα με τα χρώματα του πολέμου, είχαν μια απόκοσμη και φρικτή όψη.

Το πρώτο φως τους βρήκε όλους αποκαμωμένους. Μερικοί είχαν αποκοιμηθεί και άλλοι πάλι μάταια προσπαθούσαν να φωνάξουν, αφού ο λαιμός τους είχε κλείσει από τα ολονύχτια ουρλιαχτά τους. Η φωτιά είχε αρχίσει να σβήνει και μόνο μερικά κάρβουνα είχαν μείνει να σιγοκαίνε και να καπνίζουν κάνοντας αποπνιχτική την ατμόσφαιρα.

Τότε, ο αρχηγός των σαμάνων που μέχρι εκείνη την ώρα ήταν σιωπηλός, σηκώθηκε από τον ξύλινο θρόνο του και στάθηκε στη μέση της πλατείας, μπροστά από τα μισοκαμένα ξύλα. Κοίταξε το λαό του με αετίσιο βλέμμα που σιγά σιγά μαζευόταν γύρω του να ακούσει αυτά που ήθελε να τους πει. Η φωνή του βραχνή και βαριά, να τρέμει από συγκίνηση ακούστηκε σαν βροντή μέσα στη θανατερή ησυχία:

«Δεν παρέλαβα ξηρά για να παραδώσω λιμνοθάλασσα!»

Μετά από μια στιγμή ανήσυχης ηρεμίας ακούστηκαν οι ιαχές των ιθαγενών που ζητωκραύγαζαν τον μεγάλο αυτό σαμάνο που τους λύτρωσε, σηκώνοντας τον ψηλά στα χέρια τους και περιφέροντας τον στο χωριό με τραγούδια και χορούς. Όχι στην καταστροφική βροχή που θα ρήμαζε το βιός μας! Ζήτω ο σωτήρας μας, ο γενναίος μας λυτρωτής, ο άξιος αρχηγός!

Και οι χοροί και τα τραγούδια συνεχίσθηκαν μέχρι την ημέρα του ηλιοστασίου όπου οι ιθαγενείς με φωνή στεντόρεια και δυνατή φώναξαν στο θεό του μεγάλου βουνού να μη στείλει τη βροχή, να τους αφήσει ήσυχους και να πάει πίσω στον τάρταρο που κρυβόταν τόσα χρόνια.

Ο θεός του μεγάλου βουνού μούγκρισε λίγο-κάτι σαν καγχασμός ακούστηκε, το βουνό έβγαλε λίγο καπνό και μετά ησύχασε. Και ο ήλιος φάνηκε πυρός και λαμπερός να ψήνει τη γη.

Οι καιρός πέρασε και ο καθένας επέστρεψε στην άνυδρη καθημερινότητα του. Μερικοί πότε πότε έστρεφαν το βλέμμα τους δειλά προς το μεγάλο βουνό, που τώρα σιωπηλό φάνταζε βαρύ και αμείλικτο.

Τουλάχιστο δεν παρέλαβαν ξηρά για να παραδώσουν λιμνοθάλασσα στα παιδιά τους…

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ - Rooftop Theatre Group

http://www.rooftoptheatregroup.org/index.html

http://www.facebook.com/home.php#/group.php?gid=2427838115&ref=ts


ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ
ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΕΝ ΕΤΗ 2009

3 Φεβρουαρίου, 2009
Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο και θλιβερό στην Κύπρο του 21ου αιώνα να χρειάζεται κάποιος να γράφει επιστολές για να υπερασπιστεί τα αυτονόητα: την ελευθερία της έκφρασης, το δικαίωμα του καλλιτέχνη (και πολίτη) να θέσει ερωτήματα αναφορικά με τη στάση μας απέναντι στον Άνθρωπο και την Ιδέα, χωρίς να κατηγορείται για εθνομηδενισμό. Οφείλουμε όμως να προστατεύσουμε τη δράση μας, καθώς και αυτούς που μας υποστηρίζουν από απαράδεκτες ενέργειες που γίνονται εφικτές μέσα από τη δημοσιογραφική ή πολιτική ιδιότητα συγκεκριμένων ατόμων. Ευελπιστούμε ακόμα να θυμίσουμε ότι η πνευματική ελευθερία δεν είναι μόνο ατομική αξία, αλλά και Ευρωπαϊκή και δεν είναι θεμιτό να είμαστε επιλεκτικοί.
Η ομάδα Rooftop Theatre έχει ενεργή καλλιτεχνική δράση εδώ και τέσσερα χρόνια και έχει συμμετάσχει σε κοινωνικό διάλογο με τέσσερις παραγωγές, την ανάγνωση έργων, τη συμμετοχή σε Φεστιβάλ, ακαδημαϊκή δράση και άλλα. Η ομάδα δεν έχει πολιτικό χρώμα αλλά διαμορφώνει δική της φιλοσοφία που προσδιορίζει το θέατρο ως κοινωνικό εργαλείο και όπως όλοι οι σοβαροί καλλιτέχνες βλέπουμε μπροστά και επιθυμούμε να σχολιάσουμε το τώρα χωρίς φανατισμό αλλά με σεβασμό.
Το Intercultural Centre of Cyprus (ICC) σε συνεργασία με το Rooftop Theatre Group υπέβαλε το Μάιο 2007 αίτηση στη UNDP-ACT (Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών) για πρόγραμμα με τίτλο VOICING AND STAGING THE EXPERIENCE. Η δράση της UNDP-ACT είχε ήδη εγκριθεί από το Γραφείο Προγραμματισμού και οι περιλήψεις όλων των προγραμμάτων που έλαβαν χρηματοδότηση το 2007 βρίσκονται στην ιστοσελίδα www.undp-act.org. Το εγχείρημα είχε διάρκεια 15 μηνών (Σεπτέμβριο 2007-Δεκέμβριο 2008), συμπεριελάμβαναν εργαστήρια για έφηβους, και μέσα από τις ιστορίες των εργαστηρίων δημιουργήθηκε το θεατρικό έργο με τίτλο Performing the Experience. Η παράσταση παρουσιάστηκε σε τακτικές παραστάσεις στο Πολιτιστικό Ίδρυμα Άρτος και σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία σε όλη την Κύπρο. Συγχρόνως, το θεατρικό έργο εκδόθηκε σε τρίγλωσση έκδοση (Ελληνικά, Τούρκικα, Αγγλικά).
Στα μέσα Δεκεμβρίου 2008, άρχισαν να γίνονται για μας (χωρίς εμάς) ανυπόγραφα αφιερώματα στην εφημερίδα Ποντίκι, συζητήσεις σε ραδιοφωνικές εκπομπές και αναφορές σε κύκλους της Βουλής. Λέχθηκαν από ραδιόφωνο, τύπο και τηλεόραση άπειρες ανακρίβειες. Θα θίξουμε μόνο τις πιο επονείδιστες:
Η χρηματοδότηση που πήραμε ήταν παράνομη αφού η USAID είναι παράνομη οργάνωση. Η απάντηση δόθηκε ήδη στον τύπο, αλλά επαναλαμβάνουμε ότι η USAID χρηματοδοτεί αναπτυξιακά έργα και προγράμματα στην Κύπρο από το 1974, με τη συγκατάθεση της επίσημης κυβέρνησης. Οι ανακοινώσεις για τις χρηματοδοτήσεις της UNDP/USAID γίνονται δημόσια στον τύπο και δεν αποτελούν σκευωρία. Η επίσημη τελική έγκριση προήλθε από το Γραφείο Προγραμματισμού τον Μάιο 2007, επί διακυβέρνησης Τάσσου Παπαδόπουλου.
Ξεγελάσαμε το Υπουργείο Παιδείας για να παρουσιαστεί η παράσταση στα σχολεία. Σε γραπτή επικοινωνία με το Υπουργείο Παιδείας (επιστολή με ημερομηνία 8 Σεπτεμβρίου, 2008) αιτηθήκαμε άδειας να παρουσιάσουμε την παράσταση στα σχολεία. Λάβαμε απαντητική επιστολή (2 Οκτωβρίου, 2008) παραπέμποντας μας στα ίδια τα σχολεία. Οι σχολικές παραστάσεις και συζητήσεις που προγραμματίστηκαν μετά την δική μας επικοινωνία με τα σχολεία κύλησαν ομαλά, με μοναδική εξαίρεση την αντίδραση καθηγήτριας στο Ριζοκάρπασο, όπου μπροστά στα έκπληκτα μάτια των μαθητών, μας κατηγόρησε για ανθελληνισμό και ισοπέδωση των ιδεωδών του έθνους.
Το έργο διαστρεβλώνει ιστορικά γεγονότα. Το έργο δεν αναφέρεται σε κανένα ιστορικό γεγονός.
Αναφέρθηκε από τη Διευθύντρια Μέσης του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού ότι το έργο δεν είναι κατάλληλο για τους μαθητές αφού υπάρχουν μέσα εκφράσεις όπως «χέστηκα για την ιστορία». Στο κείμενο δεν υπάρχει τέτοια πρόταση. Το κείμενο της παράστασης βρίσκεται σε πολλά γραφεία στο Υπουργείο, μπορεί να το προμηθευθεί και να το διαβάσει.
Σε μια κοινωνία και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μαστίζεται από τη βία, το ρατσισμό, τις εξαρτήσεις και το δογματισμό είναι στενάχωρο που ορισμένα μέλη του κοινοβουλίου και του τύπου ασχολούνται με τέτοιο πάθος με μια θεατρική παράσταση. Γιατί έχουμε πλήρη επίγνωση ότι ο σάλος που δημιουργήθηκε δεν έχει σχέση με το Rooftop Theatre Group, ούτε βέβαια με το έργο, αλλά με την περίφημη περιρρέουσα ατμόσφαιρα: κονδύλια για την Παιδεία, βιβλία ιστορίας, εκπαιδευτικοί στόχοι της χρονιάς, εγκύκλιοι Υπουργού Παιδείας και τα λοιπά.
Εν κατακλείδι: το κύριο σχόλιο των εκατοντάδων ατόμων που ΕΙΔΑΝ την παράσταση ήταν ότι δεν επιχειρούσε να είναι διδακτική αλλά να εγείρει ερωτήματα με οικουμενική αξία που τροφοδοτούν την εκπαιδευτική διαδικασία ενός έφηβου αλλά και λειτουργούν ως αφύπνιση για τους ενήλικες. Το κείμενο της παράστασης βρίσκεται στην ιστοσελίδα www.rooftoptheatregroup.org.
Rooftop Theatre Group

Σχετικά άρθρα:

http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=850318&-V=archive&-w=ROOFTOP@&-P

http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=849723&-V=archive&-w=ΒΑΡΝΑΒΑ@&-P

http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=849681&-V=archive&-w=ΒΑΡΝΑΒΑ@&-P

http://www.haravgi.com.cy/site-article-21329-gr.php

http://alithia.com.cy/alithia_v2/front-end/main.php?action=nptext&page=&design=default&nptext_id=29836

The rooftop theatre issue! Part 1

Οι παρακάτω πληροφορίες έχουν επιβεβαιωθεί από επίσημη πηγή και δεν επιδέχονται καμίας αμφισβήτησης.

Για την υλοποίηση του προγράμματος βοήθειας των ΗΠΑ, η Κυπριακή Κυβέρνηση έχει από το 2005 υπογράψει Μνημόνιο Συναντίληψης (MoU) με το UNDP-ACT το οποίο διαλαμβάνει τους σκοπούς και τις μεθόδους εφαρμογής των διαφόρων προγραμμάτων, καθώς και μηχανισμό διαβούλευσης με την Κυβέρνηση της Δημοκρατίας. Επιπρόσθετα, όλα τα προγράμματα που υποβάλλονται από δικοινοτικές ΜΚΟ/ομάδες κ.α., ή από Ε/Κ ομάδες πρέπει να έχουν την έγκριση του Ε/Κ αντιπροσώπου στο Program Steering Committee του UNDP-ACT (κ. Στέλλα Σουλιώτη και τώρα η κ. Κουρσουμπά) για χρηματοδότηση των προγραμμάτων.

Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο της όλης υπόθεσης είναι ότι το κονδύλι για το Rooftop ενεκρίθη επί προεδρίας του ‘αγωνιστή, ανυποχώρητου και αντί Αμερικανού’ Τάσσου Παπαδόπουλου.
Θα επανέλθω και με τις σχετικές πληροφορίες για την έγκριση της παράστασης από το Υπουργείο Παιδείας.