Από τον καιρό που ξεκίνησα να καταλαβαίνω απλοϊκές πολιτικές έννοιες σε ηλικία 8-10 χρόνων, μου δημιουργήθηκε η εξής απορία. Γιατί ενώ ονομαζόμαστε Κυπριακή Δημοκρατία με μοναδική σημαία ‘κλέψαμε’ τον ύμνο μιας άλλης χώρας;
Μεγαλώνοντας μου απαντήθηκε μερικώς η απορία καταλαβαίνοντας τι σημαίνει εθνικισμός και ‘μεγάλη ιδέα’ αλλά εξακολουθεί να με βασανίζει το ερώτημα γιατί ενώ είναι παγκόσμια τακτική ο ύμνος (επίτηδες δεν τον αποκαλώ εθνικό) να αποτελεί σύμβολο παρουσίας ενός κράτους στο διεθνές γίγνεσθαι εμείς (οι Ε/Κ) αποφασίσαμε ενώ είχαμε κράτος ‘Διεθνώς αναγνωρισμένο’ να παρουσιαζόμαστε ως Ελληνικός δορυφόρος!
Σε ένα γεωγραφικό χώρο που ο πληθυσμός αποτελείται από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες με ιστορικό συγκρούσεων όπως η Κύπρος είναι τουλάχιστον ατυχές να γίνεται χρήση από τη μία κοινότητα ενός συμβόλου άλλου κράτους που γράφτηκε για τον αγώνα εναντίον του εχθρού ο οποίος όμως εχθρός είναι η εθνική καταβολή της έταιρης κοινότητας . Κατά τη γνώμη μου ένα τέτοιο σύμβολο πρέπει να είναι συνεκτικό και ενοποιητικό.
Υπάρχουν ανά το παγκόσμιο παραδείγματα χωρών όπου χρησιμοποιούνται διάφοροι ύμνοι σε τοπικό επίπεδο αλλά ο επίσημος είναι μόνο ένας, όπως για παράδειγμα το Ηνωμένο Βασίλειο. Χαρακτηριστικά επίσης η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας ενώ αποτελείται από 16 κρατίδια με δικές τους κυβερνήσεις, σύμβολα (σημαία, εθνόσημο) κάποια και με δικό τους εθνικό ύμνο π.χ. Βαυαρία έχουν ένα και μόνο ύμνο για τη διεθνή τους εκπροσώπηση.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η περίπτωση της Ελβετίας όπου υπάρχει ένας μόνο εθνικός ύμνος που όμως ανακρούεται σε οποιαδήποτε από τις πέντε γλώσσες που χρησιμοποιούνται στη χώρα.
Στο Βέλγιο για παράδειγμα που συναντούμε πολίτες με Γαλλική και Ολλανδική καταβολή δεν υιοθετηθήκαν οι αντίστοιχοι ύμνοι των εθνών αλλά ο Βελγικός που συναντάται σε φλαμανδική και γαλλική εκδοχή.
Είναι επίσης σημαντικό να αναφέρουμε ότι χώρες με ίδια ή παρόμοια κουλτούρα και εθνική καταβολή αλλά με διαφορετική κρατική υπόσταση έχουν διαφορετικό εθνικό ύμνο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι χώρες με Ισπανική και Αραβική κουλτούρα και ιστορία που έχουν όλες διαφορετικό ύμνο και όχι ένα κοινό!
Έχω την άποψη ότι οι εθνικοί ύμνοι λανθασμένα ονομάζονται έτσι αφού στην ουσία πρόκειται για κρατικούς. Καλά θα ήταν κατά τη συζήτηση του θέματος στην Κύπρο να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν τα παραδείγματα ανά το παγκόσμιο.
Ας πάμε τώρα στον βιασμό της λογικής που επεκράτησε στη μακαρία μας νήσο.
Στο σύνταγμα του 60’ δεν περιέχεται απολύτως τίποτα για την υπόθεση ύμνος αλλά με βάση την λογική της χρήσης των σημαιών που αναπτύσσετε στο άρθρο 4 η κάθε κοινότητα φαίνεται να χρησιμοποιούσε τον ‘εθνικό’ ύμνο της ‘μητέρας’ πατρίδας σε γιορτές και άλλες εκδηλώσεις.
Κατά τα πρώτα δύο χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας μάλλον δεν υπήρχε ύμνος, από κάποιες όμως αναφορές πληροφορούμαστε ότι συμφωνήθηκε η ανάκρουση σε επίσημες εκδηλώσεις ενός κομματιού κλασσικής μουσικής του Handel και εγκαταλείφθηκε το 1966 μετά την αποχώρηση των Τ/Κ από την κυβέρνηση.
Κάποιες άλλες αναφορές μιλάνε για ανάθεση από τον πρόεδρο Μακάριο στο Σόλωνα Μιχαηλίδη της δημιουργίας του εθνικού ύμνου ο οποίος όμως χρησιμοποιήθηκε μόνο κατά την επίσκεψη του προέδρου στην Τουρκία.
Οι παραπάνω αναφορές δεικνύουν τη βλακώδη συμπεριφορά και την κάλπικη θέληση των δύο κοινοτήτων να λειτουργήσει η συμφωνία.
Το θέμα ανακινήθηκε και επί Βασιλείου από τον ίδιο τον πρόεδρο σε κάποια συνέντευξη του αλλά δέχτηκε δριμύτατη κριτική από όλους πλην του ΑΚΕΛ με αποτέλεσμα να ενταφιαστεί.
Κατά τις συζητήσεις για το σχέδιο Ανάν προκηρύχθηκε διαγωνισμός και ανατέθηκε σε τριμελή ομάδα η δημιουργία του αλλά πέραν της απόρριψης του σχεδίου Ανάν, οι υποστηρικτές μιας τέτοιας ιδέας θεωρήθηκαν και πάλι προδότες.
Δεν καταλαβαίνω πώς και γιατί για 50 τώρα χρόνια αντιμετωπίσαμε το θέμα ύμνος λες και δεν υπήρξαμε ποτέ κράτος χωρίς ποτέ να σεβαστούμε την Κυπριακή Δημοκρατία, ελπίζω σήμερα και με αφορμή την ειλικρινή προσπάθεια λύσης του προβλήματος να μάθαμε από τα λάθη μας και να έχουμε ένα ύμνο για τον οποίο θα είμαστε περήφανοι και επιτέλους ΕΝΩΜΕΝΟΙ.
Μιχάλης Γ. Ολύμπιος.
Για περιοδικό ΡΕΥΜΑ
σελ. 88
Μόλις ανέλυσες μια από τις κρισιμότερες πτυχές του κυπριακού προβλήματος φίλε μου! Είμαι σίγουρος πως μόλις λυθεί αυτό το θέμα, θα λυθούν αμέσως και τα μάγια που κρατούν φυλακισμένη τη μικρή βασιλοπούλα και θα ζήσουμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο!