Στον ιδιωτικό τομέα όταν ένας εργοδοτούμενος αρνηθεί την εκτέλεση των καθηκόντων του εφόσον αυτά είναι στα πλαίσια της νομιμότητας και δεν προσβάλλουν την προσωπικότητα του, χωρίς πολλίν κύριε ελέησον αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο απόλυσης.
Στην άρρωστη Κυπριακή (με συγχωρείτε Ελληνοπρεπή) εκπαίδευση η ΠΟΕΔ αποφασίζει και διατάσει την ανυπακοή των μελών της προς τον εργοδότη τους, αυτό γίνεται χωρίς καμία αιδώ και με αφορμή τα καρναβάλια έντυσε τον εθνικιστικό της παροξυσμό με τον μανδύα της προάσπισης των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των μελών της χρησιμοποιώντας τεχνικούς όρους ακατανόητους από μη λειτουργούς της εκπαίδευσης…
Αναμένω αντίλογο.
Μιχάλη μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν γράψω το σχόλιο μου θέλω να ξεκαθαρίσω 2 πραγματα. Το σχόλιο μου δεν είναι αντίλογος σε όσα έχεις γράψει εσυ. Είναι απλά η παράθεση της άποψης μου και κάποιων στοιχείων για να βοηθήσω αυτή τη συζήτηση να πάει ένα βήμα πάρα πέρα. Το δεύτερο πράγμα που θέλω να ξεκαθαρίσω είναι ότι γράφω αυτό το σχόλιο, όχι αντιπροσωπεύοντας τους δασκάλους (που είναι η επαγγελματική μου ιδιότητα), αλλά ως Μαρία που απλά τυγχάνει να είναι και δασκάλα. Άρα δεν αντιπροσωπεύω κανέναν παρά μόνον τον εαυτό μου.
Η άρρωστη, όπως πολύ σωστά την αποκαλείς, ελληνοπρεπής ελληνοκυπριακή εκπαίδευση χαρακτηρίζεται από δύο πράγματα: συγκεντρωτισμός και, ως απόρροια αυτού, συντηρητισμός. Επίσης δεν πρέπει να παραβλέπουμε το ρόλο της εκκλησίας, που τον διεκδικεί όπως βλέπουμε σθεναρά, στηριζόμενη στον πρότερο σημαντικό ρόλο που έπαιζε επί Οθωμανικής περιόδου. Οι Εγγλέζοι με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1933 προσπάθησαν να απομακρύνουν την εκκλησία μέσα από τα εκπαιδευτικά πράγματα με το να συγκεντρώσουν όλες τις αρμοδιότητες στο κυβερνείο. Φυσικά, η εκκλησία αντέδρασε και δεν σταμάτησε να χώνει τη μύτη της για να διασφαλίσει την ελληνική παιδεία του τόπου. Τη θέση του κυβερνείου στην διοίκηση ανέλαβε μετά το 1960 το ελληνικό γραφείο παιδείας και αργότερα δημιουργήθηκε το υπουργείο Παιδείας απ’ όπου περνάνε όλες οι αποφάσεις για οποιοδήποτε θέμα της εκπαίδευσης, από γραφειοκράτες και συνήθως καθόλου εμπνευσμένους ανθρώπους που βρίσκονταν (μέ εξαίρεση τον τελευταίο υπουργό) εκεί με τις ευλογίες της εκκλησίας.
Μετά από αυτή τη σύντομη ανάλυση έρχομαι στο θέμα της ΠΟΕΔ, που όπως λες Μιχάλη μου πάει κόντρα στις αποφάσεις του εργοδότη της. Διερωτούμαι αν θα έλεγες τα ίδιο αν πήγαινε κόντρα σε μια φασιστική απόφαση του Υπουργείου. Ίσως να μην πήγε ποτέ γιατί οι γραφειοκράτες του υπουργείου και οι συνδικαλιστές της ΠΟΕΔ είναι φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό (θα θυμάσαι φυσικά ότι κάποτε για να μπεις και να σπουδάσεις στην Παιδαγωγική Ακαδημία, ήθελες πιστοποιητικό φρονημάτων – να είσαι δηλαδή του ΔΗΣΥ και κυρίως όμως του ΔΗΚΟ).
Κι ερχόμαστε στον καυτό στόχο περί ειρηνικής συμβίωσης. Μια σειρά λάθος χειρισμών από το Υπουργείο Παιδείας έδωσε την ευκαιρία στην ΔΗΚΟκρατούμενη και ΔΗΣΥκρατούμενη ΠΟΕΔ να εκδίδει ανακοινώσεις που πυροβολούν τον υπό έμφαση στόχο που μας ήρθε από το Υπουργείο. Με την έναρξη της σχολικής χρονιάς και την έκδοση των στόχων ξεκίνησε ο πόλεμος εναντίον αυτού του στόχου,όχι μόνο εκ μέρους της ΠΟΕΔ και της συντηρητικής κοινωνίας, αλλά και μέσα από το Υπουργείο. Σε συνέδρια διευθυντών από στόματα επιθεωρητών ακούστηκαν κάτω από το τραπέζι νουθεσίες να μην γίνει κάτι ιδιαίτερο για το στόχο αυτό ή να μην ληφθεί υπόψην καθόλου. Σε αυτό έρχεται να προστεθέι και η ολιγωρία από μέρους του Υπουργείου (που ίσως να οφείλεται στο συγκεντρωτισμό και τη μη ελαστικότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος) να εκδόσει οδηγίες προς τους εκπαιδευτικούς για τον στόχο αυτό. Αυτές οι οδηγίες εκδόθηκαν, αν δεν λανθάνομαι τον Ιανουάριο, δηλαδή αφότου είχε περάσει σχεδόν η μισή σχολική χρονιά.
Ήθελα να αναφέρω όλα τα παραπάνω με στόχο να δώσω μια πιο πλήρη εικόνα των γεγονότων που οδήγησαν στην ανακοίνωση της ΠΟΕΔ. Από την άλλη ήθελα να υπερασπιστώ τους εκπαιδευτικούς που όντως κάνουν κάτι για να αλλάξουν την εκπαίδευση αυτού του τόπου, μιλώντας καθημερινά για διαπολιτισμικότητα και ειρηνική συμβίωση και κάνοντας τρομερή δουλειά μέσα στις τάξεις, όχι πίσω από την έδρα, αλλά μπροστά κατεβαίνοντας και βλέποντας τους μαθητές μέσα στα μάτια. Η ΠΟΕΔ δεν εκφράζει το σύνολο των εκπαιδευτικών. Και διερωτούμαι αν θα πρέπει, κατά τα λεγόμενα σου, να απολυθούν εκπαιδευτικοί που τόσα χρόνια πριν να τεθεί ο καυτός και «καινοτόμος» στόχος περί ειρηνικής συνύπαρξης, μιλούσαν για ειρηνική συμβίωση και διαπολιτισμικότητα μέσα στις τάξεις τους, πηγαίνοντας κόντρα στο ελληνοπρεπές και συντηρητικό Υπουργείο, δηλαδή πηγαίνοντας κόντρα στον εργοδότη τους.
Ευχαριστώ.
Εκ Λονδίνου ορμώμενη
Μαρία