http://www.rooftoptheatregroup.org/index.html
http://www.facebook.com/home.php#/group.php?gid=2427838115&ref=ts
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ
ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΕΝ ΕΤΗ 2009
3 Φεβρουαρίου, 2009
Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο και θλιβερό στην Κύπρο του 21ου αιώνα να χρειάζεται κάποιος να γράφει επιστολές για να υπερασπιστεί τα αυτονόητα: την ελευθερία της έκφρασης, το δικαίωμα του καλλιτέχνη (και πολίτη) να θέσει ερωτήματα αναφορικά με τη στάση μας απέναντι στον Άνθρωπο και την Ιδέα, χωρίς να κατηγορείται για εθνομηδενισμό. Οφείλουμε όμως να προστατεύσουμε τη δράση μας, καθώς και αυτούς που μας υποστηρίζουν από απαράδεκτες ενέργειες που γίνονται εφικτές μέσα από τη δημοσιογραφική ή πολιτική ιδιότητα συγκεκριμένων ατόμων. Ευελπιστούμε ακόμα να θυμίσουμε ότι η πνευματική ελευθερία δεν είναι μόνο ατομική αξία, αλλά και Ευρωπαϊκή και δεν είναι θεμιτό να είμαστε επιλεκτικοί.
Η ομάδα Rooftop Theatre έχει ενεργή καλλιτεχνική δράση εδώ και τέσσερα χρόνια και έχει συμμετάσχει σε κοινωνικό διάλογο με τέσσερις παραγωγές, την ανάγνωση έργων, τη συμμετοχή σε Φεστιβάλ, ακαδημαϊκή δράση και άλλα. Η ομάδα δεν έχει πολιτικό χρώμα αλλά διαμορφώνει δική της φιλοσοφία που προσδιορίζει το θέατρο ως κοινωνικό εργαλείο και όπως όλοι οι σοβαροί καλλιτέχνες βλέπουμε μπροστά και επιθυμούμε να σχολιάσουμε το τώρα χωρίς φανατισμό αλλά με σεβασμό.
Το Intercultural Centre of Cyprus (ICC) σε συνεργασία με το Rooftop Theatre Group υπέβαλε το Μάιο 2007 αίτηση στη UNDP-ACT (Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών) για πρόγραμμα με τίτλο VOICING AND STAGING THE EXPERIENCE. Η δράση της UNDP-ACT είχε ήδη εγκριθεί από το Γραφείο Προγραμματισμού και οι περιλήψεις όλων των προγραμμάτων που έλαβαν χρηματοδότηση το 2007 βρίσκονται στην ιστοσελίδα www.undp-act.org. Το εγχείρημα είχε διάρκεια 15 μηνών (Σεπτέμβριο 2007-Δεκέμβριο 2008), συμπεριελάμβαναν εργαστήρια για έφηβους, και μέσα από τις ιστορίες των εργαστηρίων δημιουργήθηκε το θεατρικό έργο με τίτλο Performing the Experience. Η παράσταση παρουσιάστηκε σε τακτικές παραστάσεις στο Πολιτιστικό Ίδρυμα Άρτος και σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία σε όλη την Κύπρο. Συγχρόνως, το θεατρικό έργο εκδόθηκε σε τρίγλωσση έκδοση (Ελληνικά, Τούρκικα, Αγγλικά).
Στα μέσα Δεκεμβρίου 2008, άρχισαν να γίνονται για μας (χωρίς εμάς) ανυπόγραφα αφιερώματα στην εφημερίδα Ποντίκι, συζητήσεις σε ραδιοφωνικές εκπομπές και αναφορές σε κύκλους της Βουλής. Λέχθηκαν από ραδιόφωνο, τύπο και τηλεόραση άπειρες ανακρίβειες. Θα θίξουμε μόνο τις πιο επονείδιστες:
Η χρηματοδότηση που πήραμε ήταν παράνομη αφού η USAID είναι παράνομη οργάνωση. Η απάντηση δόθηκε ήδη στον τύπο, αλλά επαναλαμβάνουμε ότι η USAID χρηματοδοτεί αναπτυξιακά έργα και προγράμματα στην Κύπρο από το 1974, με τη συγκατάθεση της επίσημης κυβέρνησης. Οι ανακοινώσεις για τις χρηματοδοτήσεις της UNDP/USAID γίνονται δημόσια στον τύπο και δεν αποτελούν σκευωρία. Η επίσημη τελική έγκριση προήλθε από το Γραφείο Προγραμματισμού τον Μάιο 2007, επί διακυβέρνησης Τάσσου Παπαδόπουλου.
Ξεγελάσαμε το Υπουργείο Παιδείας για να παρουσιαστεί η παράσταση στα σχολεία. Σε γραπτή επικοινωνία με το Υπουργείο Παιδείας (επιστολή με ημερομηνία 8 Σεπτεμβρίου, 2008) αιτηθήκαμε άδειας να παρουσιάσουμε την παράσταση στα σχολεία. Λάβαμε απαντητική επιστολή (2 Οκτωβρίου, 2008) παραπέμποντας μας στα ίδια τα σχολεία. Οι σχολικές παραστάσεις και συζητήσεις που προγραμματίστηκαν μετά την δική μας επικοινωνία με τα σχολεία κύλησαν ομαλά, με μοναδική εξαίρεση την αντίδραση καθηγήτριας στο Ριζοκάρπασο, όπου μπροστά στα έκπληκτα μάτια των μαθητών, μας κατηγόρησε για ανθελληνισμό και ισοπέδωση των ιδεωδών του έθνους.
Το έργο διαστρεβλώνει ιστορικά γεγονότα. Το έργο δεν αναφέρεται σε κανένα ιστορικό γεγονός.
Αναφέρθηκε από τη Διευθύντρια Μέσης του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού ότι το έργο δεν είναι κατάλληλο για τους μαθητές αφού υπάρχουν μέσα εκφράσεις όπως «χέστηκα για την ιστορία». Στο κείμενο δεν υπάρχει τέτοια πρόταση. Το κείμενο της παράστασης βρίσκεται σε πολλά γραφεία στο Υπουργείο, μπορεί να το προμηθευθεί και να το διαβάσει.
Σε μια κοινωνία και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μαστίζεται από τη βία, το ρατσισμό, τις εξαρτήσεις και το δογματισμό είναι στενάχωρο που ορισμένα μέλη του κοινοβουλίου και του τύπου ασχολούνται με τέτοιο πάθος με μια θεατρική παράσταση. Γιατί έχουμε πλήρη επίγνωση ότι ο σάλος που δημιουργήθηκε δεν έχει σχέση με το Rooftop Theatre Group, ούτε βέβαια με το έργο, αλλά με την περίφημη περιρρέουσα ατμόσφαιρα: κονδύλια για την Παιδεία, βιβλία ιστορίας, εκπαιδευτικοί στόχοι της χρονιάς, εγκύκλιοι Υπουργού Παιδείας και τα λοιπά.
Εν κατακλείδι: το κύριο σχόλιο των εκατοντάδων ατόμων που ΕΙΔΑΝ την παράσταση ήταν ότι δεν επιχειρούσε να είναι διδακτική αλλά να εγείρει ερωτήματα με οικουμενική αξία που τροφοδοτούν την εκπαιδευτική διαδικασία ενός έφηβου αλλά και λειτουργούν ως αφύπνιση για τους ενήλικες. Το κείμενο της παράστασης βρίσκεται στην ιστοσελίδα www.rooftoptheatregroup.org.
Rooftop Theatre Group
Σχετικά άρθρα:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=850318&-V=archive&-w=ROOFTOP@&-P
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=849723&-V=archive&-w=ΒΑΡΝΑΒΑ@&-P
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=849681&-V=archive&-w=ΒΑΡΝΑΒΑ@&-P
http://www.haravgi.com.cy/site-article-21329-gr.php
http://alithia.com.cy/alithia_v2/front-end/main.php?action=nptext&page=&design=default&nptext_id=29836
Τα παιδιά της ομάδας Rooftop κάνουν μια αξιόλογη και αξιομνημόνευτη προσπάθεια!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς οι συντηρητικές φωνές οι οποίες βαυκαλίζονται γύρω από τα συνθήματα και τους αφορισμούς που συνεχίζουν να συντηρούν τις εθνικιστικές κορόνες στα μυαλά του σύγχρονου νεοκύπριου(κάτα το νεάντερνταλ δλδ)έχουν πιο δυνατή ένταση και απήχηση.
Σε όλους εμάς που έχουμε δει κάποια πράγματα κι έχουμε πιστέψει σε αρχές πέρα απ αυτές που μας βομβαρδίζουν καθημερινά τα κανάλια(του κάθε καιροσκόπου κι «ηθικού»-νεοφιλελεύθερου εκβιαστή) επαφίεται να τσακίσουμε και να σβήσουμε κάθε τέτοιο απολίθωμα.
Το μέλλον αυτού του τόπου είναι στα δικά μας χέρια...
Μπράβο και πάλι στο θέατρο Rooftop!
συγχαρητήρια παιδιά κι μην ανησυχείτε δεν είστε μόνοι
Ως γεγονός… δεν άξιζε τον κόπο να γίνει αυτή η φασαρία. Πρόκειται ένα εντελώς ασύνδετο επιφανειακό συμπίλημα από ασυναρτησίες. Το κομμάτι Α και Β θέλει εν ολίγοις να μας πει ότι υπάρχει προκατάληψη εναντίον του ινδιάνου και της μοτορτζούς αντίστοιχα, με όλες τις προεκτάσεις της μεταφοράς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟκ. Κακή η προκατάληψη. Υπάρχουν, παρ΄όλα αυτά, ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ που μπορούν να διδαχτούν στα σχολεία και για την προκατάληψη, και για τον ρατσισμό, και για το σωβινισμό, και για ότι άλλο θέλει να πραγματευτεί το πόνημα. Εγώ απλά θα έλεγα ότι βάλλουν το κοπελλούι μου να χάνει την ώρα του με ανοησίες, αντί να το διδάσκουν πχ Αντώνη Σαμαράκη ή Έριχ-Μαρία Ρέμαρκ.
Όμως, δυστυχώς δεν πρόκειται μόνο γι΄αυτό. Τα υπόλοιπα μέρη γίνονται μέχρι και επικίνδυνα, υποβάλλοντας διάφορες ιδέες του τύπου η εθνική ταυτότητα είναι κάτι άχρηστο και σωβινιστικό (όπου και ο τίτλος του μέρους Γ, αυτό και μόνο φανερώνει τις προθέσεις…), ότι δεν έχει κανένα νόημα να ασχολούμαστε και να είμαστε περήφανοι για τα έργα των προγόνων μας, ότι όποιος νιώθει και είναι περήφανος για την εθνική του ταυτότητα είναι κακός και σωβινιστής, και παρασύρει τους άλλους (μέρος Γ-γόβες στιλετο). Για να μην αναφερθώ και στην έντεχνη υποβολή των "συνόρων", όσο κι αν δεν αναφέρεται η Κύπρος ως πεδίο δράσης.
Το να είσαι περήφανος για το έθνος σου, για την ταυτότητά σου, χωρίς φυσικά να θεωρείς ότι το έθνος αυτό έχει δικαίωμα να επιβάλλεται, να εχθρεύεται και να υποτιμά τα άλλα έθνη, δεν είναι κολάσιμο αγαπητοί νεόκοποι "προοδευτικοί" στυλ Ρεπούση. Αντίθετα η φιλοπατρία είναι τίτλος τιμής. Διαβάστε και λίγο Ρίτσο, πραγματικό προοδευτικό μυαλό, που αφιέρωσε την ύπαρξή του για τα ιδανικά της ισότητας, της ειρηνικής συνύπαρξης, του αλληλοσεβασμού... Πρέπει να κατανοήσεις και να αγαπήσεις τον εαυτό σου για να αγαπήσεις τους άλλους, λέει μια βασική αρχή ψυχολογίας.
Η νεολαία μας έχει όντως ανάγκη από πραγματικά ερεθίσματα με αντιπολεμικά, αντιρατσιστικά, αντισωβινιστικά μηνύματα. Άλλο όμως να προσπαθείς να πλήξεις τον εθνικισμό, κι άλλο να προσπαθείς να ξεριζώσεις την εθνική ταυτότητα προάγοντας εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα. Μπορεί εσύ να μην αισθάνεσαι ότι έχεις εθνική ταυτότητα, δικαίωμά σου, αλλά δεν έχεις δικαίωμα να υποσκάπτεις τη δική μου εθνική ταυτότητα.
Αν το ζητούμενο είναι να διδαχτούν στα σχολεία πνευματικές αξίες όπως η ισότητα των ανθρώπων με σεβασμό στις εθνικές ή άλλες διαφορές, υπάρχουν, επαναλαμβάνω, αριστουργήματα στην παγκόσμια λογοτεχνία, την στάθμη των οποίων «έργα» όπως αυτό δεν βλέπουν ούτε με σκάλες ως το φεγγάρι.
Αλλά ο σκοπός είναι αλλότριος, και πονηρός. Είναι να υποβάλει ότι ο καλός άνθρωπος, ο μη-ρατσιστής, ο μη-σωβινιστής, είναι ο εθνικά ουδέτερος, ο αποχρωματισμένος, ο απονευρωμένος εθνικά.
Εάν είστε καλοπροαίρετοι, καιρός να εμπεδώσετε ότι άλλο ο σωβινισμός, κι άλλο η αγάπη για την πατρίδα και το έθνος. Ευλόγως όμως αναδύεται η υποψία ότι όλα αυτά είναι εκ του πονηρού...
Δέσποινα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία όλα αυτά που γράφεις αλλά σου ξεφεύγει μια βασική πληροφορία: Το έργο είναι βασισμένο σε εργαστήρια ανάπτυξης θεατρικού κειμένου που έγιναν με έφηβους. Πριν καταλήξουμε σε συμπεράσματα καλό πάντα είναι να διαβάζουμε όλες τις πληροφορίες διότι το εγχείρημα είναι στο πλαίσιο εκπαιδευτικού προγράμματος και μιας φιλοσοφίας η οποία έχει καθαρά σχέση με την πρακτική του θεάτρου και όχι με το θέατρο ως λογοτεχνία. Σίγουρα τα παιδιά του Rooftop δεν φιλοδοξούν να κάνουν αριστουργήματα, αλλά είναι επίσης δύσκολο για τον Κύπριο θεατή να καταλάβει τι προσπαθούν να κάνουν επειδή ξεφεύγουν από αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς στην Κύπρο ως θέατρο. Επίσης αφού υπάρχουν αυτοί οι μεγάλοι λογοτέχνες τότε να πούμε στους νέους ανθρώπους να τα κλείσουν και να σταματήσουν να προσπαθούν να τελειώνουμε.
Δέσποινα
ΑπάντησηΔιαγραφή...
ΣΚΗΝΗ Γ
''Το να είσαι περήφανος για κάτι δεν είναι έγκλημα βέβαια. Φτάνει να υποδηλώνει πράξη μετριοφροσύνης. Είναι το πώς εκδηλώνεις την περηφάνια σου που μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα.''
Αγαπητή Δέσποινα,
ΑπάντησηΔιαγραφήδιάβασα προσεκτικά το σχόλιο σου. Και σε ευχαριστώ για την ειλικρίνεια σου.
Με προβλημάτισε ότι ίσως υποτιμήσαμε τα εφηβικά μυαλά, ίσως τους δώσαμε κάτι με υπερβολικό χρώμα, κίνηση, ρυθμό, μοντέρνα μουσική, υπερβολικά γνώριμο (αφού ήταν δικές τους ιστορίες) και αισχρή/πρόχειρη γλώσσα και χωρίς να το καταλάβουμε τους κυλίσαμε στο βούρκο της εθνο-άρνησης.
Μετά όμως θυμήθηκα τις συζητήσεις που κάναμε με τους μαθητές στο πέρας των παραστάσεων. Η πολιτική διάσταση του έργου στην οποία αναφέρεσε δεν αποτέλεσε θέμα στις συζητήσεις, δεν φάνηκε να απασχολεί τα παιδιά. Την ερώτηση που μας έκαναν οι πιο πολλοί μαθητές όμως τη θυμάμαι: τί γινεται στο τέλος του έργου; Η απορία τους επιβεβαιώνει το γεγονός των ποιημάτων με τις έτοιμες επεξηγήσεις, των βιβλίων που συνοδεύονται απο βοηθήματα, των δοκιμίων που αναγκάζονται να παπαγαλίσουν.
Η μόνη πονηριά που μπορώ να μας καταλογίσω είναι η μετέωρη κατάληξη των σκηνών του έργου. Αυτό τους ανάγκασε να σκεφτούν απο μόνοι τους. Τους ανάγκασε να κάνουν τη φαντασία τους όχημα και το μυαλό τους κινητήριο δύναμη. Τους χάρισε για λίγες στιγμές στο σπάνιο δώρο της εμπάθειας. Να νοιώσεις όπως ο "άλλος".
Και αυτή η πονηριά μας τιμά.
Αγαπητέ/η ανώνυμε/η,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε με απασχολεί τόσο το λογοτεχνικό κομμάτι, όσο το ιδεολογικό. Αλλά δε μου "ξεφεύγει η βασική πληροφορία" της διαδικασίας δόμησης του έργου.
Επί του λογοτεχνικού ζητήματος, ίσως παρερμήνευσες το πνεύμα των γραφομένων μου. Δεν υποστηρίζω να "τα βαώσουμεν" και να ...πάψει η δημιουργική πορεία της ανθρωπότητας, εφόσον υπάρχουν ήδη αριστουργηματικά έργα. Τα πειραματικά όμως έργα, για να τα διδάσκουν στα κοπελλούθκια μου, θα ήθελα να έχουν περάσει ΚΑΙ από μια σοβαρή λογοτεχνική αξιολόγηση. Στον ελάχιστο χρόνο που αφιερώνει το σχολείο για θέατρο και λογοτεχνία εν γένει, προτιμότερο θα ήταν -πιστεύω- τα παιδιά και οι έφηβοι να έρχονται σε επαφή με το συγκλονιστικό βάθος του Άρθουρ Μίλλερ, λόγου χάρην, ή του Κατσικονούρη (είδες τους "Αγνοούμενους"; Παίζει ακόμα, συστήνεται).
Η δουλειά που γίνεται σε διάφορες ομάδες και κατασκηνώσεις κλπ, είναι σίγουρα δημιουργική, ασχέτως των μηνυμάτων και των ιδεολογιών. Αυτό δε σημαίνει ότι πως ότι παράγεται σε τέτοιες ομάδες, πρέπει να περνά στο σχολείο. Στο κάτω-κάτω ας προβάλλεται σε όποιους θέλουν να το δουν, ως περαιτέρω.
@Ελλάδα
Για τα "λογοτεχνικά" δες πιο πάνω. Αυτό που με κάνει να εξανίσταμαι είναι αυτή η "εθνο-άρνηση" που επιχειρείται να περάσει κάτω από το μανδύα της κατανόησης και αποδοχής της διαφορετικότητας.
Σε βεβαιώνω ότι δεν είμαι καθόλου οπαδός των έτοιμων επεξηγήσεων, των βοηθημάτων, της παπαγαλίας και της πλύσης εγκεφάλου. Η κριτική σκέψη είναι το ζητούμενο για μένα, όσο διαφορετικές ερμηνείες κι αν υπάρχουν σε ένα ζήτημα.
Τούτων λεχθέντων, επαναλαμβάνω ότι θεωρώ το θεατρικό τούτο πόνημα όχι ως προσπάθεια του να νιώσουν τα παιδιά συμπάθεια (εκ του συν+πάσχω, empathy στα αγγλικά, και όχι "εμπάθεια" (μίσος), όπως εκ παραδρομής, φαντάζομαι, έγραψες), αλλά με αυτό ως μανδύα, να προβληθούν όλα αυτά που έγραψα στην τελευταία παράγραφο του προηγούμενου μου ποστ.
Ξανά: η αγάπη για την πατρίδα, η συναίσθηση της εθνικής ταυτότητας, η εμμονή σε αρχές δικαίου, η άρνηση στην υποδούλωση, η υπεράσπιση της μνήμης, της ταυτότητας που αυτή ορίζει, της ύπαρξης της ίδιας, όχι μόνο δεν ταυτίζονται, αλλά είναι αντίθετα με το σωβινισμό, την καταπάτηση της διαφορετικότητας, την έλλειψη σεβασμού προς τη μνήμη, την ταυτότητα, την ύπαρξη του "άλλου". Και εφόσον δεν βλέπω επιχειρήματα για το αντίθετο, δεν πείστηκα ότι οι προθέσεις είναι αγαθές...
Δεν μπορεί να γίνει σοβαρή αξιολόγηση Δέσποινα έτσι κι αλλιώς γιατί δυστυχώς δεν υπάρχουν τα άτομα με τις γνώσεις που απαιτούνται για την κατανοήση της διαφοράς μεταξύ παραστατικού "κειμένου" και θεατρικού κειμένου ή λογοτεχνικού όπως το αντιλαμβάνεσε εσύ στην ιεραρχία του Υπουργείου. Άνθρωποι που έχουν τις γνώσεις και είδαν την παράσταση την έκριναν ως αποτελεσματική. Το παραστατικό "κείμενο" υπό συζήτηση είναι επίσης πολυμεσικό επομένως η παράσταση λειτουργεί με βάση μια μεταμοντέρνα προσέγγιση η οποία ναι παραμένει στην επιφάνεια αλλά απαιτεί μια άλλου είδους επαφή με τον θεατή, αυτή της νοητής σύνδεσης των εικόνων, των λέξεων, των ήχων και της δράσης επί σκηνής. Μην επιμένεις στην λέξη βάθος διότι είναι εντελώς υποκειμενική η προσέγγιση σου. Δεν αμφισβητώ τις γνώσεις σου περί θεάτρου και παιδαγωγικής, αλλά εφόσον γίνεται κάτι που απαιτεί την συμμετοχή των παιδιών σε κάτι που έχουν γράψει τα ίδια τα παιδιά αυτό απαιτεί και ένα ύφος παιχνιδιάρικο αν θέλεις και όχι ύφος λογοτεχνίζον με ισχυρή δόση υψηλής κουλτούρας. Είναι άστοχα τα παραδείγματα που γράφεις διότι μιλούμε για διαφορετικό είδος θεάτρου και τα γνωρίζουμε ήδη. Αν εσύ δεν θέλεις τα παιδιά σου να συμμετέχουν σε τέτοιου είδους παραστάσεις καλώς, και αμφιβάλλω αν θα εκτιμήσουν το βάθος ή την ουσία (που η ουσία, ή βάθος, για τον καθένα είναι διαφορετική και είναι και λίγο μυθική έννοια η λέξη ουσία) στο έργο του Μίλλερ στην εφηβική ηλικία αλλά δεν μπορείς να καταδικάζεις ανθρώπους που έχουν καλές προθέσεις και να τους χαρακτηρίζεις ως πονηρούς και ίσως και αφελείς επειδή αποδομούν την δική σου αντίληψη περί "κανονικού" θεάτρου. Το ιδεολογικό έχει παρεξηγηθεί γενικότερα οπότε δεν θα το σχολιάσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν έχω ώρα να σκοτώσω κοιτάω τα σύννεφα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάλογα με τη διάθεση μου τα σύννεφα παίρνουν τις ανάλογες μορφές. Αν πεινάω βλέπω σούβλες, αν έχω σηκωμάρες, βλέπω γυναίκες σε προκλητικές πόζες. Τα σύννεφα παίζουν με το μυαλό μου και αν αφεθώ για λίγο τα ακούω να μου μιλάνε.
Το θεατρικό έργο έχει επενεργήσει σαν σύννεφο και μας μιλά τη γλώσσα που εμείς θέλουμε να καταλάβουμε. Άλλοι βλέπουν αγγέλους, άλλοι δαιμόνους και άλλοι...χάμπουρκερ. Ένα ενδιαφέρον πείραμα για τη ψυχολογία μας, τις εμμονές και τις ιδεοληψίες μας. Ένα Rorschach ink blot test αν θέλετε, μας αποκαλύπτει, μας απογυμνώνει και μας εκθέτει. Αν αυτός είναι ο "πονηρός" σκοπός του έργου, θεωρώ ότι έχει πετύχει απόλυτα το στόχο του!
Για αυτούς που βλέπουν δαίμονες παντού δεν περιμένω να δουν αγγέλους και ούτε αξίζει τον κόπο να τους πείσω. Ο καθένας μας βιώνει την αλήθεια του μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς που είτε το θέλει, είτε όχι, μεταφέρει.
Πέρα από την θεατρική αξία του έργου (η οποία είναι υποκειμενική και για την οποία δεν είμαστε αρμόδιοι αποφασίσουμε) γιατί κανένας δεν απαντά στα ερωτήματα που έβαλε η Δέσποινα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι κακό να είσαι περήφανος για το έθνος σου και για την ταυτότητά σου;
Είναι κακό να έχεις εθνική συνείδηση;
Είναι κακό να έχουμε εθνικές γιορτές;
@Ελλάδα (με το ωραίο όνομα):
Μπορεί η πολιτική διάσταση του έργου να μην αποτέλεσε θέμα συζήτησης (τουλάχιστον μπροστά σου) μεταξύ των μαθητών, όμως ξέρεις πολύ καλά, ότι έστω υποσυνείδητα, κάποια μηνύματα έχουν περάσει στα παιδικά μυαλά…
Το πρόβλημα είναι αλλού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, είμαστε Έλληνες, ναι είμαστε περήφανοι για αυτό και ναι, έχουμε εθνική συνείδηση.
Το πρόβλημα είναι στην ερμηνεία αυτού που ονομάζουμε ελληνικότητα.
Η ελληνικότητα του "Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών" ή παρόμοιων εκφράσεων περιορίζει το πεδίο της ελληνικότητας σε αυτό το τρίπτυχο καθώς και τις εκφάνσεις του. Όποιος π.χ. δεν είναι χριστιανός, αυτόματα δεν μπορεί να θεωρηθεί έλληνας.
Ομολογώ ότι η δική μου ελληνικότητα είναι πολύ πιο πλατιά και περιλμαβάνει όλο το φάσμα των ιδεολογιών, θρησκειών και γιατί οχι, ακόμα και της γλώσσας. Είμαι έλληνας διότι απλά νιώθω έλληνας. Και κανένας δεν μπορεί να μου το πάρει ή να το περιορίσει.
Η ελληνικότητα δεν περιορίζεται σε γεωγραφικούς χώρους, δεν καθορίζεταί από σύνορα και δεν έχει την αμιγότητα που προσπαθούν να μας επιβάλουν μερικοί. Αγκαλίαζει όλο τον κόσμο και αντλεί από όλο τον κόσμο.
Η κοινωνία αναπτύσσεται μέσα από οσμώσεις και δυναμικές, είναι ζωντανή και για αυτό εξελίσσεται. Αν την περιορίσουμε σε στεγανά πλαίσια της στερούμε αυτή την ιδιότητα και η μή εξέλιξη ισοδυναμεί με θάνατο. Αν θα χάσουμε την ελληνικότητα μας, αυτό θα συμβεί όταν την κλείσουμε σε κλουβί.
Ας μη φοβηθούμε να κτίσουμε το βωμό στον "αγνωστο θεο" και ας παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε οι κάτοχοι την απόλυτης αλήθειας. Ας σηκώσουμε τον πήχη που έθεσαν ψηλά αυτοί που ονομάζουμε προγόνους μας ακόμα πιοο ψηλά και όχι να περνάμε από κάτω...
Και προπαντός, ας σταματήσουμε επιτέλους να φοβόμαστε...