Και ξαφνικά έγινες ίσκιος στ΄όνειρο μου...

Γυρίζω σαν φάντασμα μες΄την παλιά την πόλη, βαδίζω απ΄την πλατεία που δεν είναι πλατεία, στο πουθενά.

Όλοι μου οι δρόμοι σταματάνε σε κάτι άσπρα και γαλάζια βαρέλια σε κάτι σαχνιασμένες σακούλες γεμάτες άμμο που απ΄τα χρόνια έγιναν πέτρες... εσύ, μισοσβησμένες θύμισες ενός πολέμου που χάθηκε, χρόνια πριν.

Μπροστά από όλα αυτά μια ταμπέλα, κίτρινο; γκρίζο; καφέ; πιθανόν κάποτε να ήταν άσπρο, δεν ξέρω, να λέει “Nicosia Master Plan”… “Master Plan”.

Στο τέρμα του αμέσως παράλληλου δρόμου, στο τέρμα που δεν είναι τέρμα, της οδού που μου πήρε και έδωσε πολλά, ένα αγόρι 17-18 χρόνων στα φαιοπράσινα, κρατώντας ένα κομμάτι από σιδερένιο θάνατο, να περιμένει καρτερικά γράφοντας SMS... το τέλος, κι΄αντί να στρέψει τα μάτια στον “εχθρό” προσέχει απ΄τους “φίλους”... αφού, η έφοδος από τους “φίλους” έρχεται.

Μια τηλεόραση στην προθήκη ενός καταστήματος με γρήγορα και σπαστικά trailers να λέει: “Προτάσεις Παπαδόπουλου για την διάνοιξη των οδοφραγμάτων Λήδρας και Λιμνήτη – Υπαναχώρησε από τις αρχικές του θέσεις”. Τότε ένα λευκό περιστέρι φεύγει μέσα απ΄την κουρασμένη ψυχή μου και πετάει προς... προς απέναντι, λέω... επιτέλους! πριν όμως περάσει το οδόφραγμα μια πεζή πραγματικότητα με ξυπνάει... έρχονται εκλογές... εκλογές.

Υφαντουργείο, μ΄ένα ποτηράκι λευκό κρασί, έξω να βρέχει, κάτι ασπρόμαυρες φιγούρες να χορεύουν πάνω στο κίτρινο πανί, εσύ εκεί μαζί μου, εγώ χαμένος μεταξύ αλήθειας και ονείρου.

RED, οι μελωδίες της Αρλέτας μας ταξιδεύουν, τον καθένα όμως για αλλού και η ξανθούλα δίπλα μας κρυφογελάει, κρυφογελάει με μας αφού δεν ξέρει, δεν καταλαβαίνει τι γίνεται.

Fanous, ανατολίτικες μουσικές, λικνίσματα, έρωτες, φαντασία, το κορμί σου εκεί, με στέλνει, με μαγεύει, να μου φωνάζει έλα. Εγώ να βρίσκω πάντα μια πόρτα κλειστή.

ΣΕ ΘΕΛΩ
Φεύγεις, έρχομαι, έρχεσαι,φεύγω, που πάμε;
ΣΕ ΘΕΛΩ

Χάνομαι σ΄έρωτες φτηνούς, αδιέξοδους όπως τους δρόμους με τα άσπρα και γαλάζια βαρέλια. Καταναλώνομαι σε ηδονές της στιγμής, σε ηδονές που κρατάνε όσο ένα φλας...

Αιγαίο, ιδέες περίεργες, στρατευμένα βιβλία μονόπλευρα, τρέλα, το καλύτερο πιάτο μεζέδες της πόλης. Ο Βάσος, προξενητής ενός αμετανόητου Νενέκου.

Ορφέας, κρασάκι στον δρόμο, ποτήρια να λεν “στην υγεία σου”, τα μάτια σου μπρος στα δικά μου ανάβουν φωτιές που δεν σβήνουνε. Η φωτισμένη σημαία της ντροπής από απέναντι να μας φωνάζει “εδώ κατοχή” να μας ρουφάει το όνειρο.

Αξιοθέα, σβήνει χάνεται η μουσική του Μουαζίμη κι΄εναλλάσεται με τις μουσικές των X-ciaz να μας θυμίζουν ότι εδώ είναι κυρίως ανατολή... το “ταξιδιάρικο πουλί” του Κώστα να ζωγραφίζει και πάλι ΕΣΕΝΑ!

“Πενταδακτύλου” και γύρο δρομάκια, φτώχια, πελεκάνοι, σιδεράδες, έμποροι και λίγες πουτάνες ξεχασμένες εκεί από το 80’. Το ξεχασμένο πανδοχείο στην Ερμού, χρώματα, μια φαγωμένη απ΄την σκουριά και τα 33 χρόνια σιωπής σιδερένια σκάλα. Εικόνες παντού τόσο γνωστές αλλά τόσο πρωτόγνωρες... ησυχαστήριον ύπνου. Μια πόλη – έρωτας – που χάνεται αλλά είναι πάντα εκεί όπως τις ξεχασμένες πουτάνες της “Πενταδακτύλου”.

“Πενταδακτύλου”!!! Kάτι να θέλει να μας πει αυτή η οδός; Κάτι να θέλει να μας πει το βουνό από απέναντι; Μην είναι μούντζα; Μην είναι γροθιά στο στομάχι;

Ψες ξαφνικά, μια Γυναίκα, μια Πόλη, με μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη, έγιναν ίσκιος στ΄όνειρο μου...

Μιχάλης Ολύμπιος.