Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

Άγιο Βασίλη,


Βόρειος Πόλος


Παρά τις επανειλημμένες υποδείξεις που μου γίνονται τακτικά από την τρυφερή ηλικία των εφτά ότι δεν υπάρχεις, έχω αδιάσειστες αποδείξεις περί του αντιθέτου από τα αποδεικτικά της παρουσίας σου στο ταπεινό μου σπίτι κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς που αδιάλειπτα περιλαμβάνει την εναπόθεση σε περίοπτους χώρους, αντικειμένων που θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως δώρα.

Ωστόσο, θα ήθελα για ακόμα μια φορά να αναφερθώ σε ορισμένα ατυχή και θλιβερά γεγονότα που συνιστούν διαρκή υποβάθμιση των υπηρεσιών που παρέχετε, ειδικότερα στον υποφαινόμενο και θα ήθελα να επαναλάβω τη βαθύτατη μου απογοήτευση για αυτά, με την ελπίδα ότι στο μέλλον οι υποδείξεις μου θα ληφθούν σοβαρά υπόψη.

Ειδικότερα,

1. Τα άσπρα σώβρακα «Απόλλων» μεγέθους small δεν φοριούνται πλέον από τον υποφαινόμενο ο οποίος εδώ και μερικά χρόνια προτιμά μποξεράκια σαφώς μεγαλύτερου μεγέθους που είναι πολύ λιγότερο περιοριστικά. Επίσης, έχει πάψει η χρήση καρό καλτσών. Συνεπώς παρακαλείστε για πολλοστή φορά όπως πάψετε να τα φέρνετε ως δώρα και επιτέλους φανείτε αντάξιος των περιστάσεων και προσκομίστε το δώρο για το οποίο σας έχω γράψει επανειλημμένα σε προγενέστερες μου επιστολές.

Οι διάφορες δικαιολογίες που κατά καιρούς προβάλλετε για φόρτο εργασίας, ανεπάρκεια προσωπικού, περίπλοκες γραφειοκρατικές διαδικασίες στο Βόρειο Πόλο και οψίμως, την οικονομική κρίση, δεν γίνονται αποδεκτές.

2. Παρακαλώ όπως φροντίσετε ιδιαίτερα τη διατήρηση της τάξης και καθαριότητας στο σαλόνι. Τα χειροποίητα και μη αποτσίγαρα, οι τζιβάνες, οι σύριγγες, οι εμετοί, τα προφυλακτικά, τα μισοφαγωμένα κουλουράκια και τα ψίχουλα που αφήνετε εσείς και οι βοηθοί σας στο πάτωμα συνιστούν μια αποκαρδιωτική εικόνα που μαζί με τους ύποπτους λεκέδες στους καναπέδες και τις κουρτίνες και τις σιχαμερές μυρωδιές, δεν περιποιούν τιμή σε εσάς και το έργο σας.

Ελπίζω φέτος να βρω το χριστουγεννιάτικο δέντρο σε όρθια θέση και ανέπαφο και όχι χάμω με σπασμένα στολίδια και καμένα λαμπιόνια.

Επίσης, θα ήθελα να αναφερθώ στο πρόσφατο φαινόμενο της αναγραφής διαφόρων συνθημάτων με μαύρο σπρέι στους τοίχους μου τα οποία περιλαμβάνουν αλυτρωτικές αναφορές όπως «ο Νότιος Πόλος μας ανήκει», «Πιγκουίνοι θα πεθάνετε, οι πολικές αρκούδες δεν ξεχνούν» έως και συνθήματα με αντιεξουσιαστικό περιεχόμενο όπως «οι μπάτσοι λιώνουν τους πάγους» και «νάνοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Παρακαλώ όπως δώσετε αυστηρές οδηγίες στους βοηθούς σας να τερματίσουν αυτή την πρακτική.

3. Παρακαλώ όπως φέτος αποφύγετε την ολική κατανάλωση των ακριβών κρασιών και των άλλων αλκοολούχων ποτών στην κάβα μου.

4. Έχω πληροφορίες ότι συγκεκριμένος υπάλληλος σας, κάποιος κ. Ρούντολφ με μακρόχρονη συνεργασία στον τομέα σας, είναι ο δράστης της εναπόθεσης περιττωμάτων και άλλων ακαθαρσιών στις κόκκινες κάλτσες που αφήνω στο σαλόνι μου. Το αηδιαστικό αυτό φαινόμενο συνεχίζεται εδώ και μερικά χρόνια και διερωτώμαι αν οι υπάλληλοι σας το θεωρούν αστείο ή γίνεται προσπάθεια εκ μέρους σας να μου δοθεί κάποιο μήνυμα. Εν πάση περιπτώσει, δεν θα γίνει ανεκτό φέτος.

5. Σε συνέχεια του προηγούμενου σημείου, γίνεται παράκληση όπως σε περίπτωση που χρησιμοποιήσετε τη τουαλέτα για φυσική σας ανάγκη, επιδείξετε ιδιαίτερη σπουδή στη διατήρηση της καθαριότητας και να τραβάτε το καζανάκι. Εφόσον θεωρώ ανατομικά αδύνατη την παραγωγή τόσο μεγάλων ποσοτήτων σκατού από νάνους, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τη τουαλέτα την επισκεφθήκατε εσείς. Σας γίνεται τέλος υπόδειξη όπως χρησιμοποιείτε το χαρτί υγείας που είναι διαθέσιμο και όχι τη πετσέτα δίπλα στο νιπτήρα και τους τοίχους.

Προς αποτροπή των πιο πάνω αναφερθέντων, φέτος σας ενημερώνω ότι φέτος έχουν ληφθεί δραστικά μέτρα τα οποία καλείστε να λάβετε σοβαρά υπόψη:

1. Κατά τη διάρκεια των εορτών έχει τοποθετηθεί φρουρός. Πρόκειται για πρώην μέλος ειδικών δυνάμεων χώρας του πρώην ανατολικού μπλοκ οπλισμένου με κοντόκαννη καραμπίνα με φυσίγγια που περιέχουν χοντρό αλάτι. Σε περίπτωση παρεκτροπής οιουδήποτε από εσάς, ο ένοχος δεν θα μπορεί να καθίσει για πολύ καιρό.

2. Το δέντρο θα περιελιχθεί με ηλεκτροφόρο καλώδιο. Οποιαδήποτε απόπειρα εκ μέρους σας να παρέμβετε σε αυτό, θα προσδώσει στην ήδη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα.

3. Στις μαύρες σακούλες θα βρείτε τα δώρα των προηγούμενων χρόνων (400 σώβρακα «Απόλλων» μεγέθους small και 800 ζευγάρια καρό κάλτσες). Παρακαλώ όπως τις παραλάβετε.

4. Καλείστε επίσης, όπως παραλάβετε τα τιμολόγια του μπογιατζή, του ηλεκτρολόγου, του υδραυλικού και του κτίστη που χρειάστηκαν πέρυσι για αποκατάσταση των ζημιών. Αναμένω σύντομη και πλήρη αποζημίωση προς αποφυγή πρόσθετων μέτρων.

5. Κλιμάκιο της ΥΚΑΝ θα προβεί σε έρευνες τόσο σε εσάς, τόσο και στους βοηθούς σας. Σας γίνεται σύσταση όπως αποφύγετε τη μεταφορά και κατοχή ουσιών που θα οδηγήσουν στη σύλληψη σας.

Προσβλέποντας στη συνεργασία σας, σας εύχομαι χαρούμενα Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος.

Ι. Κκολός

Όλοι μαζί στην αντιφασιστική – αντιρατσιστική πορεία την Κυριακή, 27 Δεκεμβρίου 2009

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ


Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται έξαρση ρατσιστικών και φασιστικών επιθέσεων εναντίον μεταναστών και νεαρών κυρίως στην εντός των τειχών Λευκωσία και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή της Φανερωμένης. Οι επιθέσεις αυτές δεν είναι άσχετες με την εμφάνιση και δράση νεοφασιστικών ομάδων τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο. Η διαδικασία επανένωσης του τόπου και η παγκόσμια οικονομική κρίση δημιουργούν συνθήκες που οι νεοφασιστικές ομάδες προσπαθούν να εκμεταλλευτούν, με στόχο την καλλιέργεια της ξενοφοβίας και την παρεμπόδιση της λύσης του Κυπριακού.

Στις 27 του Δεκέμβρη συγκεκριμένη νεοφασιστική ομάδα, το ΕΛΑΜ, διοργανώνει πορεία με σύνθημα “ένας ξένος εργάτης = ένας άνεργος”, το οποίο παραπέμπει άμεσα στο ναζιστικό σύνθημα “4 000 000 Εβραίοι ίσον 4 000 000 άνεργοι”, που άνοιξε το δρόμο στο Ολοκαύτωμα.

Η σύνδεσή τους με νεοναζιστικές ομάδες του εξωτερικού, όπως την ελληνική “Χρυσή Αυγή”, την ιταλική Forza Nuova και το γερμανικό, ακροδεξιό κόμμα NPD καθώς και με τις ξεκάθαρες αναφορές στην ΕΟΚΑ Β και στο δικτάτορα Μεταξά, με πορείες στρατιωτικού τύπου σε κεντρικούς δρόμους της Λευκωσίας κατά τη διάρκεια των οποίων επιτίθενται σε μετανάστες, δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο.

Θέλουν να δημιουργήσουν κοινωνική ένταση και να μας οδηγήσουν σε σκοτεινές εποχές του παρελθόντος, των οποίων οι μνήμες είναι ακόμα νωπές και οι συνέπειες τραγικές.

Καλούμε όλους τους ευαισθητοποιημένους και δημοκρατικούς πολίτες και φορείς, τις οργανώσεις νεολαίας, τα κόμματα και τις συντεχνίες, να αντισταθούν δυναμικά και έμπρακτα σ' αυτή την απειλή.

Στην Κύπρο, αλλά και σ' ολόκληρο τον κόσμο, έχουμε βιώσει το φασισμό και τις συνέπειές του. Η κοινωνία δεν πρέπει να τους αφήσει να δράσουν ανενόχλητοι για ακόμη μια φορά. Αυτή τη φορά θα πρέπει να μας βρουν μπροστά τους. Κανένα δημοκρατικό δικαίωμα σ' αυτούς που θέλουν να καταργήσουν τη δημοκρατία.

Καμία ανοχή στους εχθρούς της ελευθερίας! Καμία ανοχή στο φασισμό!

Όλοι μαζί στην αντιφασιστική – αντιρατσιστική πορεία την Κυριακή, 27 Δεκεμβρίου 2009 και ώρα 15.30 στην Πλατεία Ελευθερίας.


Αντιφασιστική Πρωτοβουλία

Εθνικός Ύμνος… Πόσο κοινή είναι τελικά η λογική;

Από τον καιρό που ξεκίνησα να καταλαβαίνω απλοϊκές πολιτικές έννοιες σε ηλικία 8-10 χρόνων, μου δημιουργήθηκε η εξής απορία. Γιατί ενώ ονομαζόμαστε Κυπριακή Δημοκρατία με μοναδική σημαία ‘κλέψαμε’ τον ύμνο μιας άλλης χώρας;


Μεγαλώνοντας μου απαντήθηκε μερικώς η απορία καταλαβαίνοντας τι σημαίνει εθνικισμός και ‘μεγάλη ιδέα’ αλλά εξακολουθεί να με βασανίζει το ερώτημα γιατί ενώ είναι παγκόσμια τακτική ο ύμνος (επίτηδες δεν τον αποκαλώ εθνικό) να αποτελεί σύμβολο παρουσίας ενός κράτους στο διεθνές γίγνεσθαι εμείς (οι Ε/Κ) αποφασίσαμε ενώ είχαμε κράτος ‘Διεθνώς αναγνωρισμένο’ να παρουσιαζόμαστε ως Ελληνικός δορυφόρος!

Σε ένα γεωγραφικό χώρο που ο πληθυσμός αποτελείται από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες με ιστορικό συγκρούσεων όπως η Κύπρος είναι τουλάχιστον ατυχές να γίνεται χρήση από τη μία κοινότητα ενός συμβόλου άλλου κράτους που γράφτηκε για τον αγώνα εναντίον του εχθρού ο οποίος όμως εχθρός είναι η εθνική καταβολή της έταιρης κοινότητας . Κατά τη γνώμη μου ένα τέτοιο σύμβολο πρέπει να είναι συνεκτικό και ενοποιητικό.

Υπάρχουν ανά το παγκόσμιο παραδείγματα χωρών όπου χρησιμοποιούνται διάφοροι ύμνοι σε τοπικό επίπεδο αλλά ο επίσημος είναι μόνο ένας, όπως για παράδειγμα το Ηνωμένο Βασίλειο. Χαρακτηριστικά επίσης η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας ενώ αποτελείται από 16 κρατίδια με δικές τους κυβερνήσεις, σύμβολα (σημαία, εθνόσημο) κάποια και με δικό τους εθνικό ύμνο π.χ. Βαυαρία έχουν ένα και μόνο ύμνο για τη διεθνή τους εκπροσώπηση.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η περίπτωση της Ελβετίας όπου υπάρχει ένας μόνο εθνικός ύμνος που όμως ανακρούεται σε οποιαδήποτε από τις πέντε γλώσσες που χρησιμοποιούνται στη χώρα.

Στο Βέλγιο για παράδειγμα που συναντούμε πολίτες με Γαλλική και Ολλανδική καταβολή δεν υιοθετηθήκαν οι αντίστοιχοι ύμνοι των εθνών αλλά ο Βελγικός που συναντάται σε φλαμανδική και γαλλική εκδοχή.

Είναι επίσης σημαντικό να αναφέρουμε ότι χώρες με ίδια ή παρόμοια κουλτούρα και εθνική καταβολή αλλά με διαφορετική κρατική υπόσταση έχουν διαφορετικό εθνικό ύμνο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι χώρες με Ισπανική και Αραβική κουλτούρα και ιστορία που έχουν όλες διαφορετικό ύμνο και όχι ένα κοινό!
Έχω την άποψη ότι οι εθνικοί ύμνοι λανθασμένα ονομάζονται έτσι αφού στην ουσία πρόκειται για κρατικούς. Καλά θα ήταν κατά τη συζήτηση του θέματος στην Κύπρο να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν τα παραδείγματα ανά το παγκόσμιο.

Ας πάμε τώρα στον βιασμό της λογικής που επεκράτησε στη μακαρία μας νήσο.

Στο σύνταγμα του 60’ δεν περιέχεται απολύτως τίποτα για την υπόθεση ύμνος αλλά με βάση την λογική της χρήσης των σημαιών που αναπτύσσετε στο άρθρο 4 η κάθε κοινότητα φαίνεται να χρησιμοποιούσε τον ‘εθνικό’ ύμνο της ‘μητέρας’ πατρίδας σε γιορτές και άλλες εκδηλώσεις.

Κατά τα πρώτα δύο χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας μάλλον δεν υπήρχε ύμνος, από κάποιες όμως αναφορές πληροφορούμαστε ότι συμφωνήθηκε η ανάκρουση σε επίσημες εκδηλώσεις ενός κομματιού κλασσικής μουσικής του Handel και εγκαταλείφθηκε το 1966 μετά την αποχώρηση των Τ/Κ από την κυβέρνηση.

Κάποιες άλλες αναφορές μιλάνε για ανάθεση από τον πρόεδρο Μακάριο στο Σόλωνα Μιχαηλίδη της δημιουργίας του εθνικού ύμνου ο οποίος όμως χρησιμοποιήθηκε μόνο κατά την επίσκεψη του προέδρου στην Τουρκία.

Οι παραπάνω αναφορές δεικνύουν τη βλακώδη συμπεριφορά και την κάλπικη θέληση των δύο κοινοτήτων να λειτουργήσει η συμφωνία.

Το θέμα ανακινήθηκε και επί Βασιλείου από τον ίδιο τον πρόεδρο σε κάποια συνέντευξη του αλλά δέχτηκε δριμύτατη κριτική από όλους πλην του ΑΚΕΛ με αποτέλεσμα να ενταφιαστεί.

Κατά τις συζητήσεις για το σχέδιο Ανάν προκηρύχθηκε διαγωνισμός και ανατέθηκε σε τριμελή ομάδα η δημιουργία του αλλά πέραν της απόρριψης του σχεδίου Ανάν, οι υποστηρικτές μιας τέτοιας ιδέας θεωρήθηκαν και πάλι προδότες.

Δεν καταλαβαίνω πώς και γιατί για 50 τώρα χρόνια αντιμετωπίσαμε το θέμα ύμνος λες και δεν υπήρξαμε ποτέ κράτος χωρίς ποτέ να σεβαστούμε την Κυπριακή Δημοκρατία, ελπίζω σήμερα και με αφορμή την ειλικρινή προσπάθεια λύσης του προβλήματος να μάθαμε από τα λάθη μας και να έχουμε ένα ύμνο για τον οποίο θα είμαστε περήφανοι και επιτέλους ΕΝΩΜΕΝΟΙ.



Μιχάλης Γ. Ολύμπιος.

Για περιοδικό ΡΕΥΜΑ
σελ. 88

Φέρτε μου ποτήρια και σπάστε το γυαλί...

Γραμμένο από τον καλό μου φίλο Κυριάκο (Κούλλη)

Να μπορούσα στα σύννεφα την ψυχή μου να ανέβαζα.

Φέρτε μου ποτήρια και σπάστε το γυαλί.

Το ουίσκι και οι σκέψεις μου, που δεν με αφήνουν να κοιμηθώ, δικαιολογούν αυτά που παραθέτω.

Δεν θα σας πω για την κυπριακή «κοινωνία» η για εμένα που δεν μπορώ να ακούσω τα τραγούδια μου πάρα μόνο στα μπουρδέλα, στα αρχ!@#$ μου.

Με όλο το θάρρος…

Λες και πρέπει να είναι κανείς τρελός για να εκφράζει τέτοιες απόψεις.

Λοιπόν

Έτσι ρε μάγκες μπράβο με τα μπλουζάκια, τις τσάντες, τα αυτοκίνητα, τα κινητά και όλα τα έχω άρα υπάρχω.

Για μεταφερθείτε 100 χλμ πάρα πάνω, πάρα κάτω, δεξιά. Αριστερά (όχι εδώ έχει θάλασσά). Λοιπόν στα 100 – 150 χλμ παραπάνω έχει ένα Τούρκο, τον Οσμάν, κάνει ακριβώς την ίδια δουλεία με εσένα κ παίρνει το ένα τρίτο από εσένα. Στα δεξιά είναι στη Συρία (100 χμλ δυτικά) ο χασάν (πες ότι τον λένε Γιώργο) δουλεύει (φκαινει ο κώλος του στη δουλειά) 12 ώρες την ημέρα και παίρνει 2 ευρώ την ώρα. Στην Αίγυπτο (150 χλμ Νότια, με το αυτοκίνητο αν υπήρχε δρόμος μιάμιση ώρα) ο Ομάρ έχει την μάνα του άρρωστη και δεν τα βγάζει πέρα με τον μισθό της πείνας ….

Και τραγουδάει ο Χασάν, στη γλώσσα του, «βρέχει στη φτωχογειτονιά»

Και να σε πάω κ πιο μακριά στις Φιλιππίνες (ναι και εκεί ζουν άνθρωποι, όχι ζώα) 4000 χλμ ανατολικά.

Η Μαρία δεν μπορεί να ζήσει (να ταΐσει και να ντύσει τα 3 της παιδιά) με 30 ευρώ τον μήνα που είναι ο μισθός της δασκάλας εκεί και αποφασίζει να πάει να γίνει υπηρέτρια σε κάποια χώρα, που για κάποιο περίεργο λόγω την δουλειά αυτή την πληρώνουν με 280 Ευρώ τον μήνα.

Ναι ξέρω ότι με κάποιο τρόπο δικαιολογείς τον μισθό (ενός μήνα) της δασκάλας σε ένα μπλουζάκι μάρκας, ή την τσάντα την γαμάτη με τον μισθό ενός έτους. Δικαιολογείς και το γαμημένο το αυτοκίνητο μάρκας που σε πάει από το σημείο Α στο σημείο Β (όπως κάθε αυτοκίνητο) το οποίο ισοδυναμεί με δέκα σπίτια για ΔΕΚΑ οικογένειες και ένα αυτοκίνητο που σε πάει από το σημείο Α στο σημείο Β.

Αυτό που αναρωτιέμαι είναι τι χαρά σου δίνει αυτό το κομμάτι ρούχο, αυτό το ντιζαινάτο κομμάτι δέρμα, αυτά τα γαμημένα παλιοσίδερα τα οποία σε πάνε πάνε από το σημείο Α στο σημείο Β;

Και πόσο καιρό διαρκεί αυτή η χαρά;

(Γιατί εγώ δεν την νιώθω αυτή την ευτυχία;)

Χαίρομαι πολύ που ο πατέρας μου είναι ο μοναδικός Κύπριος, που γνωρίζω ο οποίος κατάλαβε ότι ένα καλό αυτοκίνητο δεν αξίζει όσο ένα μέτριο αυτοκίνητο και ένα σπίτι για μια οικογένεια.

Και ας μην είναι η δικία του.

Αυτά.

Συγγνώμη Χασάν, Οσμάν, Μαρία.

Να σου δώσω μια να σπάσεις αχ ρε κόσμε γυάλινε.

…Αστέ με εμένα στα σύννεφα σε ένα παλιό βενζινάδικο.

... και τη Σούτσου, «Δημοκρατικού Συναγερμού»

Στήλες - ΚΑΤΑ ΒΑΡΒΑΡΩΝ


... και τη Σούτσου, «Δημοκρατικού Συναγερμού»

*Δεν ξέρουμε πώς το βρίσκετε εσείς, εμείς πάντως το θεωρούμε α-πα-ρά-δε-κτο. Μιλάμε φυσικά για την κατ' αρχήν απόφαση του Δήμου Στροβόλου να μετονομάσει τη Λεωφόρο Αθαλάσσας σε Τάσσου Παπαδόπουλου. Δεν είναι τουλάχιστον εξωφρενικό ένας ηγέτης αυτών των διαστάσεων να χωρέσει σε μια τόση δα λεωφόρο; Σας ξαφνιάζουμε; Κάποτε, οφείλουμε όλοι μας να κάνουμε υπερβάσεις. Έτσι, το «Κατά Βαρβάρων», κάνοντας σήμερα τη δική του υπέρβαση, θα προχωρήσει σε μία, τολμηρή πιστεύουμε, αντιπρόταση η οποία ταιριάζει στην περίσταση: Προτείνουμε λοιπόν να μετονομαστεί όχι μια... κοινή λεωφόρος αλλά ολόκληρη η Πράσινη Γραμμή (τι πάει να πει «Πράσινη Γραμμή» άλλωστε;) σε Γραμμή Τάσσου Παπαδόπουλου. Ολόκληρη. Από τον Λιμνίτη μέχρι τη Δερύνεια. Για να βλέπουν και οι επόμενες γενιές τα κατορθώματά του και, κυρίως, το ποιος κατάφερε να την αφήσει εκεί. Διότι εκεί θα μείνει, δυστυχώς.

*Καλά, στην Κύπρο οι λέξεις έχουν χάσει προ πολλού τη σημασία τους μέσα στη γενική ανυπαρξία συναίσθησης του μέτρου. Αλλά ακούγοντας τους υπέρμαχους αυτής της νέας φοβερής ιδέας να μιλούν για τον «ιστορικό ηγέτη» μας και την... αρμόζουσα λεωφόρο η οποία, λέει, θα πρέπει να είναι ανάλογη του μεγέθους του (ωσάν να είναι με το... μάκρος που μετριούνται οι ηγέτες, ήμαρτον πλάστη μου!), απορήσαμε. Όχι για τις ανοησίες μερικών, αυτές είναι αναμενόμενες. Απορήσαμε για το ποιος και το πώς αποφασίζει πότε ένας πρώην Πρόεδρος ονομάζεται «ιστορικός ηγέτης» έτσι απλά και διά συνοπτικών διαδικασιών. Διότι, για τους οπαδούς του, αναμφιβόλως ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν ιστορικός ηγέτης. Για μερικούς εξ αυτών ήταν ο πλέον ιστορικός ηγέτης που είχαμε ποτέ. Για το λαό όμως; Ο λαός κλήθηκε να κρίνει την... ιστορικότητά του και δεν τον έστειλε καν στο β' γύρο όταν εκείνος και το επιτελείο του, πλασάροντας ακριβώς τα περί... ιστορικού ηγέτη και του ενός και μόνο που θα μπορούσε να μας οδηγήσει (ιμίσιη μου), ζήτησαν την επανεκλογή του. Και έφαγαν πόρτα. Ο ίδιος λαός δε, ένα χρόνο μετά, αγνόησε τις κακόγουστες και μακάβριες εκκλήσεις του περίγυρού του να μετατρέψει σε πολιτικό συλλαλητήριο, πρώτα την κηδεία του και μετά το πρώτο μνημόσυνό του.

*Τώρα, εάν ο ΔΗΣΥ ο οποίος στήριξε τη νέα επινόηση του περίγυρού του (αντί τουλάχιστον να απόσχει όπως η ΕΔΕΚ ή να αντιταχθεί σΆ αυτήν όπως το ΑΚΕΛ), εάν ο ΔΗΣΥ λοιπόν θέλει μέσω του μνήματος του Τάσσου να κάνει τράμπες με το ΔΗΚΟ ενόψει του πιθανολογούμενου ναυαγίου στο Κυπριακό και της επίσης πιθανολογούμενης συνεργασίας τους, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα. Αλλά όσα καθόλου μα καθόλου κολακευτικά κι αν μπορεί να πει κανείς για αυτή την, στα όρια του ελεεινού κίνηση της ηγεσίας του ΔΗΣΥ, το ότι μέσω αυτής της τράμπας αποδεικνύεται ο ρόλος του Τάσσου ως «ιστορικού ηγέτη», σίγουρα δεν μπορεί να το πει κανείς. Κι όταν λέμε πως αυτή η κίνηση του ΔΗΣΥ είναι στα όρια του ελεεινού, εννοούμε πως η Πινδάρου (ειδικά) θα πρέπει πρώτα να αποφασίσει ποια άποψη έχει επιτέλους, εάν έχει, επί του ζητήματος. Και να την πει.

*Να θυμηθεί, κοντολογίς, το τι έσουρνε στον Τάσσο Παπαδόπουλο (και ορθότατα τα έσουρνε, λέμε εμείς) από το 2004 μέχρι και τις εκλογές του 2008 (ειδικά πριν από αυτές!). Να ξανασκεφτεί τα όσα έλεγε λ.χ. για το πώς ο Τάσσος Παπαδόπουλος δίχασε το λαό (και τον δίχασε), πώς απομόνωσε την Κύπρο διεθνώς (και την απομόνωσε), πώς αποτελμάτωσε το Κυπριακό (και το αποτελμάτωσε ενόψει της «δεύτερης καλύτερης λύσης», της διχοτόμησης), πώς αποενοχοποίησε την Τουρκία (και την αποενοχοποίησε υπογράφοντας, ευρισκόμενος σε αδιέξοδο μετά το ναυάγιο των... ναπολεόντειων σχεδιασμών του, το θλιβερό συμπέρασμα της ΕΕ το οποίο χαιρέτιζε «τον εποικοδομητικό ρόλο της 'Αγκυρας στο Κυπριακό»!) και όλα τα άλλα τα οποία του καταλόγιζε. Και εάν, αφού τα σκεφτεί όλα αυτά αποφασίσει ότι έκανε λάθος, τότε ο ΔΗΣΥ να βγει με τόλμη, να τα αποσύρει ένα προς ένα και να ζητήσει συγγνώμη από το λαό, αναλαμβάνοντας και το πολιτικό κόστος. Και τότε, άμα θέλει, να μετονομάσει και την Πινδάρου σε Τάσσου Παπαδόπουλου. Ουδέν πρόβλημα. Να κάνει ένορκο δήλωση ο Αναστασιάδης και να γίνει Νίκος Παπαδόπουλος και ο Φούλης, Τάσσος Νεοφύτου (αυτόν ειδικά καθόλου δεν θα τον χαλούσε, ξέρουμε τι σας λέμε). Έτσι απλά όμως δεν γίνεται το πράγμα.

*Όσο για το ευρύτερο ζήτημα της ανακήρυξης του Τάσσου σε «ιστορικό ηγέτη», πέρα από τα πιο πάνω τα οποία δείχνουν το πόσο... ιστορικές ήταν οι μέρες της προεδρίας του και πόση ήταν η ηγετική του διορατικότητα, αξίζει κανείς να προσθέσει κι άλλα πολλά: Tο φοβερό κατόρθωμά του, την αποδοχή της επιδιαιτησίας για την οποία είπε και mea culpa. Επίσης, την επιστολή - μπλόφα του στον γ.γ. του ΟΗΕ με την οποία ξεκίνησε η περιπέτεια του 2004, τους χειρισμούς του στο Μπούργκενστοκ (ειδικά για την Καρπασία), την αποδοχή 45.000 εποίκων (μόλις 5.000 λιγότερων από εκείνων του «προδότη» Χριστόφια) και την... τρικυμιώδη γενικώς σχέση του με την αλήθεια (από τον «καθηγητή» του Σόλωνα Μιχαηλίδη που δεν τον γνώρισε ποτέ, έως τον Μακάριο που του έλεγε - κατά τον Τάσσο και μόνο - πόσο ζήλευε την εξυπνάδα του, έως τον πρωθυπουργό της Σουηδίας που δήθεν του είχε αδειάσει τον ίδιο τον ΥΠΕΞ του, τον γ.γ. του ΟΗΕ που τον διέψευσε για τα περί προτάσεων που υπέβαλε όταν είχε βουλιάξει το Κυπριακό και τόσα, μα τόσα άλλα).

*Σίγουρα, ο Τάσσος Παπαδόπουλος αγαπούσε την πατρίδα του. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς μας. Ο ανάποδος χαρακτήρας του όμως, το γινάτι του, η αλαζονεία του, η έλλειψη φαντασίας και ευελιξίας που χαρακτήριζε την πολιτική του σκέψη και, κυρίως, η αδυναμία του να αποδεχθεί την όποια άλλη προσέγγιση στα πράγματα πέραν της δικής του και να σεβαστεί στοιχειωδώς το γεγονός πως όποιος διαφωνεί μαζί του δεν είναι λιγότερο πατριώτης ή ακόμη χειρότερα... μειοδότης, άφησε ένα πικρό και άκρως διχαστικό κληροδότημα στον τόπο.

*Ο Τάσσος έχει πεθάνει πια. Σεβόμαστε τη μνήμη του αλλά τον κρίνουμε και θα τον κρίνουμε όπως και κάθε νεκρό δημόσιο πρόσωπο. Έτσι πρέπει. Όποιος θέλει να μην κρίνεται μετά θάνατον κάθεται σπίτι του και πεθαίνει ανώνυμος. Σεβόμαστε τη μνήμη του, το ξαναλέμε, αλλά ακόμη περισσότερο επιβάλλεται να σεβόμαστε τη δική μας μνήμη. Με την απλούστερη έννοια του όρου. Και τη νοημοσύνη μας. Τις οποίες, αμφότερες, κ. Αναστασιάδη, κ. Νεοφύτου και λοιποί της Πινδάρου, δεν σας δώσαμε το δικαίωμα να τις απαυτώνετε ώστε να κάνετε τα όποια πολιτικά σας παίγνια. Αν τολμάτε, είπαμε, βγείτε και πείτε mea culpa. Και μετά κάντε ό,τι γουστάρετε. Τολμάτε;


Κωδικός άρθρου: 898483

ΠΟΛΙΤΗΣ - 25/09/2009, Σελίδα: 13

Μάσκαν εν έχω να φορώ, στο καρναβάλλιν του μίσους…

Εδώ τζιαι έναν θκυό μήνες προετοιμάζεται το που την εκκλησσιάν το ΔΗΚΟ την ΕΔΕΚ το ΕΥΡΩΚΟ κάτι πελλοσυναγερμικούς τους Οικολόγους τους αυλικούς τους τζιαι τα εκτελεστικά τους αποβράσματα το καρναβάλλιν του μίσους.
Μισθώνουν εφημερίδες τζιαι πλασάρουν μας την πρότασην τους για το ορθό ΝΑΙ ‘κεκαλυμμένο ΟΧΙ’ διοχετέφκουν στες τηλεοράσεις , τες εφημερίδες, τα blogs τζιαι τες ιστοσελίδες ψεύτικα στοιχεία, στημένες ανταποκρίσεις (α ρε συνονόματε δημοσιογραφίσκε) για να ξανά χτίσουν το μίσος τον φανατισμό την μισαλλοδοξία.
Εν μες την κυβέρνηση τζιαι μέρα νύχταν φτήννουν τον πρόεδρο, χαλούν ότι δοκιμάσει να χτίσει τζιαι τούτος ανέχεται τους.
Προβοκάρουν την όποιαν προσπάθειαν επαφής, βάλλουν εγκάθετους στες λίστες για το προσκύνημα στον Άη Μάμαν, μετά φκαίνουν τζιαι καταγγέλλουν την κακή πρόθεση της άλλης πλευράς, κατηγορούν τον πρόεδρο, την κυβέρνηση τζιαι τον Αναστασιάδην τζιαι δια του Αρχιεπισκόπου λαλούν μας ότι οι Τούρτζοι εννάν πάντα Τούρτζοι. Ε τζιαι γιώ λαλώ ότι οι μαλάκες εννάν πάντα μαλάκες.
Το πελλόν το παρανοϊκόν της υπόθεσης εν ότι ο Χριστόφκιας το βιώνει καθημερινά, χαδεύκει τους που πάνω. Να φκαίννει ο Κάρογιαν να του λαλεί στο συνέδριο των αποδήμων ότι λλίον πολλά έκαμεν τα θάλασσα τζιαι τούτος αντί να τους ασσιχτιρίσει (με τρόπον όμως) να τον καλεί μαζί με το Αντρούιν να τα βρουσιν.
Μα γαμώ την κκελλέ μου πκιον ε στραός ο γιαλός όξα εν εγιώ που σταβά αρμενίζω;
Να κάμνει εκπομπήν η Ειρηνούλλα του ΡΙΚ με πέντε ακαδημαϊκούς (οι θκυό Τ/Κ πκιο Κυπραίοι που μας), να φκαίνει μια κραυγή απόγνωσης για επανένωση γιατί με τον εποικισμό σε πέντε δέκα χρόνια εννά Τουρτζιέψουν που τους έποικους τέλια τα κατεχόμενα τζιαι οι μαννοκύκκιροι οι ζοππόβορτοι Κυπραίοι να απαντούν κατά 31% ότι εν θέλουν να ακούουν καν την Τ/Κ άποψη που την τηλεόρασην.
Σε τούτην την μαυρογέριμην την χώραν γριάζεται ένα μεγάλον αληθινό συγνώμην για να πάμεν παρακάτω. Εν τω μεταξύν το συγνώμην για ναν αληθινόν ένι γριάζεται ούτε σωστή προετοιμασίαν ούτε σωστόν περιεχόμενον ούτε να το ζητήσει πρώτα ο άλλος – θέλει μόνον καθαρήν καρκιάν.
Εγιώ πάντως ζητώ σας συγνώμην αρφούθκια μου Κυπραίοι που συντιχάνεται Τούρτζικα για ότι σας εκάμαμεν τζιαι είμαι έτοιμος να τραβήσω σε πολλά πράματα πίσω για να νώσεται τζιαι ασφαλείς τζιαι ισότιμοι.
Ελπίζω μόνον ο Χριστόφκιας τζιαι ο Τταλάτ να κλείσουν τα φκία τους σε τούτους ούλλους τους Καρακιόζιες που θέλουν το μίσος τζιαι δουλεύκουν για τον διαχωρισμόν τζιαι να δουλέψουν όσον τους παίρνει για να ενώσουν τον τόπο μας.
Όσον πάντως τζι’ αν εγύρεψα, εν εκατάφερα να έβρω μάσκαν για να γινώ αρεστός σε κανέναν τους.
Εγιώ θέλω να ντυθώ πεζουνούιν στο καρναβάλλιν της αγάπης τζιαι της χαράς.

Μιχαήλης Ολύμπιος του Κόκου.

Καταιγισμός ιδεών (Brain Storming) - Και ο Θεός να βάλει το χέρι του

Όσοι ασχολούντε σοβαρά με την διαχείρηση και χρειάζεται να παίρνουν αποφάσεις σίγουρα θα έχουν ακούσει για τον καταιγισμό ιδεών.
Είναι μια μέθοδος αναζήτησης λύσεων σε προβλήματα, είτε έξυπνων ιδεών για ανάπτυξη.
Οι επικεφαλείς της προσπάθειας μαζεύονται γύρω απο ένα τραπέζι και με την παρουσία και σχετικών αλλά, κι’ αυτό γίνεται συνειδητά, και άσχετων ανθρώπων αρχίζουν να ρίχνουν πολλές ιδέες (καταιγισμός) στο τραπέζι. Ενθαρρύνονται κατά προτεραιότητα να ρίξουν ιδέες οι άσχετοι. Είναι δηλαδή μιά προσπάθεια ενθάρυνσης της συλλογικής σοφίας, χωρίς αποκλισμούς, για να επιληθούν δύσκολα προβλήματα και να επινοηθούν έξυπνες λύσεις. Στην ιστορία του Management αναφέρονται παραδείγματα επαναστατικών λύσεων που προτάθηκαν απο τους λεγόμενους άσχετους. Το πιό χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χάρτινη συσκευασία για το γάλα και τα υγρά ποτά.
Αφορμή για το παρόν έδωσε η προσπάθεια της αγαπητής Ελένης Βρετού στο πρωινό δρομολόγιο του ΡΙΚ στις 10/ 9/ 2009 να αποσπάσει δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου επίσης αγαπητού Στέφανου Στεφάνου κατα πόσον η πλευρά μας επιθυμεί την κατάθεση ιδεών απο τα Ηνωμένα Έθνη και άλλους στις συνομιλίες κορυφής. Η ερώτηση είναι πάντα επίκαιρη αλλά έγινε με αφορμή δήλωση του προέδρου του ΔΗΣΥ ότι θα μπορούσαν οι ηγέτες να εξετάσουν και άλλες ιδέες, σαν τροφή σκέψης, στις συνομιλίες που θα κατέθεταν τα ΗΕ και η Ε.Ε. Ο Ν. Αναστασιάδης τόνισε πως τις αποφάσεις σε κάθε περίπτωση θα παίρνουν οι ηγέτες.
Στην ερώτηση λοιπόν της Ελένης Βρετού απάντησε ο Στέφανος Στεφάνου πως δέν επιθυμούμε κατάθεση ιδεών απο άλλους. Θα έγραφα πολλά για την πνευματική πολιτική μας αναπηρεία, αλλά θα κλέισω με μια ευχή. Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Εκτός βεβαίως αν κι’ αυτό θεωρείται ξένος δάκτυλος και παρέμβαση τρίτων και σάν τέτοια είναι ανεπιθύμητη.


Γεώργιος Μ. Ολύμπιος

Cypriot mixed wedding defies ethnic division

Cypriot mixed wedding defies ethnic division

By MENELAOS HADJICOSTIS (AP)

NICOSIA, Cyprus — From opposite sides of their divided island, Georgia Chappa and Murat Kanatli made it their mission to break down the ethnic hatreds by bringing rivals together.
Their biggest success so far is themselves. They got married Friday.
It wasn't easy. The parents objected at first, and there were menacing responses from nationalists on both sides — against Kanatli in the Turkish Cypriot north, and Chappa in the Greek Cypriot south.
Mixed marriages are extremely rare in Cyprus, but "We are both people who dare to do things," says Chappa.
The Mediterranean island, which considers itself the birthplace of Aphrodite, the Greek goddess of love, has known little peace in modern times. A guerrilla war for independence from Britain was followed by a Turkish invasion in 1974 to reverse a coup by nationalists seeking union with Greece. The fighting ended with an island-wide 180-kilometer (112-mile) barricade dividing Cyprus into an internationally recognized southern sector and a breakaway Turkish republic in the north.
Nicosia, the capital, was also cut in two, and like the other 800,000 Greek Cypriots and 200,000 Turkish Cypriots, Chappa and Kanatli grew up in total isolation from each other, on an island less than half the size of New Jersey (a third the size of Belgium).
Change came in 2003, when Turkish Cypriot authorities opened four checkpoints to allow movement between the two sides. One of those who came across was Kanatli. He met Chappa at an inter-communal gathering in Nicosia the following year.
They quickly discovered they had a common interest — breaking down barriers. Chappa, 38, a clinical dietitian, is involved with a women's group, Hands Across the Divide. Kanatli, 36, leads the New Cyprus Party, a small leftist group that preaches rapprochement.
Romance followed, and so did trouble.
At first they kept their families in the dark, and when they finally let out the secret, there were misgivings. "Both sets of parents I guess, they tried not to meet, or to get to know, find out about the person their child was going out with because it was easier to keep to ... the stereotype," said Chappa, a lively and cheerful woman who did most of the talking during an interview with the couple.
But things gradually eased up. "The last family meetings for both parents, it's more relaxed," says Kanatli. "They get it as a relationship between one girl and one boy...we've come to that stage."
A couple of years ago, Chappa said, she had eggs thrown at her car as she and Kanatli were driving in Nicosia. Kanatli says his outspoken peace advocacy draws taunts from extremists in his community. They call him a "Turkish-speaking Greek Cypriot." About a year before he met Chappa he was beaten up while filming an extremist rally.
Chappa said a typical reaction from Greek Cypriots who heard about their engagement was "Have we run out of men?"
Meanwhile, talks between the two sides about reunification have achieved little, and a U.N.-brokered peace deal in 2004 was shelved after 65 percent of the north voted for reunification, but 76 percent of the north voted no in separate referendums.
Chappa and Kanatli haven't given up. They spend most of their time quietly working for peace and reconciliation. Neutral ground comes naturally to them. Neither speaks the other's language but both are taking lessons, and meanwhile they communicate in English — a legacy of British rule. Kanatli was born Muslim but calls himself an atheist. Chappa is Greek Orthodox Christian.
They plan to live on the southern side, because of Chappa's job, but also spend time in the north.
They were married Friday, but not in Cyprus. "We chose not to get married on a divided island," Chappa says. Instead they tied the knot on another island, Samos, just off the Turkish coast. It was easier for their families to get there than to travel to a Cyprus venue.
They were married in a civil ceremony in the Greek island's town hall by Mayor Philipos Petrouskos, watched by relatives from both families, some in tears. The mayor had to start earlier than planned because he was busy organizing a festival of Greek-Turkish friendship.
He said he was "very moved" that Chappa and Kanatli had chosen his island for their marriage, and hoped they would "go on in life in unity." Then everyone headed to the tavern to celebrate to bouzouki music.
Before heading to Samos, Chappa said she knew of two mixed couples who broke up under family pressure, but believed such unions will become commonplace.
She remembers when the barrier opened in 2003 and Greek Cypriots watched the northerners pour in. "Everybody was pointing and saying, `Look! Turkish Cypriots shopping in the supermarket!' Now it's normal ...
"At some point it will become normal with relationships as well."

The AP's Thanassis Stavrakis contributed to this report from Samos, Greece

Copyright © 2009 The Associated Press. All rights reserved.

Κάθαρση, 35 χρόνια μετά

Ένας Τ/Κ κι ένας Ε/Κ επέστρεψαν στο πεδίο της μάχης στη Λεύκα
Κάθαρση, 35 χρόνια μετά
Ο Φετχί Ακιντζί κι ο Γιάννης Μαραθεύτης συναντήθηκαν, 35 χρόνια μετά, εκεί όπου ο πρώτος πυροβόλησε τον δεύτερο, νομίζοντας ότι τον άφησε νεκρό. "Το θέμα είναι να ζήσουμε σήμερα σε ειρήνη. Όχι άλλες μανάδες να κλαίνε", δηλώνουν συγκινημένοι
Το ραντεβού είχε δοθεί στην πύλη Κέρμια, στο καφενείο, αμέσως μετά το οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου. Οι δημοσιογράφοι, λιγοστοί Ελληνοκύπριοι και κάποιοι Τουρκοκύπριοι, κυρίως από κανάλια, ανταλλάσσαμε μια πρώτη κουβέντα με τον Φετχί Ακιντζί και τον Πανίκο Νεοκλέους. Ο πρώτος, πολεμιστής το 1974 στη Λεύκα, έμαθε από το βιβλίο του Νεοκλέους ("Αγνοηθέντες 1974") πως ένας Ε/Κ φαντάρος που θεωρούσε νεκρό από τα δικά του πυρά, ο Γιάννης Μαραθεύτης, είχε γλιτώσει και ζούσε σήμερα ειρηνικά στη Λευκωσία. Οι δύο άνδρες ήρθαν σε επαφή για πρώτη φορά στις 6 Αυγούστου, για έναν καφέ, στη Λήδρας. Εκείνο το ραντεβού είχε καταγράψει ο "Π" και το δημοσιοποίησε. Οι δυο τους είχαν δώσει τα χέρια, ομονόησαν ότι ο πόλεμος πρέπει να λήξει κι οι δυο κοινότητες να συμβιώσουν ειρηνικά κι έδωσαν ραντεβού, το περασμένο Σάββατο, στον τόπο του παρ'ολίγον εγκλήματος, στο πεδίο μάχης της Λεύκας, εκεί που τον Ιούλη του '74 είχαν ανταλλάξει πυρά.Η συνάντησηΣε λίγο έφτασε το αυτοκίνητο του Γιάννη Μαραθεύτη. Σταματά στο καφενείο, κατεβαίνει μαζί με την οικογένειά του. Ο Ακιντζί τον πλησιάζει ανυπόμονα, αγκαλιάζονται σφιχτά και τον ρωτά σαν παλιόφιλος. "Μαραθεύτη, ποια είναι η γυναίκα σου;". Η σύζυγος εμφανίζεται, συστήνονται και δίνουν τα χέρια κι η μικρή εγγονή του Ακιντζί τής δίνει ένα μπουκέτο λουλούδια. Στέκονται όλοι μαζί αγκαλιά, ο ένας δίπλα στον άλλο για τις πρώτες δηλώσεις. "Ειρήνη στην Κύπρο", λέει ο Μαραθεύτης. "Ειρήνη στον κόσμο", συμπληρώνει ο Ακιντζί. "Είμαστε όλοι άνθρωποι. Ο πόνος είναι ίδιος για όλους, όταν υποφέρουμε - υποφέρουμε όλοι. Είναι ώρα να ενωθούμε και να μάθουμε ο ένας τον άλλο. Να σιγουρευτούμε ότι ο πόλεμος έχει λήξει", συμπληρώνει η κυρία Μαραθεύτη. Ο καυτός ήλιος του Αυγούστου δεν άφηνε πολλά περιθώρια να ξεφύγουμε από το πρόγραμμα της ιστορικής συνάντησης. Ο εμπνευστής της, ο κ. Νεοκλέους, μοιράζει χαρτιά με τυπωμένη πάνω τους τη μορφή ενός περιστεριού και τις λέξεις "bar?s" και "peace", ειρήνη... Τα τοποθετούμε στο παρμπρίζ και ξεκινούμε κομβόι για τη Λεύκα.Στο πεδίο της μάχηςΟ κ. Ακιντζί οδηγεί την πορεία και πίσω του εμείς. Κιόνελι, Άγιος Βασίλειος, Κατωκοπιά, Μόρφου. Όσο τα χωριά ξεδιπλώνονται, τόσο μεγαλώνει κι η αγωνία, πού πάμε, τι θα δούμε, να 'μεινε άραγε τίποτα που να θυμίζει τη μάχη; Μετά την Πεντάγυα παίρνουμε μια στροφή αριστερά και λίγο πριν τη Λεύκα, μες στα χωράφια σε έναν δρόμο μικρό, αγροτικό, σταματούμε. Ο Ακιντζί βγαίνει έξω και δείχνει τους λόφους. "Κάπου εδώ ήταν...". Ο Μαραθεύτης πλησιάζει, συμφωνεί. Δείχνει τους λόφους απ' όπου ξεκίνησε η μάχη κι αρχίζει την αφήγηση.Την ημέρα, λέει, που γινόταν ο πόλεμος απολυόταν. Ήταν 200 άτομα στο λόχο του. Οι 58 σκοτώθηκαν. Το ξημέρωμα της 21ης Ιουλίου σε εκείνα τα υψώματα της Λεύκας είχαν βρεθεί κάπου δύο λόχοι, ένας με τον υπολογαχό Γιαννακόπουλο, που ήταν ασυρματιστής, ο άλλος με περίπου 40 εφέδρους και επικεφαλής τον Σταύρο Μητσάκη, που σκοτώθηκε αργότερα στη Λάπηθο.
Αποστολή αυτοκτονίαςΗ διαταγή ήταν να κατέβουν από τα υψώματά τους προς τα κάτω και να καταλάβουν τα υψώματα ανατολικά της Λεύκας. "Ήταν αποστολή αυτοκτονίας", διηγείται ο Μαραθεύτης. "Δεν μπορούσαμε σε καμία περίπτωση να το πετύχουμε με τα όπλα που είχαμε, τα μαρτίνια. Όταν κοντέψαμε αρκετά, δεχτήκαμε ομαδικά πυρά, χαλασμός κόσμου. Είχαμε καθηλωθεί εκεί. Όπως ήμασταν μπρούμυτα, κατάλαβα πως οι σφαίρες έπεφταν δίπλα μας σαν το χαλάζι...". Κάποια στιγμή, εμφανίστηκαν πέντε τουρκικά αεροπλάνα που βομβάρδισαν την περιοχή, δίχως όμως να τους πλήξουν, διότι βρίσκονταν ήδη μες στο τουρκικό φυλάκιο. Όπως θυμάται ο Μαραθεύτης, τραυματίστηκε πρώτα ο φίλος του, Ακρίτας Αχιλλέας, από τη Ζώδια κι έπειτα δίπλα του ο Χαράλαμπος Κωνσταντίνου απ' τον Στρόβολο. Τον Μαραθεύτη η σφαίρα τον βρήκε στο κεφάλι, τρύπησε το κράνος και του προκάλεσε ένα τραύμα στη δεξιά πλευρά. Αιμορραγούσε πολύ, έβγαλε το κράνος με πολύ κόπο, κι έκανε να κινηθεί προς τα πίσω, αφήνοντας πίσω του τον ασύρματο, το κράνος και το όπλο. Διατηρώντας τις αισθήσεις του, μπόρεσε αρχικά να κατεβεί κάτω στην κοιλάδα. Κατευθύνθηκε προς το Περιστερωνάρι, καθώς θεωρούσε ότι δεν θα κατάφερνε να ανεβεί τον λόφο προς τα ελληνικά φυλάκια. Πλησιάζοντας το χωριό, είδε να καίγονται κάτι πλινθόκτιστα σπίτια και γύρω να υπάρχουν στρατιώτες. Προς στιγμήν φώναξε βοήθεια, αλλά δεν κατάλαβε αν επρόκειτο για Τούρκους ή Έλληνες και κρύφτηκε. Τελικά, κατάφερε να ανεβεί με πολύ κόπο τον λόφο, εκεί όπου τον βρήκε ο συμπολεμιστής του Κώστας Τουμπής. Έφυγε για περίθαλψη στο Γενικό Νοσοκομείο, όπου παρέμεινε 40 μέρες. Πήρε εξιτήριο στις 29 Αυγούστου-συμπτωματικά, την ίδια μέρα, 35 χρόνια μετά, επέστρεψε στον τόπο της μάχης."Τον θυμάμαι να τρέχει"Ο Φετχί αρχίζει την αφήγηση από τη δική του πλευρά. Τη μέρα που άρχισε ο πόλεμος, λέει, οι Έλληνες βρέθηκαν πίσω από την πλαγιά κι ο τουρκικός στρατός έστρεψε τα όπλα εναντίον τους, προς τη Λεύκα. Την 21η Ιουλίου, όταν ξεκίνησε η μάχη, ήταν χαράματα, η ώρα 4.30 κι ο Ακιντζί πυροβολούσε με ένα Α4. "Θυμούμαι πολύ καλά τον Γιάννη", είπε προχτές, βλέποντας τους λόφους όπου εκτυλίχθηκε η μάχη. "Έτρεχε μαζί με έναν φίλο του. Εγώ πυροβόλησα με το Α4 και χτύπησα τον Γιάννη. Έτρεχε, τον έπαιξα κι εκείνος στάθηκε λίγο κι έπεσε αργά προς τα πίσω". Όταν τέλειωσε η μάχη, πήγε προς την πλευρά τους και βρήκε έναν στρατιώτη νεκρό, χτυπημένο στο λαιμό και λίγο πιο πέρα, το τρυπημένο κράνος, τον ασύρματο και το όπλο του Μαραθεύτη.Στεφάνι ελιάςΗ προχθεσινή ήταν η πρώτη επιστροφή του Γιάννη Μαραθεύτη, του 56χρονου σήμερα ανώτερου τεχνικού μηχανικού στην Ηλεκτρική Υπηρεσία, πατέρα δύο παιδιών, στον τόπο όπου παρ'ολίγον να έχανε τη ζωή του στον πόλεμο. Είχε ξανάρθει στη Λεύκα, όμως δεν ήξερε τον δρόμο για να πάει στο πεδίο της μάχης. Τριάντα πέντε χρόνια μετά και αντί για σφαίρες, στο ξερό χωράφι θα αφήσει, μαζί με τον Ακιντζί και τα παιδιά τους, ένα στεφάνι ελιάς, εκφράζοντας την επιθυμία τους να ζήσουν ειρηνικά."Το μόνο που σκέφτομαι τώρα που επέστρεψα, είναι ότι σ' αυτόν τον κόσμο μπορούμε και πρέπει να ζήσουμε ειρηνικά. Νόμιζα τότε ότι μετά τον πόλεμο θα τα είχα ξεχάσει. Ό,τι συμβαίνει όμως στον πόλεμο δεν ξεχνιέται. Ήταν πόλεμος. Θα μπορούσα να ήμουν εγώ στη θέση του Φετχί. Ό,τι έγινε, έγινε. Το θέμα είναι να ζήσουμε σήμερα σε ειρήνη. Όχι άλλες μανάδες να κλαίνε", δηλώνει, αγκαλιάζοντας τον Φετχί Ακιντζί. "Ήρθα εδώ σήμερα και σκέφτηκα. τι να πω κι εγώ; Σκέφτηκα ότι τότε πέθαναν τρεις Ελληνοκύπριοι και δυο Τουρκοκύπριοι. Φταίγαμε εμείς; Όχι, έφταιγε η κυβέρνηση! Σήμερα κατάλαβα ότι από τον πόλεμο δεν κερδίζει κανείς. Χάρηκα πολύ που είναι ζωντανός", δηλώνει εμφανώς ανακουφισμένος ο Φετχί Ακιντζί, κάτοικος Λεύκας, παντρεμένος σήμερα με τέσσερα παιδιά κι εγγόνια και ιδιοκτήτης καφενείου. "Πέρασαν τόσοι πρόεδροι, ο Μακάριος, ο Σαμψών, ο Παπαδόπουλος, ποιος κατάφερε να φέρει την ειρήνη στον τόπο; Κανένας! Τώρα πρέπει να καταφέρουμε να ζήσουμε μαζί με ειρήνη κι αγάπη. Από σήμερα να είμαστε καλύτερα", συμπληρώνει. Στο ίδιο πεδίο της μάχης κι ο συγγραφέας Πανίκος Νεοκλέους, που η περιγραφή του έγινε η αφορμή να συναντηθούν οι δύο άντρες 35 χρόνια μετά και να δώσουν τα χέρια. Ο κ. Νεοκλέους συνεχάρη τους άλλοτε αντιπάλους πολεμιστές για το κουράγιο τους να συναντηθούν και για τη φιλία τους. "Όταν αυτοί οι δύο άνθρωποι που πήγαν να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο μπόρεσαν να γίνουν φίλοι, αυτοί που δεν είχαν τέτοια περιστατικά, δεν μπορούν;", σχολιάζει, κλείνοντας τη σύντομη επιστροφή στο πεδίο της μάχης.
Είχαν τα ίδια, εγγλέζικα όπλαΣτο πεδίο της μάχης, στα υψώματα ανατολικά της Λεύκας, ο Ακιντζί θυμήθηκε και μια μοναδική λεπτομέρεια της σύγκρουσης. Όταν τέλειωσε η μάχη, πήγε προς την πλευρά των Ελλήνων για να βρει τα όπλα τους. Εκεί, είδε έναν στρατιώτη χτυπημένο στον λαιμό. "Ήταν πεθαμένος", λέει, "αλλά το ρολόι του δούλευε και φορούσε τα γυαλιά του". Ο Μαραθεύτης τον ρωτάει: "Είχε και ασύρματο;". Ο Ακιντζί απαντάει θετικά. "Ήταν ο Πολύκαρπος Χατζηκυριάκου", συμπληρώνει ο Μαραθεύτης, ενθυμούμενος τον συμπολεμιστή του. Ο Ακιντζί θυμάται πως το ρολόι του Χατζηκυριάκου έδειχνε 21 του Ιούλη, 1 και 13 λεπτά. "Μαραζώνω για τη μητέρα και το παιδί που πέθαναν εκείνη τη μέρα. Δεν ήθελα να γίνουν έτσι τα πράγματα, αλλά ήμασταν στρατιώτες", συμπληρώνει. Λίγο παραπέρα, λέει, βρήκε τον εξοπλισμό του Μαραθεύτη και κάμποσα όπλα, 7 μαρτίνια κι ένα μπρεν. Κοιτούσε για ώρα τα σημάδια στα όπλα για να καταλάβει σε ποιον στρατό ανήκαν, όμως δεν το κατόρθωσε. "Ήταν όλα ίδια, δεν ξεχώριζα δικά μας από τα ελληνικά. Κατάλαβα τότε πως όλα τα όπλα που μας δίνανε ήταν του Εγγλέζου...", σχολιάζει, κι ο Μαραθεύτης κουνάει πικραμένος το κεφάλι καταφατικά...

ΧΡΥΣΤΑ ΝΤΖΑΝΗ

ΠΟΛΙΤΗΣ - 31/08/2009, Σελίδα: 6

Ο Πούτιν, ο Γκρομύνκο, ο Πονομαριώφ και ο Ανδρέας Ζιαρτίδης

Το μεγαλύτερο, ίσως, πρόβλημα των Κυπρίων είναι η συντήρηση των ψευδαισθήσεων που τους οδηγά σε μόνιμη σχεδόν αφασία. Οι εκάστοτε ηγέτες κρατούν τα ηνία.
Δέν αρκεί που οι ίδιοι τρέφονται με ψευδαισθήσεις. Καταβάλλουν έντονες και συστηματικές προσπάθειες να μεταφέρουν τις πλαστές εικόνες που έχουν και στους απλούς ανθρώπους για να μπορούν να χαληναγωγούν την θέληση τους. Βέβαια το σκέττο ψέμα και η παραπληροφόρηση συμπληρώνουν την εικόνα. Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο έδωσαν οι πρόσφατες δηλώσεις Πούτιν στην Τουρκία και η προσπάθεια της κυβέρνησης μας και του ΑΚΕΛ να μας παραπλανήσουν και να μας ‘’εξηγήσουν’’ τι εννοούσε ο πρώην σύντροφος απο την Ε.Σ.Σ.Δ και νύν ηγέτης της Ρωσσίας.
Η όλη προσπάθεια θύμισε ένα περιστατικό που μου διηγηθηκε ο μακαρίτης Ανδρέας Ζιαρτίδης. Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του 60 και λίγο μετά την κρίση και τους βομβαρδισμούς στην Τυλληρία. Ο διεθνείς παράγων και κυρίως οι Αμερικανοί προσπαθούσαν, μεσολαβόντας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, να επιλύσουν το Κυπριακό. Είταν τότε που προτάθηκε το σχέδιο Ατσησον. Στην Κύπρο με την παρουσία του Γρίβα και την άφιξη της Ελληνικής μεραρχίας μπήκαμε σε μια περίοδο διακοπής σχέσεων με κάθε έννοια λογικής και σύνεσης. Απο τα πιό ακραία δεξιά στοιχεία μέχρι το ΑΚΕΛ γίναμε ένθερμοι υποστηρικτές της ένωσης. Η μόνη διαφορά που είχαμε είταν πως άλλοι ανέφεραν την ένωση με το όνομα της ενώ οι υπόλοιποι την έκρυβαν πίσω απο το σύνθημα της αυτοδιάθεσης. Η Τουρκία είχε ήδη θέσει αίτημα για γεωγραφικό διαχωρισμό.
Σ’ αυτές λοιπόν τις συνθήκες παρενέβει και ο τότε υπουργός εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης Αντρέι Γκρομύκο ο οποίος μίλισε για πρώτη φορά για λύση ομοσπονδίας. Βλέποντας σήμερα ψύχραιμα τα πράγματα και με την εμπειρεία που αποκτήθηκε ένας λογικός άνθρωπος θα κρίνει τις προτάσεις Γκρομύνκο για πολυπεριφερειακή ομοσπονδία τουλάχιστον ενδιαφέρουσες. Στην Κύπρο έγινε το σώσε. Θυμούμε πως σάν μαθητής συμμετείχα σε διαδηλώσεις και αντιδιαδηλώσεις που οργάνωναν πότε οι αριστερές και πότε οι δεξιές μαθητικές οργανώσεις. Εμείς, οι αριστεροί, διαμαρτυρόμασταν για το σχέδιο Ατσησον και τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές που ήθελαν να διχοτομίσουν την Κύπρο. Οι δεξιοί μαθητές διαδήλωναν ενάντια στον Γκρομύκο και την Σοβιετική Ένωση που πρότειναν ομοσπονδία που επίσης εθεωρείτω λύση διχοτομική. Συχνά σ’ αυτές τις διαδηλώσεις έπεφτε και πολύ ξύλο. Μέσα σε εκέινες λοιπόν τις συνθήκες αποφασίστηκε επίσκεψη του ΑΚΕΛ στην Μόσχα. Την αντιπροσωπεία του ΑΚΕΛ αποτελούσαν ο Γ. Γ. του ΑΚΕΛ μ. Εξεκίας Παπαιωάννου, ο μ. Ανδρέας Ζιαρτίδης Γ. Γ της ΠΕΟ και ο Ανδρέας Φάντης Β.Γ.Γ του ΑΚΕΛ. Τα τρία κορυφαία δηλαδή στελέχη του ΑΚΕΛ.
Ο Ανδρέας Ζιαρτίδης, λίγες μέρες πρίν την αναχώριση, ζήτησε απο τον Ε. Παπαιωάννου να συνέλθουν για να ανταλλάξουν απόψεις, για τις δηλώσεις Γκρομύκο που είταν αντίθετες με την πολιτική ΑΚΕΛ και να ετοιμάσουν έγραφο για τις θέσεις που θα ανέπτυσσαν στους σοβιετικούς συντρόφους. Ο Ε. Παπαιωάννου απάντησε πως δέν χρειαζόταν η σύσκεψη. Ο Ανδρέας Ζιαρτιδης που η σοβαρότητα του είταν παροιμειώδης τις επόμενες μέρες επανέφερε το θέμα στον Παπαιωάννου που ζήτησε απο τον Ζιαρτίδη να ετοιμάσει ο ίδιος έγραφο πράγμα που ο ηγέτης της ΠΕΟ έκανε.
Ο Ανδρέας Ζιαρτίδης αναχώρησε για την Πράγα για επαφές με την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία και ακολούθως πήγε στη Μόσχα.
Με ανακοίνωση του ΑΚΕΛ οι Κύπριοι πληροφορήθηκαν πως αντιπροσωπεία του ΑΚΕΛ αποτελούμενη απο τους Γ.Γ.Ε. Παπαιωάννου και Β.Γ.Γ Α. Φάντη αναχώρησε για την Μόσχα για να έχει επαφές με ανωτάτου επιπέδου αντιπροσωπεία του ΚΚΣΕ με επικεφαλης τον Λ. Μπρέσνιεφ. Η απόκρυψη της συμμετοχής του Ανδρέα Ζιαρτίδη στην αντιπροσωπεία και η μετάβαση του μέσω Πράγας οφειλόταν σε μιά τακτική του ΑΚΕΛ να αποκρύβει τους στενους δεσμούς και εξάρτηση της ΠΕΟ απο το ΑΚΕΛ.
Με βάση την μαρτυρία Ζιαρτίδη η συνάντηση έγινε χωρίς την παρουσία Μπρέσνιεφ. Σ’ αυτό βρίσκεται και η πρώτη παραπληροφόριση. Το πιό τραγικό όμως είναι το τί λέχθηκε η μάλλον τι δέν λεχθηκε για την διαφορετική προσέγγιση στο Κυπριακό ανάμεσα στο ΑΚΕΛ και το Κ.Κ της Σοβιετικής ‘Ενωσης. Σε μιά ολιγόλεπτη συνάντηση πρώτα καλοσόρισε ο Πονομοριοφ, Γραμματέας του ΚΚΣΕ επι των διεθνών σχέσεων τους Κυπρίους συντρόφους. Πέραν των στερεότυπων που σε τέτοιες περιπτώσεις εκφωνούνται τίποτε το ουσιαστικό δέν αναφέρτηκε. Ανάλογη είταν και η αντιφώνηση του Ε. Παπαιωάννου. Ακολούθησαν στιγμές σιωπής με τον Ανδρέα Ζιαρτίδη που είχε το έγραφο μαζί να καρφώνει με το βλέμμα του τον Ε. Παπαιωάννου. Αμήχανος δέν αντέδρασε. Τις οπτικές ανταλλαγές μυνημάτων αντελήφθη ο Πονομαριωφ ο οποίος ρώτησε ‘’Συντρόφοι τελειώσαμε;’’ Οι Ανδρέας Ζιαρτίδης και Ε. Παπαιωάννου συνέχισαν να ανταλλάσουν ματιές χωρίς να μιλούν. Την λύση έδωσε ο Σοβιετικός σύντροφος που με έντονο ύφος είπε: ‘’ Σύντροφοι αντιλαμβάνομαι πως τελειώσαμε.’’ Ο τρόπος που ρώτησε δέν επέτρεπε αμφισβήτηση. Ο μ. Παπαιωάννου απάντησε καταφατικά και η συνάντηση έληξε χωρίς καμιά αναφορά στο Κυπριακό.
Είναι γι’ αυτό που κάθε φορά που ακούω τους συντρόφους να κλαίνε και να νοσταλγούν την χαμένη υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης είτε να υπερασπίζουν την σημερινή Ρωσσία για την στάση της στο Κυπριακό θυμούμε την επίσκεψη στη Μόσχα.
Είναι νομίζω καιρός να συνειδητοποιήσουμε πως την στάση κάθε μεγάλης χώρας δέν την καθορίζουν ούτε οι ευσευοποθισμοί τών Κυπρίων ούτε ιδεολογικές συγγένειες αλλά μόνον συμφέροντα.
Η Σοβιετική ένωση δέν είχε κανένα λόγο να θέλει, τότε, λύση του Κυπριακού που θα οδηγούσε την Κύπρο στο ΝΑΤΟ μέσον της ένωσης της με την Ελλάδα. Η σημερινή Ρωσσία έχει τον δικό της ρόλο, επιδιώξεις και συμφέροντα στην περιοχή μας που περνούν μέσα απο την συνεργασία της με την Τουρκία και το Ισραήλ. Αυτές οι επιδιώξεις της Ρωσσίας δέν είναι αντίθετες με τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της Κύπρου. Γι’ αυτό θα είταν καλά αντί προσπάθειες αποπλάνησης των Κυπρίων να προσπαθίσει η κυβέρνηση μας να κατανοήσει τις θέσεις και επιδιώξεις της σημερινής Ρωσσίας. Ο Πούτιν στις δηλώσεις του είταν σαφής.


Γεώργιος Μ. Ολύμπιος

Οι εγκέφαλοι, οι ανεγκέφαλοι και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας

Η σύγχρονη ιστορία της Κύπρου χαρακτηρίζεται απο την δράση των εγκεφάλων μέσω των ανεγκέφαλων. Οι πρώτοι υποκινούν τους δεύτερους σε δράση που προκαλεί απο προσωπικό πόνο και οδύνη μέχρι εθνική τραγωδία.
Όταν οι ανεγκέφαλοι δρουν, συγκεντρώνουν, για λίγες ώρες το πολύ λιγες μέρες, την αντίδραση των πάντων. Πιό έντονοι στις επικρίσεις συνήθως είναι οι εγκέφαλοι που κατα κανόνα είναι επώνυμοι παράγοντες.
Το πρόσφατο περιστατικό κατά το οποίο εξυβρίστηκε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι χαρακτηριστικό. Οι εγκέφαλοι καταδίκασαν τους ανεγκέφαλους και δήλωσαν πως παρεισέφρησαν στην εκδήλωση και ότι τάχατες οι εκδηλώσεις των ανεγκέφαλων δέν τους εκφράζουν.
Αυτό το φαινόμενο επαναλαμβάνεται εδώ και δεκαετίες. Οι πιό διάσημοι εγκέφαλοι έγιναν διευθυντές, υπουργοί, ακόμη και προέδροι της Δημοκρατίας. Πλατείες, δρόμοι, δημόσια κτίρια φέρουν το όνομα τους. Είναι γι’ αυτό που διχοτομήθηκε η Κύπρος. Δυστυχώς, αγαπητέ Δημήτρη, η δράση των εγκέφαλων αυξάνεται. Υπάρχουν συγκεκριμένες πληροφορίες αλλά μπορεί να το αντιληφθούμε και απο την δράση των ανεγκέφαλων. Στο κοντινό παρελθόν, την περίοδο της κρατικής παραπλάνησης και σύγχυσης, ξέσκιζαν τα λάστιχα των Τουρκοκυπρίων και έβριζαν όσους αγωνίζονταν για επανένωση της πατρίδας μας. Τώρα βρίζουν εσένα ίσως γιατί αντελήφθησαν πως και εσύ θέλεις και αγωνίζεσαι για λύση.
Είναι γι’ αυτό που αγαπητέ Δημήτρη, πρόεδρε της Δημοκρατίας, είναι καλύτερα να ασχοληθείς περισσότερο με τους εγκέφαλους και λιγότερο με τους ανεγκέφαλους.



Με κάθε εκτίμηση

Γεώργιος Μ. Ολύμπιος

20 Ιουλίου 2009 – 35 χρόνια μετά Τα ΜΜΕ μου μέσα πλέον!

Γεννήθηκα αυτή την καταραμένη χρονιά του διδύμου εγκλήματος και από τον καιρό που θυμάμαι να καταλαβαίνω τον κόσμο γύρο μου ακούω σε κάθε επέτειο της ίδιες μαλακίες.
Δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν είτε οι μουσικοί παραγωγοί και δημοσιογράφοι είναι παντελώς ανίκανοι είτε υπηρετούν την προπαγάνδα της καλλιέργειας μίσους και φόβου.
Κύριοι, πέραν του ‘Τραγουδώ για την άμυνα, τραγουδώ για την Κύπρο – Νταλάρα’ έγραψαν και πολλοί άλλοι Κύπριοι κιόλας δημιουργοί υπέροχα πράγματα οι όποιοι δεν μιλούν με θυμό και μίσος αλλά με αγάπη μιλούν για ειρήνη και επανένωση.
Όλοι αυτοί έχουν όνομα και επίθετο…
Κούλλης Θεοδώρου, Αδάμος Κατσαντώνης, Mike Hajimike κ.α.
Κύριοι των ΜΜΕ σας καθιστώ συνυπεύθυνους της διχόνιας μέσα από το τόσο δυνατό εργαλείο που κατέχεται και διαχειρίζεστε.
Ιδού η ρόδος ιδού και το πήδημα…

Μιχάλης Γ. Ολύμπιος.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

Συζήτηση Πάνελ: «Βγήκε το ξύλο από τον Παράδεισο;
κρίση-κοινωνική αντίσταση-κρατική καταστολή»

Η κίνηση πολιτών ALERT σας καλεί στην δημοσιογραφική διάσκεψη που θα
γίνει την Δευτέρα 18 Μαΐου 2009, στις 12:00 το μεσημέρι στο Πολύκεντρο
Νεολαίας στην Τομπάζη 14 στο Λυκαβηττό με αφορμή την συζήτηση πάνελ που
οργανώνουμε στις 20 Μαίου 2009.

Μετά από μια σειρά εκδηλώσεων διαμαρτυρίας στις διάφορες πόλεις της Κύπρου η
Κίνηση Πολιτών ALERT προγραμματίζει μια πάνελ συζήτηση με θέμα «Κρίση-
Κοινωνική Αντίσταση- Κρατική Καταστολή».
Η συζήτηση αυτή ελπίζουμε να είναι η πρώτη από μια σειρά συζητήσεων για θέματα
που ενδιαφέρουν ολόκληρη την κυπριακή κοινωνία και αφορούν στο φαινόμενο της
διαφθοράς των θεσμών που κανονικά θα έπρεπε να εξυπηρετούν και να
προστατεύουν τους πολίτες της χώρας μας.

Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί την ερχόμενη Τετάρτη 20 Μαΐου 2009, στις
19:30, στο Πολυδύναμο Δημοτικό Κέντρο Λευκωσίας (Πύλη Αμμοχώστου).
Θέματα και ομιλητές θα είναι:

· «Οικονομική Κρίση, Κοινωνικά Κινήματα και Κρατική Καταστολή», Σταύρος
Τομπάζος, Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Κύπρου.

· «Αθήνα Δεκέμβρης 2008», Αντρέας Παγιάτσος μέλος της Κεντρικής Γραμματείας
του ΣΥΡΙΖΑ-Αθήνα.

· «Μετανάστες και Καταστολή στην Κύπρο», Δώρος Μιχαήλ, Πρόεδρος της Κίνησης
για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό (ΚΙΣΑ).

Την συζήτηση θα συντονίζει ο δημοσιογράφος Αντρέας Παράσχος.

ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ALERT
99583947, 99190164, 99492018
alertcy . wordpress . com
alertcy@gmail.com

ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ Κώστα Γεννάρη

ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Στις 24 Απριλίου στις 22.00 περίπου βρέθηκα στο σημείο ελέγχου της Αστυνομίας στην οδό Λήδρας, από όπου θα είχα δορυφορική τηλεοπτική σύνδεση με την ΕΡΤ και την δορυφορική εκπομπή της για τους απόδημους. Εκεί βρισκόταν ήδη ο κάμεραμαν Χρίστος Κούμας με τον βοηθό του οι οποίοι είχαν στήσει την κάμερα και το δορυφορικό «πιάτο» για τη σύνδεση, η οποία ήταν προγραμματισμένη για τις 22.30.
Στις 22.20 περίπου και ενώ είχα πάρει τη θέση μου στο σημείο της σύνδεσης, εμφανίστηκαν περίπου 30 νεαροί με πανώ και σημαίες και οι οποίοι φώναζαν συνθήματα κατά της Τουρκίας, των Τούρκων, της ομοσπονδίας, του Προέδρου Χριστόφια και άλλα, με πρόθεση όπως είπαν, να «κλείσουν» το οδόφραγμα. Προέρχονταν, όπως έμαθα, από την εκδήλωση στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας για τα πέντε χρόνια του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν. Με πλησίασε ο επικεφαλής τους, (κάποιος δικηγόρος από τη Λεμεσό ονόματι Κλεοβούλου, από ότι έμαθα) όπως αποδείχθηκε, τον οποίο εγώ δεν γνώριζα και πρώτη φορά συναντούσα, ο οποίος πολύ ευγενικά μου ζήτησε να του πάρω συνέντευξη για την εκδήλωση τους. Του απάντησα εξίσου ευγενικά ότι βρισκόμουν εκεί για συγκεκριμένο θέμα, που ήταν η εκτίμηση των αποτελεσμάτων της επίσκεψης Καραμανλή στην Κύπρο και το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στα κατεχόμενα και συνεπώς δεν μπορούσα και δεν ήθελα να του πάρω συνέντευξη. Απομακρύνθηκε χωρίς άλλο σχόλιο. Προφανώς όμως, δεν του άρεσε η απάντησή μου καθώς σε λίγο διαπίστωσα ότι πίσω μου ακριβώς και μπροστά από την κάμερα μετακινήθηκε ένα τεράστιο πανώ με σύνθημα «Κλείστε τα οδοφράγματα, σκοτώνουν τα παιδιά μας». Όπως ήταν φυσικό, ζήτησα εξηγήσεις για την πράξη αυτή, υποδεικνύοντας ότι με παρεμποδίζει στη δουλειά μου και ότι η προσπάθεια επιβολής της αξίωσης τους για συνέντευξη αποτελεί φασισμό. Τότε άρχισε να εκδηλώνεται μια εκπληκτική εχθρότητα, με φωνές, βρισιές, συνθήματα και «δικαιολογίες» του τύπου «ο χώρος είναι δημόσιος. Οι προσπάθειες των ελαχίστων αστυνομικών που βρίσκονταν εκεί εκείνη τη στιγμή να καλμάρουν τα πράγματα και να πρυτανεύσει η λογική, αντιμετωπίστηκε με προκλήσεις και απειλές. Εκεί βρισκόταν και ο Κρίνος Μακρίδης, ο οποίος αρχικά προσπάθησε να πείσει τους συνοδοιπόρους του να με αφήσουν να κάνω τη δουλειά μου και κάνουν ότι ήθελαν μετά. Στη συνέχεια όμως με πλησίασε για να μου πεί: «Κώστα φύγε γιατί θα σου κάνουν κακό»! Επρόκειτο για μια φασιστική προσπάθεια να παρεμποδιστεί η σύνδεση και το υπέδειξα εκεί σε όλους. Και προς επιβεβαίωση της διαπίστωσης με πλησίασε ο επικεφαλής των «διαδηλωτών», ο Κλεοβούλου, ο οποίος μου είπε: «Είναι χρόνια που σε έχω στο στομάχι και θα σε κανονίσω εγώ. Θα σε σέρνω στα δικαστήρια από τη Δευτέρα». Υπενθυμίζω ότι τον κύριο αυτό ούτε τον γνωρίζω, ούτε τον έχω ξαναδεί. Πάτησε μάλιστα το καλώδιο του μικροφώνου μου και όταν αστυνομικός του υπέδειξε ότι καταστρέφει ξένη περιουσία, απάντησε: «αυτός το έβαλε κάτω από το παπούτσι μου». Ενώ άλλοι μου φώναζαν: «συναγελάζεσαι με τους Τούρκους στα κατεχόμενα, σε ξέρουμε».
Η σύνδεση άρχισε υπό αυτές τις συνθήκες και όταν έγινε αντιληπτό από τους «διαδηλωτές» ότι άρχισε η σύνδεση, άρχισαν και οι φωνές και τα συνθήματα, ενώ την ίδια στιγμή ανέμιζαν σημαίες και πανώ μπροστά από την κάμερα, ενώ το μεγάλο πανώ μετακινόταν συνεχώς για να βρίσκεται από πίσω μου. Από το στούντιο της ΕΡΤ με ρωτούσαν γιατί δεν μας αφήνουν να κάνουμε τη δουλειά μας και τελικά μου ζήτησαν να διακόψουμε και για δική μου ασφάλεια. Πράγμα που έγινε.
Παρέμεινα στο χώρο για αρκετή ώρα για διάφορους λόγους: ο ένας ήταν γιατί πριν καταφθάσουν οι «διαδηλωτές», είχε περάσει στις ελεύθερες περιοχές Τ/Κ συνάδελφος με τη σύζυγό του και ήθελαν να τον βοηθήσω να επιστρέψει στα κατεχόμενα με ασφάλεια. Άλλος λόγος ήταν γιατί μετά τις απειλές δεν ήμουν σίγουρος ότι δεν θα με περίμενε κανένας σε κάποια γωνιά για να με χτυπήσει. Και βεβαίως ήθελα να δω την εξέλιξη των πραγμάτων καθώς στο μεταξύ είχε φθάσει εκεί αξιωματικός της αστυνομίας, ο οποίος προσπάθησε να ηρεμήσει τους «διαδηλωτές». Οι οποίοι ωστόσο, στο μεταξύ γύρισαν το πανώ τους προς την κατεύθυνση των κατεχομένων και γιουχάιζαν όποιον περνούσε στα κατεχόμενα.
Όλα τα πιο πάνω έχουν καταγραφεί από τους ίδιους τους «διαδηλωτές» σε βίντεο το οποίο μάλιστα «ανέβασαν» στο διαδίκτυο προφανώς για να διαφημίσουν τα κατορθώματα τους.
Οι απόψεις των διαδηλωτών δεν με ενδιαφέρουν. Μπορούν και δικαιούνται να έχουν οποιεσδήποτε απόψεις θέλουν, Θεωρώ όμως ότι έπεσα θύμα φασιστικής προσπάθειας φίμωσης και πνευματικής και φυσικής τρομοκρατίας, ως αποτέλεσμα και του φανατισμού που κυριαρχούσε στους «διαδηλωτές». Και βεβαίως τέτοιες επιθέσεις δεν στρέφονται μόνο κατά των δημοσιογράφων που δεν θεωρούνται «ημέτεροι», αλλά και κατά της ελευθερίας έκφρασης όλων των δημοσιογράφων, αναβιώνοντας μεθόδους του παρελθόντος σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη και κρίσιμη περίοδο της ιστορίας του τόπου.
Αναμένω ότι η Ένωση Συντακτών Κύπρου θα τοποθετηθεί ανάλογα ώστε οι δημοσιογράφοι να αισθάνονται ότι υπάρχει προστασία από τέτοιες επιθέσεις και ότι μπορούν να συνεχίσουν να έχουν άποψη, να κρίνουν και να επικρίνουν όταν το θεωρούν αναγκαίο, χωρίς φόβο για συνέπειες.
Αναμένω επίσης και ο Δικηγορικός Σύλλογος θα επιληφθεί του θέματος όταν ένας δικηγόρος εκστομίζει απειλές και συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο έναντι πολιτών.
Προσωπικά, ούτως ή άλλως περιφρονώ και τις απειλές και την τρομοκρατία. Και θα συνεχίσω να υπηρετώ την αλήθεια ανεξάρτητα από το ποιος ενοχλείται.


Κώστας Γεννάρης.
Λευκωσία, 25.4.2009.

ΠΡΟΣ:

- Ένωση Συντακτών Κύπρου.
- Παγκύπριος Δικηγορικός Σύλλογος.
- Κοινοβουλευτική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
- ΜΜΕ.

Κίνηση Πολιτών Alert - Παγκύπρια Πορεία στη Λευκωσία

http://alertcy.wordpress.com/

Κίνηση Πολιτών Alert - Alert Citizens Movement

Παγκύπρια Πορεία στη Λευκωσία

Σάββατο 25 Απριλίου 2009

Ώρα 11:00

Πλατεία ΕλευθερίαςΛευκωσία

O Mickey Mouse και το σχέδιο ΑΝΑΝ!!!

Όταν πριν 5 χρόνια ρε Μίκη τοποθετήθηκες δημόσια για το σχέδιο Αναν και μας είπες ένα σορό μαλακίες, από την πολλή μου αγάπη προς εσένα για το τεράστιο έργο, τον βίο και την πολιτεία σου είπα ‘ δεν πειράζει ‘ ο Μίκης γέρασε, του τα είπαν λάθος συγχύστηκε με την επιεικώς αλλοπρόσαλλη στάση του ΑΚΕΛ και ήταν ενάντιων.
Σήμερα όμως, 5 χρόνια μετά, έστειλες μήνυμα – χαιρετισμό στο συλλαλητήριο – παραλήρημα εθνικισμού, ρατσισμού και μισαλλοδοξίας που οργάνωσαν ακούστε ποιοι: το Εθνοσοσιαλιστικό Κόμμα Κύπρου, το Κίνημα Οικολόγων Εθνικιστών, ακροδεξιές οργανώσεις που και ο ΔΗΣΥ έχει εδώ και χρόνια αποτάξει, η Ανεγκέφαλη ου sorry, Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Κύπρου και άλλοι τάχα μου εθνοσωτήρες πατριώτες.
Τι γιορτάσατε σήμερα ρε ανεκδιήγητε Μιχαλάκη; Την διχοτόμηση της πατρίδας μου; Πέντε χρόνια μετά δεν κατάλαβες τίποτα;
Ρε Μίκη για μένα πέθανες, πέθανες για πάντα, όλα όσα μεγάλα και σπουδαία έκαμες τα σκότωσες για πάντα, στο δικό μου μυαλό και ψυχή είσαι ένα τίποτε.
Ντρέπομαι...

Ο Παύλος όταν πριν 30 και κάτι χρόνια έλεγε για τον Mickey Mouse είχε απόλυτο δίκαιο...



http://www.youtube.com/watch?v=RLpOQ9rG26M

Η ιστορία του Τρόμο-νόμου της θείας επαγρύπνησης και της ασφάλειας.

Δεν θυμάμαι την ημερομηνία που γράφτηκε ακριβώς αλλά ήταν λίγες μέρες μετά την πρώτη πορεία – διαδήλωση για το άνοιγμα της Λήδρας.


Οι σύντροφοι του ΑΚΕΛ τις προηγούμενες μέρες έσκισαν τον παχουλό τους για τις πρόνοιες του Ευρώ-τρόμο-νόμου ο οποίος για να είμαστε ειλικρινείς είναι επαίσχυντος, οπισθοδρομικός και σίγουρα δεν θα λύσει το πρόβλημα της τρομοκρατίας.
Φωνάζουν οι σύντροφοι για την παρακολούθηση τηλεφώνων, κινήσεων, μηνυμάτων που περιορίζει την ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα του πολίτη.
Θυμήθηκα όμως εγώ, αν και ήμουν μικρός τότε, το πράσινο LADA που ήταν πάντα σταθμευμένο στο βενζινάδικο απέναντι από το πατρικό μου, όποτε μας επισκεπτόταν συγκεκριμένος συγγενής που υποστήριζε άλλο πολιτικό χώρο.
Θυμάμαι επίσης σύντροφοι τις παρατηρήσεις που δεχόταν ο πατέρας μου από ανώτερα στελέχη της τοπικής του οργάνωσης για την συμπεριφορά μου σαν ΕΔΟΝόπουλλο (ήμουνα βλέπεις από τότε προβληματικός).
Σήμερα καλοί μου σύντροφοι να υποθέσω ότι θα βγείτε δημόσια και να αποκηρύξετε τις μεθόδους της επαγρύπνησης, την παρακολούθηση και μετά τον διασυρμό που κάνετε στα στελέχη σας και σε τόσους άλλους ανυποψίαστους πολίτες;
Θα ζητήσετε συγνώμη σε όλους εμάς για την παραβίαση των ανθρωπίνων μας δικαιωμάτων;
Μόνο έτσι νομιμοποιείστε να μιλάτε για ελευθερία και τρόμο-νόμους.
Είμαι όμως σίγουρος ότι δεν θα το πράξετε γιατί είναι πρώτον ξένη προς εσάς η κουλτούρα και δεύτερο τώρα που η θεία επαγρύπνηση βρήκε μάλλον ένα ανέλπιστο σύμμαχο, τους ασφαλίτες του CID, δεν θα αφήσετε την προοπτική να μεγαλουργήσετε.
Η σύνδεση των αντρών της ασφάλειας με την θεία επαγρύπνηση αποδεικνύεται ως εξής:

17/12/05 γύρω στις 12.00 τερματίζουμε την πορεία μας από την πλατεία Ελευθερίας στο οδόφραγμα της οδού Λήδρας, οι ασφαλίτες κρατώντας τα μπλοκάκια τους, χωρίς ίχνος ντροπής γράφουν τα ονόματα των παρευρισκόμενων και με άπειρο θράσος μας ρωτούν το όνομα της ηθοποιού που διάβασε την διακήρυξη. Όταν μετά μαθαίνουν για την παρουσία της Ελένης Μαύρου, μας ρωτούν εάν πορεύτηκε μαζί μας από την πλατεία.

Αυτά αγαπημένοι φίλοι συμβαίνουν στην Ευρωπαϊκή Κύπρο το 2005 και το ΑΚΕΛ ‘αγωνίζεται’ ενάντια στον τρόμο-νόμο.

Η παρέμβαση μου αυτή είναι ενυπόγραφη για να μην βάλω τους φίλους της επαγρ-ασφάλειας να με ψάχνουν.


Ελεύθερα,
Μιχάλης Γεωργίου (Κόκου) Ολύμπιος.

Νικόλας Δευτεράς 2 - (επαναστάτες τις πορδής με τα λεφτά του μπαμπά!)

Αγαπητοί φίλοι,
Παρακολουθήστε ποιο κάτω το επίπεδο των ΑΝΤΡΩΝ που θα μας σώσουν δεν ξέρω και εγώ από τι;

Η μεγάλη πλάκα είναι ότι μιλάνε συνέχεια για αντρειά και ανδραγαθήματα αλλά είναι ήρωες φαντάσματα…

Εμείς όλοι που κατηγορούμαστε για τόσα και τόσα, έχουμε τα κότσια και υπογράφουμε όσα λέμε και πιστεύουμε, με το όνομα και το επίθετο μας για το οποίο είμαστε περήφανοι και σε καμία περίπτωση δεν το κρύψαμε…

Μαγκιά και τσαμπουκάς είναι αυτά που λες να τα στηρίξεις υπογράφοντας τα!

Τα έργα και τα λόγια μας τα πληρώνουμε καθημερινά…

Δεν θα απαντήσω σε κανένα σας όσο δεν λέτε ποιοι είστε, προς το παρών στα δικά μου μάτια είστε επαναστάτες τις πορδής με τα λεφτά του μπαμπά!

ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ

ΠΑΛΑΙΟ ΜΕΛΟΣ

ΜΑΧΑΩΝ

Συντονιστής

orange_madness

Διαχειριστής

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ

ΝΕΟΕΙΣΕΡΧΟΜΕΝΟ ΜΕΛΟΣ

ΕΝΩΤΙΚΟΣ

ΑΡΧΑΙΟ ΜΕΛΟΣ

blueskin

ΝΕΟ ΜΕΛΟΣ

Με τις πρώτες βροχες (βλέπε κυβέρνηση ΑΚΕΛ) τα σκουλίκια (βλέπε Πίττας, Δευτεράς, Κατσιαούνης κ.α.) βγαίνουν από τις τρύπες τους....

ΑΚΟΜΗ ΕΝΑΣ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΗΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ.

Όνομάζεται Μιχάλης Γ. Ολύμπιος

Ηλικία: 34

Φύλο: Άντρας

Ζώδιο: Σκορπιός

Ζωδιακό Έτος: Τίγρης

Κλάδος: Τεχνολογία

Απασχόληση: Ηχολήπτης

Τόπος: Λευκωσία : Λευκωσία : Κύπρος

http://xekathara.blogspot.com/

Με τις πρώτες βροχες (βλέπε κυβέρνηση ΑΚΕΛ) τα σκουλήκια (βλέπε Πίττας, Δευτεράς, Κατσιαούνης κ.α.) βγαίνουν από τις τρύπες τους.... Προσθέστε και τον Ολύμπιο στα σκουλήκια. Φαίνεται ότι πέσαμε σε αποικία σκουληκιών που τόσο καιρό ένεκα ανομβρίας βρισκόταν σε παρατεταμένη νάρκη... Με τόσα τρανταχτά και αποστομωτικά επιχειρήματα που φέρει κατά της Πρώτης Γραμμής και της ΑΠΟΕΛΛΑΣ δείχνει και αυτός τα κίνητρα και κυρίως το επίπεδό του... Τα συμπεράσματα δικά σας...

Περί Σκουληκιών

Οι ίδιοι που μου έχουν αφιερώσει ιστοσελίδα στο φόρουμ τους, με περιγράφουν ως σκουλήκι. Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτός τους ο χαρακτηρισμός, ιδίως όταν αποδίδεται σε άτομα όπως τον Δρ. Κατσιαούνη,τον κ. Πήττα και εσχάτως τον φίλο Μιχάλη Ολύμπιο, αποτελεί φόρο τιμής και ως εκ τούτου λόγο για να νοιώθω εγώ περήφανος. Εν κατακλείδι, θα ήθελα να απάντησω με μια ρήση που όφειλε (εάν δεν έγινε) να δοθεί ως απολογία στα περί "Περονόσπορου" του επί Χούντας διδάκτορα Παπαδόπουλου

Ζήτω ο Περονόσπορος!

ΥΓ: Ζήτω τα Σκουλήκια!

Τελικά τα σκουλίκια και οι δειλοί μπορούν να ομιλούν.

Φυσικά καλό θα ήταν να σας δούμε και στο δρόμο, ξέχασα όμως ότι εσείς κρύβεστε στις τρύπες σας αφου είσαστε τρώκτικά και μόνο εκεί έχετε θέση.

ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΚΡΥΒΟΜΑΣΤΕ ΣΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΜΑΣ ΟΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ.

ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΟΥΦΑΛΑ ΘΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΡΑΜΠΑΛΑ
ΔΕΥΤΕΡΑ ΜΟΥΝΙ ΘΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΟΥ ΤΗ ΓΡΑΦΟΜΗΧΑΝΗ

…Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί, γιατί σ'ακούνε την νύχτα αυτή...

Οι εποχές είναι δύσκολες…

Και πολύ πονηρές…

Το μόνο που μας μένει είναι το φτερούγισμα…

Του Έρωτα!

Ακούστε αυτό να ταξιδέψετε μαζί μου…
http://www.youtube.com/watch?v=sHVOvcitCkA&feature=related

Να μ' αγαπάς

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Carlos Libedinsky
Πρώτη εκτέλεση: Τρίφωνο

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ' όλα αυτά

Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν και μ’ αναμνήσεις μετά γυρνούν
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν

Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η.
Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου ‘δίναν ραντεβού
απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ'ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί

ΠΟΕΔ – Ο εθνικισμός ντύθηκε με συνδικαλιστικό μανδύα

Στον ιδιωτικό τομέα όταν ένας εργοδοτούμενος αρνηθεί την εκτέλεση των καθηκόντων του εφόσον αυτά είναι στα πλαίσια της νομιμότητας και δεν προσβάλλουν την προσωπικότητα του, χωρίς πολλίν κύριε ελέησον αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο απόλυσης.

Στην άρρωστη Κυπριακή (με συγχωρείτε Ελληνοπρεπή) εκπαίδευση η ΠΟΕΔ αποφασίζει και διατάσει την ανυπακοή των μελών της προς τον εργοδότη τους, αυτό γίνεται χωρίς καμία αιδώ και με αφορμή τα καρναβάλια έντυσε τον εθνικιστικό της παροξυσμό με τον μανδύα της προάσπισης των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των μελών της χρησιμοποιώντας τεχνικούς όρους ακατανόητους από μη λειτουργούς της εκπαίδευσης…

Αναμένω αντίλογο.

Τεχνική σημείωση!

Φίλοι, τις προηγούμενες μέρες παρουσιάστηκε το φαινόμενο στο blog μου να μην μπορούν να αναρτηθούν σχόλια, νομίζω τώρα έχει επιλυθεί…

Καλή διασκέδαση!

Ο ΑΝΘΕΛΛΗΝΑΣ ΝΙΚΟΛΑΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ (ε κανεί ολάν)

Οι ‘πατριώτες’ και ‘Ελληναράδες’ της ‘ΠΡΩΤΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ’ έχουν κηρύξει πόλεμο στον φίλο Νικόλα.

Όπως και άλλοι όμοιοι τους στη βουλή και την Αρχιεπισκοπή ανοίγουν μέτωπα καθημερινά με την Κυβέρνηση, τον υπουργό παιδείας, το Rooftop, τον ΠΟΛΙΤΗ και όσους τολμούν να μιλούν για ΕΙΡΗΝΗ…

Τα συμπεράσματα δικά σας!

http://forums.cjb.net/apoelellas-about1838.html

http://www.apoellas.com/main/index.php

Και να αδερφέ μου

Καθισμένος μπροστά από την TV και παρακολουθώντας ΕΡΤ, βυθισμένος στις σκέψεις μου, αναλύοντας τις πρόσφατες μας κουβέντες με καλούς φίλους τον Νικόλα, την Άντρεα, τον Παύλο τον Γιάννη την Ελλάδα και άλλους για το Rooftop, τον εθνικό ύμνο, τον Αρχιεπίσκοπο τον Κουλία, τον Βαρνάβα και την μαλακία που μας δέρνει σ’αυτό τον τόπο ξαφνικά ακούω τον Πασχαλίδη να τραγουδάει Ρίτσο...

Και επειδή εμείς τραγουδάμε αδερφέ μου για να ενώσουμε τον κόσμο και την Κύπρο μας...
Τότε ακριβώς, σκέφτηκα να αφιερώσω τους παρακάτω στοίχους σε όλους όσους τραγουδάνε φάλτσα για να μοιράσουν τον κόσμο και την Κύπρο...

Δείτε και ακούστε! http://www.youtube.com/watch?v=jR9jQbiEwbk

Και να αδερφέ μου

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δε χρειάζονται περισσότερα.

Κι αύριο λέω θα γίνουμε
ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια
που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές,
σ' όλα τα χείλη,
έτσι να λέμε πια
τα σύκα-σύκα
και τη σκάφη-σκάφη.

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
και να λένε:
"Τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνω εκατό την ώρα".
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.

Και ξαφνικά έγινες ίσκιος στ΄όνειρο μου...

Γυρίζω σαν φάντασμα μες΄την παλιά την πόλη, βαδίζω απ΄την πλατεία που δεν είναι πλατεία, στο πουθενά.

Όλοι μου οι δρόμοι σταματάνε σε κάτι άσπρα και γαλάζια βαρέλια σε κάτι σαχνιασμένες σακούλες γεμάτες άμμο που απ΄τα χρόνια έγιναν πέτρες... εσύ, μισοσβησμένες θύμισες ενός πολέμου που χάθηκε, χρόνια πριν.

Μπροστά από όλα αυτά μια ταμπέλα, κίτρινο; γκρίζο; καφέ; πιθανόν κάποτε να ήταν άσπρο, δεν ξέρω, να λέει “Nicosia Master Plan”… “Master Plan”.

Στο τέρμα του αμέσως παράλληλου δρόμου, στο τέρμα που δεν είναι τέρμα, της οδού που μου πήρε και έδωσε πολλά, ένα αγόρι 17-18 χρόνων στα φαιοπράσινα, κρατώντας ένα κομμάτι από σιδερένιο θάνατο, να περιμένει καρτερικά γράφοντας SMS... το τέλος, κι΄αντί να στρέψει τα μάτια στον “εχθρό” προσέχει απ΄τους “φίλους”... αφού, η έφοδος από τους “φίλους” έρχεται.

Μια τηλεόραση στην προθήκη ενός καταστήματος με γρήγορα και σπαστικά trailers να λέει: “Προτάσεις Παπαδόπουλου για την διάνοιξη των οδοφραγμάτων Λήδρας και Λιμνήτη – Υπαναχώρησε από τις αρχικές του θέσεις”. Τότε ένα λευκό περιστέρι φεύγει μέσα απ΄την κουρασμένη ψυχή μου και πετάει προς... προς απέναντι, λέω... επιτέλους! πριν όμως περάσει το οδόφραγμα μια πεζή πραγματικότητα με ξυπνάει... έρχονται εκλογές... εκλογές.

Υφαντουργείο, μ΄ένα ποτηράκι λευκό κρασί, έξω να βρέχει, κάτι ασπρόμαυρες φιγούρες να χορεύουν πάνω στο κίτρινο πανί, εσύ εκεί μαζί μου, εγώ χαμένος μεταξύ αλήθειας και ονείρου.

RED, οι μελωδίες της Αρλέτας μας ταξιδεύουν, τον καθένα όμως για αλλού και η ξανθούλα δίπλα μας κρυφογελάει, κρυφογελάει με μας αφού δεν ξέρει, δεν καταλαβαίνει τι γίνεται.

Fanous, ανατολίτικες μουσικές, λικνίσματα, έρωτες, φαντασία, το κορμί σου εκεί, με στέλνει, με μαγεύει, να μου φωνάζει έλα. Εγώ να βρίσκω πάντα μια πόρτα κλειστή.

ΣΕ ΘΕΛΩ
Φεύγεις, έρχομαι, έρχεσαι,φεύγω, που πάμε;
ΣΕ ΘΕΛΩ

Χάνομαι σ΄έρωτες φτηνούς, αδιέξοδους όπως τους δρόμους με τα άσπρα και γαλάζια βαρέλια. Καταναλώνομαι σε ηδονές της στιγμής, σε ηδονές που κρατάνε όσο ένα φλας...

Αιγαίο, ιδέες περίεργες, στρατευμένα βιβλία μονόπλευρα, τρέλα, το καλύτερο πιάτο μεζέδες της πόλης. Ο Βάσος, προξενητής ενός αμετανόητου Νενέκου.

Ορφέας, κρασάκι στον δρόμο, ποτήρια να λεν “στην υγεία σου”, τα μάτια σου μπρος στα δικά μου ανάβουν φωτιές που δεν σβήνουνε. Η φωτισμένη σημαία της ντροπής από απέναντι να μας φωνάζει “εδώ κατοχή” να μας ρουφάει το όνειρο.

Αξιοθέα, σβήνει χάνεται η μουσική του Μουαζίμη κι΄εναλλάσεται με τις μουσικές των X-ciaz να μας θυμίζουν ότι εδώ είναι κυρίως ανατολή... το “ταξιδιάρικο πουλί” του Κώστα να ζωγραφίζει και πάλι ΕΣΕΝΑ!

“Πενταδακτύλου” και γύρο δρομάκια, φτώχια, πελεκάνοι, σιδεράδες, έμποροι και λίγες πουτάνες ξεχασμένες εκεί από το 80’. Το ξεχασμένο πανδοχείο στην Ερμού, χρώματα, μια φαγωμένη απ΄την σκουριά και τα 33 χρόνια σιωπής σιδερένια σκάλα. Εικόνες παντού τόσο γνωστές αλλά τόσο πρωτόγνωρες... ησυχαστήριον ύπνου. Μια πόλη – έρωτας – που χάνεται αλλά είναι πάντα εκεί όπως τις ξεχασμένες πουτάνες της “Πενταδακτύλου”.

“Πενταδακτύλου”!!! Kάτι να θέλει να μας πει αυτή η οδός; Κάτι να θέλει να μας πει το βουνό από απέναντι; Μην είναι μούντζα; Μην είναι γροθιά στο στομάχι;

Ψες ξαφνικά, μια Γυναίκα, μια Πόλη, με μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη, έγιναν ίσκιος στ΄όνειρο μου...

Μιχάλης Ολύμπιος.

Ο Χορός της Βροχής - του Ιωάννη Κκολού

Μια φορά και ένα καιρό, σε ένα μικρό νησί στο κέντρο του κόσμου επικρατούσε ξηρασία για 30 χρόνια. Μάταια οι σαμάνοι των ιθαγενών ξόρκιζαν το θεό του μεγάλου βουνού, πότε με δεήσεις, πότε με χορούς, πότε με θυσίες-πολλές θυσίες, να μεσολαβήσει ώστε να βρέξει επιτέλους. Οι σοδειές ξεραινόντουσαν, ο κόσμος διψούσε και μαράζωνε. Κάποιοι, ίσως πιο προνοητικοί, ξερίζωναν τις σοδειές τους και φύτευαν κάκτους. Κάποιοι άλλοι ανέμεναν καρτερικά λίγες σταγόνες βροχής να ζωντανέψουν οι σοδειές τους προσπαθώντας να μην ξεχάσουν τις εποχές που ο καιρός ήταν σπλαχνικός και νότιζε τη γη, που τώρα την πότιζε μόνο το αίμα από τις θυσίες που κάνανε συχνά πυκνά οι σαμάνοι που αλλοίμονο δεν αρκούσε να ξεδιψάσει το πυρωμένο από τον καυτό ήλιο, χώμα. Άλλοι πάλι, παραιτημένοι, παραδίδονταν στη μοίρα τους που φάνταζε στεγνή και στυγνή, χωρίς ελπίδα και μέλλον να δροσίσει τα σκασμένα χείλη τους.

Παντού ερήμωση, σκασμένο χώμα και σκόνη. Το λιγοστό νερό, γλυφό και αυτό πια ολοένα και λιγόστευε. Απελπισία. Ο θεός του μεγάλου βουνού από την κορφή που κρυβόταν σιωπηλός, μέσα-μέσα βρυχιόταν και λίγος μαύρος καπνός ανέβαινε στον ουρανό. Βροχή πουθενά όμως.

Μια μέρα ανέλπιστα ο ουρανός σκοτείνιασε! Λίγες σταγόνες ευλογημένης βροχής έπεσαν ξεπλένοντας για λίγο τη σκόνη που είχε κατακαθίσει παντού, θυμίζοντας έστω για λίγο αλλοίμονο, τις παλιές καλές εποχές. Οι ιθαγενείς ξεχύθηκαν τους δρόμους με κραυγές χαράς… μάννα εξ΄ ουρανού!!!

Και ξαφνικά το μεγάλο βουνό ζωντάνεψε. Και η φωνή του θεού που χρόνια είχε να ακουστεί αντήχησε βροντερή και ξάστερη: «…για την έπαρση σας και την αλαζονεία σας, σας τιμώρησα με ξηρασία. Όμως με τη βοήθεια των δεήσεων και θυσιών από τους σαμάνους σας θεωρώ ότι έφτασε οι καιρός να ποτίσει η βροχή ξανά τα πυρωμένα χώματα σας, να δροσίσει τα ξεραμένα χείλη σας. Αν συμφωνείτε και εσείς, τότε θα επιτρέψω στη βροχή να έρθει ξανά ώστε οι σοδειές σας να καρποφορήσουν και να μη διψάτε. Σκεφτείτε το λοιπόν και πέστε μου την ημέρα του καλοκαιρινού ηλιοστασίου…». Και με αυτά λόγια ο μεγάλος θεός του βουνού έμεινε σιωπηλός, ο καυτός ήλιος ξεπρόβαλλε ξανά από τα λίγα σύννεφα που είχαν απομείνει. Οι ιθαγενείς αποσβολωμένοι κοίταζαν ο ένας τον άλλο μη πιστεύοντας αυτό που μόλις συνέβηκε…

Το βράδυ οι σαμάνοι μαζεύτηκαν στη μεγάλη πλατεία για να συζητήσουν το αναπάντεχο αυτό συμβάν. Οι ιθαγενείς πλησίασαν και αυτοί όσο μπορούσαν τη μεγάλη πλατεία για να αφουγκραστούν τα λόγια των σοφών τους που μέσα από ουρλιαχτά και άναρθρες κραυγές δημιουργούσαν ένα κλίμα που δικαίωνε απόλυτα την πρωτόγονη κοινωνία την οποία εκπροσωπούσαν.

Και μέσα στον πανζουρλισμό και το απόλυτο χάος ξεπηδούσαν οι κραυγές των σαμάνων:

«Θα έχουμε πλημύρες, κατολισθήσεις, θα πνιγούν άνθρωποι αν αρχίσει να βρέχει πάλι!»

«Τόσα χρόνια δεν έχουμε κάνει αντιπλημμυρικά έργα, θα πνιγούμε στα μπάζα και τις λάσπες!»

Άλλοι ίσως πιο συνετοί ούρλιαζαν: «καλή η βροχή αλλά το νερό θα έχει τη σωστή σύσταση και περιεχόμενο;»

Άλλοι πάλι κραύγαζαν υστερικά «τι θα γίνει με εμάς που φυτέψαμε κάκτους; Αν βρέξει να σαπίσουν οι ρίζες τους! Θα καταστραφούμε!»

Και το κακό συνεχίζονταν όλο το βράδυ γύρω από μια μεγάλη φωτιά που κάποιοι είχαν ανάψει στο κέντρο της πλατείας. Οι φλόγες τρεμοπαίζοντας φώτιζαν τα πρόσωπα των σαμάνων που βαμμένα με τα χρώματα του πολέμου, είχαν μια απόκοσμη και φρικτή όψη.

Το πρώτο φως τους βρήκε όλους αποκαμωμένους. Μερικοί είχαν αποκοιμηθεί και άλλοι πάλι μάταια προσπαθούσαν να φωνάξουν, αφού ο λαιμός τους είχε κλείσει από τα ολονύχτια ουρλιαχτά τους. Η φωτιά είχε αρχίσει να σβήνει και μόνο μερικά κάρβουνα είχαν μείνει να σιγοκαίνε και να καπνίζουν κάνοντας αποπνιχτική την ατμόσφαιρα.

Τότε, ο αρχηγός των σαμάνων που μέχρι εκείνη την ώρα ήταν σιωπηλός, σηκώθηκε από τον ξύλινο θρόνο του και στάθηκε στη μέση της πλατείας, μπροστά από τα μισοκαμένα ξύλα. Κοίταξε το λαό του με αετίσιο βλέμμα που σιγά σιγά μαζευόταν γύρω του να ακούσει αυτά που ήθελε να τους πει. Η φωνή του βραχνή και βαριά, να τρέμει από συγκίνηση ακούστηκε σαν βροντή μέσα στη θανατερή ησυχία:

«Δεν παρέλαβα ξηρά για να παραδώσω λιμνοθάλασσα!»

Μετά από μια στιγμή ανήσυχης ηρεμίας ακούστηκαν οι ιαχές των ιθαγενών που ζητωκραύγαζαν τον μεγάλο αυτό σαμάνο που τους λύτρωσε, σηκώνοντας τον ψηλά στα χέρια τους και περιφέροντας τον στο χωριό με τραγούδια και χορούς. Όχι στην καταστροφική βροχή που θα ρήμαζε το βιός μας! Ζήτω ο σωτήρας μας, ο γενναίος μας λυτρωτής, ο άξιος αρχηγός!

Και οι χοροί και τα τραγούδια συνεχίσθηκαν μέχρι την ημέρα του ηλιοστασίου όπου οι ιθαγενείς με φωνή στεντόρεια και δυνατή φώναξαν στο θεό του μεγάλου βουνού να μη στείλει τη βροχή, να τους αφήσει ήσυχους και να πάει πίσω στον τάρταρο που κρυβόταν τόσα χρόνια.

Ο θεός του μεγάλου βουνού μούγκρισε λίγο-κάτι σαν καγχασμός ακούστηκε, το βουνό έβγαλε λίγο καπνό και μετά ησύχασε. Και ο ήλιος φάνηκε πυρός και λαμπερός να ψήνει τη γη.

Οι καιρός πέρασε και ο καθένας επέστρεψε στην άνυδρη καθημερινότητα του. Μερικοί πότε πότε έστρεφαν το βλέμμα τους δειλά προς το μεγάλο βουνό, που τώρα σιωπηλό φάνταζε βαρύ και αμείλικτο.

Τουλάχιστο δεν παρέλαβαν ξηρά για να παραδώσουν λιμνοθάλασσα στα παιδιά τους…

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ - Rooftop Theatre Group

http://www.rooftoptheatregroup.org/index.html

http://www.facebook.com/home.php#/group.php?gid=2427838115&ref=ts


ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ
ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΕΝ ΕΤΗ 2009

3 Φεβρουαρίου, 2009
Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο και θλιβερό στην Κύπρο του 21ου αιώνα να χρειάζεται κάποιος να γράφει επιστολές για να υπερασπιστεί τα αυτονόητα: την ελευθερία της έκφρασης, το δικαίωμα του καλλιτέχνη (και πολίτη) να θέσει ερωτήματα αναφορικά με τη στάση μας απέναντι στον Άνθρωπο και την Ιδέα, χωρίς να κατηγορείται για εθνομηδενισμό. Οφείλουμε όμως να προστατεύσουμε τη δράση μας, καθώς και αυτούς που μας υποστηρίζουν από απαράδεκτες ενέργειες που γίνονται εφικτές μέσα από τη δημοσιογραφική ή πολιτική ιδιότητα συγκεκριμένων ατόμων. Ευελπιστούμε ακόμα να θυμίσουμε ότι η πνευματική ελευθερία δεν είναι μόνο ατομική αξία, αλλά και Ευρωπαϊκή και δεν είναι θεμιτό να είμαστε επιλεκτικοί.
Η ομάδα Rooftop Theatre έχει ενεργή καλλιτεχνική δράση εδώ και τέσσερα χρόνια και έχει συμμετάσχει σε κοινωνικό διάλογο με τέσσερις παραγωγές, την ανάγνωση έργων, τη συμμετοχή σε Φεστιβάλ, ακαδημαϊκή δράση και άλλα. Η ομάδα δεν έχει πολιτικό χρώμα αλλά διαμορφώνει δική της φιλοσοφία που προσδιορίζει το θέατρο ως κοινωνικό εργαλείο και όπως όλοι οι σοβαροί καλλιτέχνες βλέπουμε μπροστά και επιθυμούμε να σχολιάσουμε το τώρα χωρίς φανατισμό αλλά με σεβασμό.
Το Intercultural Centre of Cyprus (ICC) σε συνεργασία με το Rooftop Theatre Group υπέβαλε το Μάιο 2007 αίτηση στη UNDP-ACT (Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών) για πρόγραμμα με τίτλο VOICING AND STAGING THE EXPERIENCE. Η δράση της UNDP-ACT είχε ήδη εγκριθεί από το Γραφείο Προγραμματισμού και οι περιλήψεις όλων των προγραμμάτων που έλαβαν χρηματοδότηση το 2007 βρίσκονται στην ιστοσελίδα www.undp-act.org. Το εγχείρημα είχε διάρκεια 15 μηνών (Σεπτέμβριο 2007-Δεκέμβριο 2008), συμπεριελάμβαναν εργαστήρια για έφηβους, και μέσα από τις ιστορίες των εργαστηρίων δημιουργήθηκε το θεατρικό έργο με τίτλο Performing the Experience. Η παράσταση παρουσιάστηκε σε τακτικές παραστάσεις στο Πολιτιστικό Ίδρυμα Άρτος και σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία σε όλη την Κύπρο. Συγχρόνως, το θεατρικό έργο εκδόθηκε σε τρίγλωσση έκδοση (Ελληνικά, Τούρκικα, Αγγλικά).
Στα μέσα Δεκεμβρίου 2008, άρχισαν να γίνονται για μας (χωρίς εμάς) ανυπόγραφα αφιερώματα στην εφημερίδα Ποντίκι, συζητήσεις σε ραδιοφωνικές εκπομπές και αναφορές σε κύκλους της Βουλής. Λέχθηκαν από ραδιόφωνο, τύπο και τηλεόραση άπειρες ανακρίβειες. Θα θίξουμε μόνο τις πιο επονείδιστες:
Η χρηματοδότηση που πήραμε ήταν παράνομη αφού η USAID είναι παράνομη οργάνωση. Η απάντηση δόθηκε ήδη στον τύπο, αλλά επαναλαμβάνουμε ότι η USAID χρηματοδοτεί αναπτυξιακά έργα και προγράμματα στην Κύπρο από το 1974, με τη συγκατάθεση της επίσημης κυβέρνησης. Οι ανακοινώσεις για τις χρηματοδοτήσεις της UNDP/USAID γίνονται δημόσια στον τύπο και δεν αποτελούν σκευωρία. Η επίσημη τελική έγκριση προήλθε από το Γραφείο Προγραμματισμού τον Μάιο 2007, επί διακυβέρνησης Τάσσου Παπαδόπουλου.
Ξεγελάσαμε το Υπουργείο Παιδείας για να παρουσιαστεί η παράσταση στα σχολεία. Σε γραπτή επικοινωνία με το Υπουργείο Παιδείας (επιστολή με ημερομηνία 8 Σεπτεμβρίου, 2008) αιτηθήκαμε άδειας να παρουσιάσουμε την παράσταση στα σχολεία. Λάβαμε απαντητική επιστολή (2 Οκτωβρίου, 2008) παραπέμποντας μας στα ίδια τα σχολεία. Οι σχολικές παραστάσεις και συζητήσεις που προγραμματίστηκαν μετά την δική μας επικοινωνία με τα σχολεία κύλησαν ομαλά, με μοναδική εξαίρεση την αντίδραση καθηγήτριας στο Ριζοκάρπασο, όπου μπροστά στα έκπληκτα μάτια των μαθητών, μας κατηγόρησε για ανθελληνισμό και ισοπέδωση των ιδεωδών του έθνους.
Το έργο διαστρεβλώνει ιστορικά γεγονότα. Το έργο δεν αναφέρεται σε κανένα ιστορικό γεγονός.
Αναφέρθηκε από τη Διευθύντρια Μέσης του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού ότι το έργο δεν είναι κατάλληλο για τους μαθητές αφού υπάρχουν μέσα εκφράσεις όπως «χέστηκα για την ιστορία». Στο κείμενο δεν υπάρχει τέτοια πρόταση. Το κείμενο της παράστασης βρίσκεται σε πολλά γραφεία στο Υπουργείο, μπορεί να το προμηθευθεί και να το διαβάσει.
Σε μια κοινωνία και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μαστίζεται από τη βία, το ρατσισμό, τις εξαρτήσεις και το δογματισμό είναι στενάχωρο που ορισμένα μέλη του κοινοβουλίου και του τύπου ασχολούνται με τέτοιο πάθος με μια θεατρική παράσταση. Γιατί έχουμε πλήρη επίγνωση ότι ο σάλος που δημιουργήθηκε δεν έχει σχέση με το Rooftop Theatre Group, ούτε βέβαια με το έργο, αλλά με την περίφημη περιρρέουσα ατμόσφαιρα: κονδύλια για την Παιδεία, βιβλία ιστορίας, εκπαιδευτικοί στόχοι της χρονιάς, εγκύκλιοι Υπουργού Παιδείας και τα λοιπά.
Εν κατακλείδι: το κύριο σχόλιο των εκατοντάδων ατόμων που ΕΙΔΑΝ την παράσταση ήταν ότι δεν επιχειρούσε να είναι διδακτική αλλά να εγείρει ερωτήματα με οικουμενική αξία που τροφοδοτούν την εκπαιδευτική διαδικασία ενός έφηβου αλλά και λειτουργούν ως αφύπνιση για τους ενήλικες. Το κείμενο της παράστασης βρίσκεται στην ιστοσελίδα www.rooftoptheatregroup.org.
Rooftop Theatre Group

Σχετικά άρθρα:

http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=850318&-V=archive&-w=ROOFTOP@&-P

http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=849723&-V=archive&-w=ΒΑΡΝΑΒΑ@&-P

http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=849681&-V=archive&-w=ΒΑΡΝΑΒΑ@&-P

http://www.haravgi.com.cy/site-article-21329-gr.php

http://alithia.com.cy/alithia_v2/front-end/main.php?action=nptext&page=&design=default&nptext_id=29836